ژاوی :
سبک بارسلونا نیمضرب به توپ است؛ عدالت را در پاس دادن رعایت میکنم؛ اسکولز بهترین هافبکی است که دیدهام!
ژاوی ارناندس، فوق ستاره بارسلونا پیش از دیدار با آرسنال، در گفتگویی
مفصل با نشریه انگلیسی گاردین درباره سبک بازی تیمش و فوتبال در اسپانیا و
انگلیس صحبت کرده است.
بسیاری برد پنج بر صفر بارسلونا
مقابل رئال مادرید در نوامبر گذشته را بهترین نمایش تاریخ میدانند. حتی
وین رونی هم گفت که در اتاقش به پا خاست و دست زد.
[چابی خوشحال میشود]. بله؟ واقعا؟ رونی؟ این مایه افتخار من است.
رونی، wow! رونی فوقالعاده است. او میتواند برای بارسلونا بازی کند.
پیش
از آن که مردم تیترهایی در ذهن خود تصور کنند مانند این که «چابی به رونی
میگوید که به بارسلونا بپیوندد» - البته دوست دارم این اتفاق بیفتد! –
باید بگویم منظورم این است که او بازیکنی است که به ما میخورد. آن بازی
فوقالعاده بود و بهترین دیداری بود که در آن بازی کرده بودم. حس برتری ما
محشر بود، آن هم مقابل رئال مادرید! آنها اصلا ضربهای به توپ نمیزدند.
مادر جان!عجب بازیای بود!
(گفتم که هیجان زده شده!!) در رختکن خودمان را ایستاده تشویق کردیم.
----------------------------------------------------------------------
به سلطه بارسلونا در زمینه مالکیت
توپ اشاره کردی. میتوانیم به این نتیجه برسیم که هرگز تیمی را با چنین
هویتی مانند بارسلونا و اسپانیای فعلی ندیدهایم. بازی شما همهاش مالکیت
توپ است. این هویت شماست، چیزی که دارد رواج مییابد و به سبک بازی همه
تیمها تبدیل میشود.
خوب است که نقطه ارجاع فعلی فوتبال دنیا بارسلوناست و اسپانیا. نه به
این دلیل که این سبک فوتبال ماست و بخواهم از آن تعریف کنم، نه؛ از این
بابت خوشحالم که این سبک دارد فراگیر میشود. چون این فوتبال تهاجمی است،
فوتبال باملاحظه نیست.
ما صبر نمیکنیم. فشار میآوریم و مالکیت توپ را
میخواهیم و دوست داریم حمله کنیم. برخی تیمها توپ را پاس نمیدهند، یا
نمیتوانند پاس دهند. پس برای چه بازی میکنید؟ هدفتان چیست؟ این که
فوتبال نمیشود. ترکیبی کار کنید، پاس بدهید، بازی کنید، فوتبال این است.
حداقل برای من. برای مربیانی مانند مثلا کلمنته و کاپلو، نوع دیگری از
فوتبال وجود دارد، اما خوب است که سبک بازی بارسلونا الگو شده، نه آنها.
------------------------------------------------------------
اما برخی ادعا میکردند اسپانیا در جام جهانی ملالتبار بود. شما همهاش 0-1 میبردید.
اتفاقا برعکس! ما نبودیم که کسالتآور بازی میکردیم، بلکه تیمهای
حریف بودند. هلند به دنبال چه بود؟ پنالتی. یا این که روبن ضدحمله بزند.
البته که ملالتبار بودیم، چون حریف مجبورمان میکرد. پاراگوئه چه کرد؟
سیستمی از نظر دفاعی فوقالعاده ساخت و منتظر فرصتهایش ماند که روی
توپهای مرده بود. این طور که توپهای برگشتی و مرده را بگیرند. این که
بازیکنی پشت سر شما باشد که 2 متر قد دارد و منتظر گرفتن توپ از شماست،
سختتر از آن چیزی است که مردم تصور میکنند.
---------------------------------------------------------------
پس، راه حل چیست؟
سریع فکر کنید و به دنبال فضا باشید. این همان کاری است که من میکنم: به دنبال فضاها میگردم. تمام روز. من همیشه در جستجو هستم، تمام روز؛ کل
روز! [چابی سرش را به این سو و آن سو تکان میدهد تا نشان دهد دنبال
فضاست]. اینجا؟ نه. آنجا؟ نه. آنهایی که بازی نکردهاند نمیدانند این
کار چقدر سخت است. فضا، فضا، فضا. انگار دارید پلیاستیشن بازی میکنید.
من میگویم اه! این مدافع این جاست، توپ را به آن ور بفرستم. فضا را
میبینم و پاس میدهم. این کاری است که میکنم.
-----------------------------------------------------------------
این در قلب مدل بارسلونا قرار دارد
و در تمام باشگاه در جریان است، نه؟ هنگامی که مادرید را بردید، هشت نفر
از یازده بازیکن ترکیب اصلی محصولات تیمهای جوانان شما بودند؛ سه
فینالیست توپ طلای امسال هم همین طور – لیونل مسی، آندرس اینیستا، و خود
تو.
برخی آکادمیهای جوانان در اندیشه پیروزی هستند، اما ما در اندیشه
آموزش هستیم. پسری را میبینید که سرش را بالا میگیرد و سرضرب پاس میدهد
و با خود فکر میکنید: «بله، او از عهدهاش برمیآید.» بیاوریمش، او را
کوچ کنیم. مدل ما را کرویف تحمیل میکرد: این مدل آژاکس است. این مدل در
اصل خرس وسط است؛ خرس وسط! هر روز خرس وسط. این بهترین تمرینی است که
میتوانیم انجام دهیم. مسئولیت را یاد میگیرید و توپ را از دست نمیدهید.
اگر توپ را از دست بدهید، شما خرس میشوید. همیشه یک ضرب بزنید. اگر خرس
شوید تحقیرآمیز است، و بقیه برایتان دست میزنند و به شما میخندند.
-----------------------------------------------------------------