حجت الاسلام و المسلمین محمد محمدی گلپایگانی از خاطرات خود از دوران رژیم طاغوت می گوید؛ از روزی که امام خمینی گریه کرد و از روزی که طنین صدای" خلصنا من شاه، یا رب" در شهر پیچید.
به گزارش مشرق به نقل از ایرنا، تصدی ریاست دفتر رهبر معظم انقلاب کار پر مشغله ای است که مجالی باقی نمی گذارد تا خبرنگاران با فراغ بال با حجت الاسلام والمسلمین محمدی گلپایگانی گفت و گو و از خاطرات دوران مبارزه با رژیم طاغوت بشنوند. اما برگزاری مراسم بزرگداشت روز نیروی هوایی و حضور رییس دفتر مقام معظم رهبری در این مراسم فرصتی را فراهم کرد تا در حاشیه این مراسم و در زمانی کوتاه به گفت و گو با ایشان بنشینیم و از خاطرات دوران مبارزه بشنویم.
رییس دفتر رهبر معظم انقلاب گفت:از شروع نهضت اسلامی در سال 1341 با آن همراه بودم و علیه رژیم طاغوت مبارزه می کردم اما اوج فعالیت من در سال 1356 و هم زمان با اوج گرفتن حرکت انقلابی مردم بود.
با وجود اینکه هیچ وقت دستگیر نشدم اما همواره مورد تعقیب بودم که با زرنگی توانستم فرار کنم.
حجت الاسلام والمسلمین محمدی گلپایگانی یکی از خاطرات تلخ خود از دوران مبارزات انقلابی را مربوط به سال 1342 و هجوم وحشیانه ماموران شاه به مدرسه فیضیه می داند.
وی اظهار داشت:در سال 1342و زمانی که ماموران به فیضیه ریختند و آن جنایتها را مرتکب شدند طلبه ای جوان در قم بودم و دیدم که چه کردند.
فردای فاجعه، حضرت امام خمینی (ره) به فیضیه آمدند و از نزدیک جنایتهای ماموران شاه را مشاهده کردند. عمامه ها روی زمین ریخته بود؛ کفش ها گوشه کنار پراکنده شده؛ و لباس های پاره پاره در صحن فیضیه پخش شده بود. در این زمان، امام با مشاهده این فجایع به گریه افتادند و سپس آن نطق تاریخی را در محکومیت این فاجعه ایراد کردند.
رییس دفتر رهبر معظم انقلاب ادامه داد: موج جدید انقلاب از سال 1356 شروع شد که در این مقطع زمانی فعالیت من نیز گسترده تر شد. در آن زمان کارهای زیادی را انجام دادیم که از جمله آنها تصرف مقر ساواک بود.
حجت الاسلام والمسلمین محمدی گلپایگانی همچنین با اصرار خبرنگار ایرنا به ذکر خاطره ای دیگر پرداخت و گفت: در دوران مبارزه با رژیم طاغوت برای همراه کردن مردم با موج انقلاب به شهرهای مختلف سفر می کردیم؛ که در یکی از این سفرها که در واقع آخرین ماه رمضان در دوران طاغوت بود و در شب بیست و یکم این ماه شریف و در شب قدر، زمانی که قرار شد دعای جوشن کبیر در مسجد این شهر خوانده شود پیشنهاد دادم به جای ذکر "خلصنا من النار یا رب"، خوانده شود "خلصنا من شاه، یا رب" که این ابتکار، موثر واقع شد و این ذکر در تمام شهر پیچید و کسی هم نمی توانست جلوی آن را بگیرد.
