تبیان، دستیار زندگی

حتماً تا حالا اسم دانیال نبی رو شنیدید.
روزی از روزها:
داریوش پادشاه تصمیم گرفت که یکصدو بیست استاندار در سراسر امپراتوری خود منصوب نماید. سه وزیر هم به سرپرستی آنها منصوب کرد که تمام فرمانداران حسابهای خود را به ایشان پس بدهند تا هیچ ضرری به پادشاه نرسد که یکی از آنها دانیال نبی بود.
دانیال نبی از وزرا و فرمانداران دیگر بالاتر شده بود. زیرا دارای هوش و ذکاوت بیشتری بود. پادشاه در نظر داشت تا دانیال نبی را مسؤل تمام امپراتوری خود بگرداند.
اما وزیران و فرمانداران دنبال بهانهای میگشتند تا در اداره امر مملکتی از دانیال نبی شکایت کنند. ولی نتوانستند. چون دانیال نبی کاملاً امین و درستکار بود و هرگز خطایی از او سر نمیزد. پس به یکدیگر گفتند ما نمیتوانیم هیچ علتی و بهانهای بر ضد او پیدا کنیم مگر اینکه درباره قوانین مذهبی و خدای او بهانهای از او بدست بیاوریم.
پس پیش پادشاه رفته و پس از تمجید و تکریم از پادشاه خواستند تا فرمانی صادر کند. فرمان اینگونه بود که تا مدت سی روز هر کس از خدا یا انسانی جز داریوش پادشاه حاجتی درخواست بنماید در چاه شیران افکنده شود.
در آن زمان اگر پادشاه حکمی را با امضای خود مهر میکرد طبق قوانین مادها و پارسیان این حکم باطل شدنی نبود.
وقتی دانیال نبی متوجه شد که این فرمان صادر شده به خانه خود رفت و در بالاخانه خود پنجرهای را که رو به اورشلیم بود، باز کرد و مانند گذشته، روزی سه مرتبه زانو زده و خدای خود را عبادت و پرستش مینمود.
وقتی دشمنان او را دیدن همگی به حضور پادشاه رفتند و گفتند: پادشاه آیا شما فرمان ندادید که هر کس تا سی روز به غیر از تو از خدا یا انسانی حاجتی بخواهد در چاه شیران انداخته شود؟
پادشاه پاسخ داد: بلی درست است و این فرمان طبق قانون مادها و پارسیان تغییر نمیپذیرد.
سپس آنها از دانیال نبی به پادشاه شکایت نموده او را معرفی کردند که اینگونه روزی سه بار از خدای خود مسئلت میکند.
پادشاه با شنیدن اسم دانیال نبی از نقشه آنها با خبر شد و پریشان گشت و برای رهایی دانیال نبی فکر میکرد. بعد دشمان دانیال نبی دوباره به پادشاه گفتند: میدانید که این فرمان غیر قابل تغییر است.
بنابراین پادشاه دستور داد دانیال نبی را گرفته و در چاه شیران انداختند.
پادشاه به دانیال نبی گفت: ای دانیال!!! امیدوارم خدایی که تو پیوسته او را پرستش میکنی تو را نجات دهد.
سپس سنگی آورده بر دهانه چاه گذاشتند و پادشاه آن را با مهر خود و مهر وزرای خود مهر کرد تا فرمان درباره دانیال نبی تغییر نکند.
پادشاه به کاخ خود برگشت و تا صبح روزه گرفت و اجازه نداد که وسایل عیش و عشرت برای او بیارند و تا صبح نتوانست بخوابد.
صبح زود پادشاه بلند شد و با عجله بر سر چاه شیران رفت. وقتی به سر چاه رسید، با صدای گرفتهای دانیال نبی را صدا زد و گفت:
ای دانیال!!!
بنده خدای زنده!!!
آیا خدایی که پیوسته او را پرستش میکنی توانسته است تو را نجات بدهد؟
دانیال نبی جواب داد: پادشاه پاینده باد! خدا فرشته خود را فرستاد و او دهان شیران را بسته تا به من صدمهای نرسانند. زیرا که من در پیشگاه او گناهی نکردهام و در حضور تو خطایی مرتکب نشده­ام.
پادشاه بسیار خوشحال شد و دستور داد دانیال نبی را از چاه بیرون بیاورند. دانیال نبی را از چاه بیرون کشیدند و دیدند که به او صدمهای نرسیده است زیرا که بر خدا توکل کرده بود.
شجاعت، اعتماد و توکل دانیال نبی به خدا باعث شد تا از این آزمایش سربلند بیرون بیاد. در سخت­ترین شرایط. دانیال نبی در یک قدمی مرگ، در کنار شیرهای گرسنه، اعتماد به خداوند را فراموش نکرد. دانیال
نبی نه زیر هدفش زد و نه اعتقادش رو زیر پا گذاشت و خداوند او را بلند کرد. دوستان عزیزم، ما هم باید در سختترین شرایط زندگیمون یاد خدا و توکل بر او رو فراموش نکنیم. چون کلام خداوند میگه: متوکلین به او هرگز خجل نخواهند شد.