تبیان، دستیار زندگی

سلام

دوست عزیزمان بوفون بحثی را با عنوان افغان ها در ایران جایی ندارند را ایجاد کرد اما از آنجا که موضوع آن یک سویه بود از نظر دادن در آن صرف نظر کرده و در بحث جدید نگاهی هر چند کوتاه به این موضوع می اندازیم

ابتدا به بیان مقدمه ای می پردازم....

ایران به دلیل موقعیت استراتژیک و منابع عظیمش همواره مورد طمع بیگانگان بوده است و تجزیه ایران در دوران های گذشته به خوبی این مطلب را روشن می کند

انقلاب اسلامی به عنوان مهمترین عامل یکپارچگی و پیوند ایرانیان سبب شده است که تصور بهره برداری از ایران در ذهن بیگانگان کمرنگ شود اما دلیل بر آن نشد که کشور عزیزمان را به حال خود رها کنند

نگاهی به نقشه بیاندازید، همسایگان ایران و رابطه غرب با آنها از نظر بگذرانید

وجود بیگانگان در کشورهای همسایه آیا به نفع ایران است یا به ضرر آن؟ آیا فرصت است یا تهدید؟

اگر فرصت است که حق با شماست که هر مطلبی را در این مورد بگویید اما اگر تهدید است ما باید چه عکس العملی از خود نشان دهیم؟

قبل از اینکه به این سوال پاسخ  دهم به یک استراتژی مهم از سوی غربی ها اشاره می کنم....

دنیای غرب برای اینکه بتواند کشور های به اصطلاح جهان سوم را همواره همراه خود و در مسیر  اهداف خود قرار دهد یکی از اقداماتش پذیرش جوانان نخبه(هر کس که بتواند تاثیر گذار باشد چه در حال حاضر و چه در آینده) در دانشگاه ها و مراکز آموزشی شان است تا بدین طریق هز آنچه را می خواهند در ذهن آنها نقش دهند و ورود آنها به کشورشان را به فرصتی برای توسعه تبدیل می کنند

حال به بحث حضور افغان ها در ایران می پردازیم...

افغانستان به دلیل موقعیت مهم جغرافیایی همواره طعمه غربی ها بوده و این طمع زمانی دو چندان می شود که این کشور در همسایگی ایران یعنی بزرگترین چالش غرب قرار گیرد

طبق آنچه در بالا گفته شد و با توجه به اینکه ملت ها به سختی وجود بیگانگان در کشورشان را می پذیرند(نمی پذیرند) تربیت نیروهای افغانی که مطیع غرب باشند برای اداره این کشور از اهمیت ویژه برخوردار است با این اوصاف ما باید چه اقدامی در پیش گیریم؟ اکنون آیا وجود افغان ها در ایران فرصتی است که باید از آن بهترین بهره را برد و یا تهدیدی است که باید به شدت با آن مقابله کرد؟

به نظر بنده بزرگترین اشتباه ایران عدم اقدام موثر جهت با سواد کردن آنها لطمه بزرگی به ما زد و می زند

یکی از این لطمات همان جرایمی است که بواسطه عدم یادگیری تخصص و عدم تامین نیازهای زندگی به آن رو می آورند و معضلات اجتماعی که به دنبال آن به وجود می آورد

و دیگری اینکه اگر افغانستان به دست تحصیلکرده های موافق غرب افتد خطرش برای ایران به مراتب بیشتر از خطر وجود حتی تمام افغان ها در ایران است؟

پس باید نگاه ما به افغان ها ایجاد فرصتی برای آبادانی افغانستان و به تبع آن کم شدن معضلاتی که به دلیل مهاجرت های بی رویه صورت می گیرد، باشد

و از نگاه  دیگر افغانستان پاره ای از ایران است که به دلایل بسیاری که شما بهتر می دانید از ایران جدا شد و اکنون نیز دارای نزدیکی بسیار زیادی در فرهنگ و زبان با ایرانیان است از این رو ما چگونه می توانیم پاره ای از وجود خود را نادیده بگیریم؟ آیا این به دور از انصاف نیست

افغانستان فرزند ایران است و به قول یکی از افغان ها چرا کسی نمی آید بگوید شما فرزند کیستید؟

سخن در مورد افغانستان بسیار زیاد و مجال سخن بسیار ناچیز به بزرگی خود بر من ببخشید

التما س دعا

منبع

http://g-hakim.blog.ir/1389/11/26/afghan

سلام

یه سوال

چرا اون موقع که به افغان ها با دید تهدید نگاه می شد همه مشتاق بحث بودن اما وقتی نوع دید عوض شد و تهدید جای خودش رو به فرصت داد ورق برگشت و کسی تمایل به چنین بحثی نشون نداد

به نام خدا
تحلیل قشنگ و خوبی من هم قبول دارم اونا هم برادرای ما هستن و هم میتونستیم از این فرصت در جهت منافع خودمون بیشتر استفاده کنیم
دوستان حتما تحلیلهای خوب شما رو میخونن ولی خوب معمولا کم اظهار نظر میشه
یا علی

با سلام
به طور كل؛
الان 90 درصد افرادی كه توی ایران زندگی میكنن فی الواقع پارس نیستن و از طوایف گوناگون هستن
حالا افغانی و غیر افغانی بودنشون به كنار
شنیدین میگن: وقتی آب سر بالا بره قورباغه هم آفتاب بالانس میزنه؟
حكایت كشور ایران هست - مثه یه تیكه ی گوشت هزاران سال هست افتاده یه گوشه و هركی اومده بهش یه لگدی زده و ازش كنده و شده اینی كه مشاهده میكنیم
توی ایران از بس كه از همه ی طوایف هست دیگه از افغانستان و بقیه كشورها هم میان دیگه - به رسمه همون كه هنوز ایرانی هستن

موفق باشید.

سلام
دوستان عزیز sajadsh و soroosh_dehkadeh_it از اینکه به بحث توجه نشون دادید ممنون
در مورد اینکه گفتید ایران مثله یه تیکه گوشته و ... باید بگم یکی از رازهای پویایی فرهنگ ایرانی این بوده که هیچ وقت خودش رو محصور نکرده به هر دوره ای که نگاه می کنیم فرهنگ ایران می درخشیده است حتی زمانی که به درد پادشاهان نالایق مبتلا بود بر عکس سایر کشور ها که به دلیل اینکه همواره احساس برتری نسبت به سایر ملل می کردند اجازه تبادل فرهنگی نمی دادند و در حصار خودشان گرفتار شده بودند و در تاریخ چیزی جز توحش از آنها به جای نماند هر چند که داعیه دار تمدن اند اگر کمی به تاریخ رجوع کنیم زوایای این مسئله به خوبی برای ما مشهود می شود
از اینکه حوصله کردید و این متن رو خوندید متشکرم همچنان منتظر پاسخ شما هستم

سلام
چکارشون دارین بزارین زندگیشون و بکنن اینقدرمکه پر کارم اخه جوونای ایرانی که کارای اینا را نمی کنن می گم برامون افت داره حداقل بزار اینا باشن تا یک کار مفید بتونن انجام بدن برن افغانستان که معتاد میشن خدا را خوش میاد ما بیرونشون کنیم

سلام بر یاس کبود
من هم توی مطلبم گفتم که حضورشون تو ایران واسه ما فرصته شاید یه بار دیگه مطلبو بخونی بد نباشه

با سلام 

زمانی كه گرسنگی و بی پولی و بی كسی به آدم فشار بیاره هزارتا كاری كه نباید بكنه رو هم میكنه 

و اینكه همونطور كه میدونید افغانستان بیشترین تولید مواد مخدر رو داره اما خودشون افرادی سالم هستن نه اینكه معتاد میشن

ایرانیا در صدر اعتیاد هستن نه افغانی ها

همیشه به یاد داشته باشید؛ طوری كه مواد توی ایران یافت میشه هیچ جای چهان یافت نمیشه 

موفق باشید.

 سلام

یادتونه گفتم افغانستان دارای ویژگی های مشترکی با ایران از لحاظ زبان فرهنگ و غیره است خوب الان یه نمونش رو واستون می نویسم

شعری که زیر می خونید از محمد کاظم کاظمی شاعر معاصر افغانیه که در رثای دوست شهیدش گفته شاید قبلا خونده باشین اما بد نیست بازم بخونید چون خیلی قشنگه

اما اشتراکات؛ خوب تو این شعر علاوه بر اشتراک در زبان در مفاهیمی چون اعتقاد به اسلام، عبادت، ایثار و شهادت، عطوفت و مهربانی و معاد نهفته است اگه خوب بخونید متوجه می شید

مسافر

و آتش چنان سوخت بال و پرت را

 که حتی ندیدم خاکسترت را

به دنبال دفترچه ی خاطراتت

دلم گشت هر گوشه سنگرت را

و پیدا نکردم در آن کنج غربت

به جز آخرین صفحه ی دفترت را:

همان دستمالی که پیچیده بودی

در آن مهر و تسبیح و انگشترت را

همان دستمالی که یک روز بستی

به ان زخم بازوی     همسنگرت را

همان دستمالی که پولک نشان شد

و پوشید اسرار چشم ترت را

سحر،گاه رفتن زدی با لطافت

به پیشانی ام بوسه ی آخرت را

و با غربتی کهنه تنها نهادی

مرا،آخرین پاره ی پیکرت را

و تا حال میسوزم از یاد روزی

که تشییع کردم تن بی سرت را

کجا میروی؟ای مسافر،درنگی

ببر با خودت پاره ی دیگرت را

با تشکر از توجهتون

سلام
آقای کاظمی یه شعر تامل برانگیز هم گفته شاید مخاطبش ایرانی هایی باشن که احساس می کنن صِرف ایرانی بودن از بقیه سرن ما که اهل کنایه زدن نیستیم اما این شعر خیلی گویاست

شیشه و چوب
تو را از شیشه می‌سازد، مرا از چوب می‌سازد
خدا کارش درست است‌، این و آن را خوب می‌سازد
تو را از سنگ می‌آرد برون‌، از قلب کوهستان‌
مرا از بیدِ خشکی در کنار جوب می‌سازد
در آتش می‌گدازد، تا تو را رنگی دگر بخشد
به سوهان می‌تراشد تا مرا مطلوب می‌سازد
تو را جامی که از شیر و عسل پُر کرده‌اش دهقان
‌ مرا بر روی خرمن برده خرمن‌کوب می‌سازد
تو را گلدان رنگینی که با یک لمس می‌افتد
مرا گرد سرت می‌چرخم و جاروب می‌سازد
تو از من می‌گریزی باز هم تا مصر رؤیاها
مرا گرگی کنار خانه‌ی یعقوب می‌سازد
مرا سر می‌دهد تا دشت‌های آتش و آهن
‌ و آخر در مصاف غمزه‌ای مغلوب می‌سازد
خدا در کار و بارش حکمتی دارد که پی در پی‌
یکی را شیشه می‌سازد، یکی را چوب می‌سازد