بارها می شد که من وارد اتاق می شدم به طوری که امام مرا نمی دیدند ، میدیدم که امام به زانو روی زمین نشسته اند و پسرم علی روی دو ششان سوار است و با امام دارد بازی میکند ...( حجت الاسلام و المسلمین حاج سید احمد خمینی ، همان منابع ، ج 1 ، ص 26 ) بازی و تفریح یکی از نیاز های ایام کودکی ست ، بازی حس کنجکاوی و قوای با طنی کودک را شکوفا و خلاق می کند و باعث شکوفایی استعداد ها و پرورش جسمی و روحی او میشود . پدر و مادر میتوانند با هم بازی شدن با فرزند خود ، رو حیه خود باوری و عزت نفس را در او تقویت کنند . کودک از بازی و ورزش لذت میبرد و میتواند به وسیله آن ها احساسات خود را بروز دهد . کودکی که بازی میکند ، مهر و محبت و خشم و کینه خود را به طور مستقیم و یا غیر مستقیم به اشیا ی جاندار و بی جان نشان میدهد ، می خندد و می گرید ، خاموش یا شلوغ و پر هیا هو میشود ، می سازد و ویران میکند ، اسباب بازی ها را به زمین میکوبد و میشکند ، وظیفه ما این است که به او کمک کنیم تا خشم و کینه خود را بیرون ریخته و تخلیه نماید . او با ورزش و خندیدن عواطف خود را تسکین میبخشد . با تخریب ، نارا حتی هایش را خالی می کند ، گزافه نیست اگر بگوییم بازی تفکر کودک است . ( خا نواده و امام خمینی ( ره ) ، حسنعلی میرزا بیگی )
