به گزارش خبرگزاری مهر، روز یادبود سازمان ناسا که همیشه آخرین پنجشنبه از ماه ژانویه است در سال 2011 رنگی تازه به خود گرفته است زیرا با بیست و پنجمین سالگرد فاجعه سقوط شاتل چلنجر همزمان است. از این رو تمامی پرچمها در سازمان ناسا نیمه افراشته شده است.
چارلز بولدن رئیس ناسا در مراسم یادبود چلنجر
سازمان ناسا در کتابچه خاطراتش سه تراژدی فضایی به ثبت رسانده است:
- انفجار آپولو 1درسکوی پرتاب و مرگ سه فضانورد در27 ژانویه 1967 که منجر به ایجاد تغییراتی در ساختار فضاپیماهای آپولو طی یک و نیم سال پس از وقوع فاجعه شد.
- انفجار شاتل چلنجر در 28 ژانویه 1986 که در پی آن هر هفت فضانورد شاتل جان خود را از دست دادند.
- متلاشی شدن شاتل کلمبیا در اول فوریه 2003 که درپی آن هفت فضانورد جان خود را از دست دادند. این فاجعه در پی خروج ذرات عایق که از تانک سوخت خارج شدند به وجود آمده است. پس از این فاجعه ناسا تغییرات بزرگی را در ساختار شاتلهای خود انجام داد تا ایمنی آنها را افزایش داده و جان انسانها را حفظ کند.
با این همه با وجود اینکه که در بیست و پنجمین سالگرد فاجعه شاتل چلنجر به سر می بریم، اینکه واقعا چه بر سر چلنجر آمد همچنان در پرده ای از ابهام باقی مانده است، از این رو پنج داستان که همیشه درباره انفجار شاتل چلنجر مطرح بوده است را مورد بررسی قرار می دهیم:
یکی از رایج ترین فرضیه ها این است که چلنجر 73 ثانیه پس از اینکه از پایگاه فضایی کندی به فضا پرتاب شد، دچار سانحه شد. با این همه "والری نیل" متصدی پروازهای شاتل در موزه علوم و هوانوردی ملی معتقد است خود شاتل منفجر نشد. او می گوید: من فکر می کنم ریشه این شایعه این است که حادثه به شکل یک انفجار دیده شده است و رسانه ها هم آن را یک انفجار نام گذاشتند.
در این حادثه مخزن اضافی سوخت از هم متلاشی شد و تمامی سوخت هیدروژن و اکسیژن مایع آزاد شدند. با ترکیب با مواد شیمیایی این مواد با یکدیگر گلوله ای آتشین را تشکیل داده اند. در آن زمان شاتل هنوز سالم بوده و در حال صعود بوده اما به سرعت از کار افتاده است. مدارگرد شاتل تمامی سعی خود را انجام داده تا درمسیر درست باقی بماند زیرا متوجه وقوع رویدادی بسیار غیرعادی شد و در نهایت مخزن سوخت متلاشی شده و منجر به پرتاب سریع و بدون موتور شاتل شده است.
فرضیه دیگرمرگ سریع هر هفت سرنشین شاتل پس از انفجار شاتل است. اما واقعیت این است که سرنشینان شاتل منفجر نشدند وحتی زمانی که شاتل از یکدیگر مجزا شد نیز فضانوردان هنوز زنده بودند. با وجود اینکه دلیل اصلی مرگ ناشناخته باقی مانده است، بسیاری از متخصصان معتقدند فضانوردان تا زمانی که کابین آنها با سرعتی بالاتر از 321 کیلومتر بر ساعت با سطح آب اقیانوس اطلس برخورد نکرده بود هنوز زنده بوده اند. زمانی که اجساد این افراد پیدا شد آنها هنوز کمربندهای ایمنی خود را بسته نگه داشته بودند. تنها این مشخص نیست که آیا فضانوردان در آخرین لحظات به هوش بوده اند یا نه.
بر اساس سومین فرضیه یا داستانی که از این رویداد نقل می شود ، چند ساعت و چند روز پس از رخ دادن این فاجعه تصاویر حادثه چلنجر بدون توقف در شبکه های تلویزیونی پخش می شد و این می تواند دلیلی باشد بر اینکه بسیاری از مردم به یاد دارند که شاهد مرگ چلنجر بوده اند در حالی آنچه آنها در اصل به یاد می آورند، باز پخش تصاویر به ثبت رسیده از این فاجعه بوده است.
به نظر می آید که این داستان غیر واقعی باشد زیرا در آن زمان تعداد شبکه های تلویزیونی محدود بوده و این شبکه ها نیز توان پخش مجدد نداشته اند. دلیل دوم این است که حادثه در زمانی رخ داده است که اکثر مردم در محلهای کار خود بوده اند.
داستان چهارم سرمای هوا را عامل مرگ 7 سرنشین شاتل چلنجر می شناسد، حرارت در روز پرواز چلنجر بسیار پایین بود، در واقع سردترین دمایی که تا به حال در زمان پرتاب شاتلها به ثبت رسیده است. بر اساس داستان مقصر اصلی این فاجعه سرمای بیش از اندازه هوا بوده است اما متخصصان می گویند سرمای هوا به تنهایی عامل این فاجعه نبوده است.
داستان آخر درباره لزوم مجهز بودن شاتلها به صندلی اضطراری است زیرا بسیاری بر این باورند در صورتی که اگر شاتل به این نوع از صندلی ها مجهز بود فضانوردان جان سالم به درمی بردند. اما نکته اینجا است که صندلی های اضطراری نمی توانند لزوما جان همه را از مرگ نجات دهند. زیرا این صندلی ها بسیار سنگین و حجیم هستند و به تنهایی قادر به نجات جان افراد نیستند.
منبع:مهر
