ضرت على علیه السلام در ضمن شمارش بدعتها فرمود: یكى از بدعتهاى او (عمر) این بود كه جمله حى على خیر العمل را در اذان ترك كرد و همین بدعت را سنت قرار داد و مردم از او متابعت كردند ( كتاب سلیم بن قیس ، ص 139).
لذا مطابق بعضى از روایات ، عمر در عصر رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم همواره با آن حضرت بگو مگو مى كرد، كه چرا نماز بهتر از جهاد است ؟ پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم به او مى فرمود: در جهاد، انسان یك بار كشته مى شود، ولى در نماز خالص با حضور قلب ، چندین بار باید جهاد كرد (و كشته شد) تا بتوان یك نماز مقبول بجا آورد.
عمر سخن رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم را نپذیرفت و همواره منتظر فرصت بود تا جمله حى على خیرالعمل را كه بیانگر برترى نماز بر سایر اعمال است را حذف كند، در عصر پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم نتوانست این كار را بكند و سرانجام بعد از شهادت
آن حضرت موفق شد، حتى در این باره اختلاف شدید شد، بنا گذاشتند كه بلال حبشى اذان بگوید، بلال در ظاهر پذیرفت و اذان گفت ولى پس از اشهد ان محمدا رسول الله بر اثر فشار زیاد روحى ، غش كر و همان را عذر آورد، با توجه به این كه جوسازان بلال را آنچنان در محاصره گرفته بودند كه اگر حى على خیرالعمل مى گفت كشته مى شد( اقتباس از الاوائل ، ص 239) لذا جمله الصلوة خیر من النوم جایگزین جمله فوق گردید البته این امر در ابتداى امر چنان عجیب بود كه عبدالله بن عمر نیز هنگامى كه این جمله الصلوة خیر من النوم را به جاى حى على خیرالعمل در مسجد شنید به عنوان اعتراض از مسجد خارج شد (الفقه على المذاهب الخمسه ، ص 119).
