تبیان، دستیار زندگی

گروه وهابى در برابر رؤسا و زمامداران خود تعظیم وكرنش مى كنند و یك بشر عادى را احترام مى كنند، در حالى كه انجام یك صدم آن را درباره پیامبر (ص) و منبر و محراب او شرك و ضد اسلام مى خوانند. آیت‌الله العظمی سبحانی در پاسخ سؤالی در خصوص حرام دانستن مراسم گرامی‌داشت پیامبر اسلام و ائمه اطهار (ع) در موالید و وفیات نگاه گروه افراطی وهابیت آن را نشانه جاهلیت و عدم اطلاع از معارف غنی اسلام دانسته و با بهره‌گیری از آیات قرآن، گرامی‌داشت پیامبر اسلام (ص) و ائمه اطهار (ع) در موالید و وفیات را مصداق شعائر الهی دانستند. آنچه می‌خوانید پاسخ معظم‌له به سؤال ذیل است. *آیا بزرگداشت موالید و وفیات اولیاى خدا شرك است؟ پاسخ: گروه وهابى، بزرگ داشت موالید و وفیات اولیا و رجال آسمانى را بدعت و حرام مى دانند; گویى آنان دشمن سر سخت بزرگان دین و اولیاى الهى هستند و اجتماع در موالید و وفیات آنان را شرك مى خوانند. رئیس جماعت انصار السنة المحمدیة در پاورقى هاى خود بر فتح المجید مى نویسد: «الذكریات التى ملأت البلاد باسم الأولیاء هى نوع من العبادة لهم وتعظیمهم;( [1]) برپا كردن جشن در ایام ولادت اولیا، پرستش آنان حساب مى شود و یك نوع تعظیمى نسبت به آنان محسوب مى گردد». *ریشه اشتباهات ریشه ى تمام اشتباهات آنان یك كلمه است و آن این كه چون براى شرك و توحید و بالأخص مفهوم (عبادت) حد و مرزى تعیین نكرده اند، از این جهت هر نوع بزرگ داشت را عبادت و پرستش تصور كرده اند. هم چنان كه ملاحظه می‌شود وى در كلام خود لفظ (عبادت) و تعظیم را كنار هم قرار داده و تصور كرده است كه هر دو لفظ، یك معنا دارند. شكى نیست كه قرآن كراراً گروهى از انبیا و اولیا را با جمله هاى فصیح و بلیغ ستوده است. قرآن درباره حضرت زكریا و یحیى و ... مى گوید: ( إِنَّهُمْ كانُوا یُسرِعُونََ فِى الْخَیْرَتِ وَیَدْعُونَنا رَغَباً وَرَهَباً وَكانُوا لَنا خَشِعِینَ ).( [2]) «آنان به كارهاى نیكو مى شتافتند وبا امید و بیم، ما را مى خواندند و در برابر ما فروتن بودند». حالا اگر كسى در كنار قبر این حضرات و یا مجالسى كه به نام آنان برپا مى گردد، این آیه را بخواند و آنان را از این طریق تجلیل كند، آیا جز پیروى از قرآن كارى انجام داده است؟! خداوند، در باره ى خاندان رسالت چنین مى فرماید: ( وَیُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً ).( [3]) «با این كه طعام را دوست دارند، آن را به مسكین و یتیم و اسیرمى دهند». حالا اگر در روز میلاد امیر مؤمنان (ع) دور هم گرد آییم و بگوییم كه على (ع) آن كسى است كه طعام خود را به مسكین و یتیم و اسیر مى داد، چرا باید مشرك به حساب آییم؟! اگر درروز میلاد پیامبر (ص)، آیاتى كه پیامبر را ستوده است، به غیر زبان عربى ترجمه كنیم و یا در قالب شعر بریزیم و در جمعى بخوانیم، چرا دچار شرك شده باشیم؟! آنان، دشمنان تكریم پیامبر (ص) و اولیاى الهى مى باشند كه در پوشش مبارزه با شرك مى خواهند از آن جلوگیرى كنند. اگر بگویند در زمان پیامبر (ص) چنین جشن ها و بزرگ داشت هایى نبود، باید در پاسخ آن گفت: نبودن یك شى اى در زمان پیامبر گواه بر شرك بودن آن نیست. اگر كسى اقامه مجالس جشن و عزا را به خدا و پیامبر (ص) نسبت دهد و بگوید: آنان دستور داده اند كه ما براى بزرگ داشت آنان چنین مجالسى را برپا كنیم، در این صورت باید بررسى كرد كه آیا آنان به طور عموم و یا به طور خصوص چنین دستورى داده اند یا نه، اگر آنان چنین دستورى نداده باشند، چنین نسبتى «بدعت» مى شود نه شرك در عبادت. و یكى از نقاط اشتباه وهابى ها خلط بدعت به شرك در عبادت است; ولى اگر در این مورد اجازه عمومى و یا خصوصى وارد نشده باشد، در این صورت از حالت «بدعت» بیرون مى آید. اتفاقاً در قرآن اجازه عمومى وارد شده است. قرآن مجید گروهى كه پیامبر (ص) را گرامى مى دارند مى ستاید. آن جا كه مى فرماید: ( ...فَالّذِینَ ءَامَنُوا بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا النُّورَ الّذى أُنْزِلَ مَعَهُ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُون ).( [4]) «آنان كه به پیامبر ایمان آورده و او را گرامى داشته و او را یارى كرده اند و از نورى كه (قرآن) به او فرستاده شده است پیروى كنند، رستگارانند». جمله هایى كه در این آیه وارد شده است، عبارتند از: 1. ( آمنوا به )، 2.( عَزَّروُهُ )، 3. ( نَصَرُوهُ )، 4. ( واتَّبعُوا النّور... ). آیا كسى احتمال مى دهد كه جمله هاى: ( آمنوا به )، ( نَصَرُوهُ )، ( واتَّبعُوا النّور )، مخصوص زمان پیامبر (ص) باشد؟ به طور مسلم نه. اگر چنین احتمالی درباره این سه جمله داده نمى شود، قطعاً جمله ى ( عَزَّروُهُ ) كه به معناى یارى كردن پیامبر با تعظیم و تكریم است، ( [5]) به زمان پیامبر (ص) اختصاص نخواهد داشت، زیرا این رهبر عالى قدر، پیوسته باید مورد احترام و تعظیم گردد. آیا ترتیب مجالس یادبود و سخنرانى و قرائت اشعار سازنده در روزهاى بعثت و ولادت مصداق روشن( و عَزَّروُهُ ) نیست؟ *کار عجیب وهابیت عجبا! گروه وهابى در برابر رؤسا و زمامداران خود تعظیم وكرنش مى كنند و یك بشر عادى را احترام مى كنند، در حالى كه انجام یك صدم آن را درباره پیامبر (ص) و منبر و محراب او شرك و ضد اسلام مى خوانند. و شریعتى را كه سهل و آسان و مطابق با فطرت و عواطف انسانى است و در جذب و پذیرش افراد، بلند نظر است، آیین خشك كه عواطف انسانى را در تعظیم و تكریم بزرگان نادیده گرفته و توانایى جذب و پذیرش اقوام و ملل جهان را ندارد، مى شناسانند. گروه وهابى كه با تأسیس هر نوع مجلس سوگوارى براى شهیدان راه خدا مخالفند، درباره سرگذشت حضرت یعقوب چه مى گویند؟ اگر این پیامبر بزرگوار، امروز در میان نجدى ها و پیروان محمد بن عبد الوهاب زندگى مى كرد، درباره ى او چگونه داورى مى كردند؟ او شب و روز در فراق یوسف مى گریست و در هر حال از همه كس جستجوى فرزند دلبند خود را مى كرد. در فراق و جدایى او آن قدر سوخت كه بینایى خود را از دست داد.( [6]) بیمارى و فقدان بینایى یعقوب، مایه فراموشى یوسف نگردید، بلكه هرچه وعده وصل نزدیك تر مى شد، آتش عشق او به فرزند دلبندش در دل او شعله‌ورتر مى گردید، ولذا از فرسنگ ها دور، بوى یوسف را استشمام مى كرد( [7]) و به جاى این كه ستاره ى یوسف به دنبال خورشید یعقوب باشد، آفتاب اندیشه او در به در به دنبال یوسف بود. *وهابیت پاسخ می‌دهد! چرا چنین اظهار علاقه در حال حیات فرد مورد علاقه (یوسف) صحیح و عین توحید است، ولى پس از مرگ او كه دل انسان، سوز و گداز بیش تر و پیچ و تاب زیادترى پیدا مى كند، حرام و شرك باشد؟ حالا اگر یعقوب هاى زمان ما، در هر سال در روز وفات یوسف ها فرزندان خود را دور هم گرد آورند و در ارزش هاى اخلاقى و ملكات نفسانى یوسف ها سخن بگویند و بر اثر تأثر، قدرى اشك بریزند، آیا با این عمل فرزندان خود را پرستش كرده اند.( [8]) *مودت ذی‌القربی و مستور قرآنی شكى نیست كه مودت ذوى القربى، یكى از فرایض اسلامى است كه قرآن با صراحت هرچه كامل تر ما را به آن دعوت كرده است. حالا اگر كسى بخواهد به این فریضه مذهبى پس از چهارده قرن عمل كند، راه آن چیست؟ آیا جز این است كه در روزهاى شادمانى آنان، شادمان و در ایام غم و اندوه آنان اندوه ناك گردد؟ حالا اگر براى ابراز خرسندى خود مجلسى برپا نماید كه در آن محفل، تاریخ زندگى و فداكارى هاى آنان را بازگو كند و یا مظلومیت و محرومیت آنان را از حقوق حقه خویش بیان نماید، آیا چنین فرد، جز ابراز علاقه واظهار مودت به ذوى القربى، كار دیگرى انجام داده است؟ اگر چنین فردى براى ابراز علاقه بیش تر، سرى به دودمان آنان بزند و در كنار مدفن آنان حاضر گردد و این گونه مجالس را در كنار قبور آنان برپا كند، در نظر عقلا جهان و خردمندان بصیر و بینا جز ابراز علاقه و مودت، كار دیگرى كرده است؟! مگر این كه وهابى بگوید: باید مودت و محبت در سینه ها حبس و مكتوم گردد و هیچ كس حق اظهار مودت و ابراز آن را ندارد. زمان پیامبر گرامى (ص) و پس از وى كه دوران تحول عقاید و انقلاب اندیشه ها بود، ملل و اقوام مختلف با فرهنگ ها و رسوم و آداب گوناگون به اسلام روى مى آوردند و با گفتن شهادتین، اسلام آنان پذیرفته مى شد. و هرگز بناى پیامبر (ص) و رهبران پس از وى این نبود كه تمام آداب و رسوم ملل و اقوام را با تأسیس دایره تفتیش عقاید سانسور و ذوب كنند و همه را در بوته ریخته و در قالب دیگرى درآورند كه هیچ گونه شباهت با قالب هاى پیشین نداشته باشد. احترام بزرگان، تأسیس مجالس یادبود، حضور بر سر خاك و ابراز علاقه به آثار آنان، مرسوم تمام ملل و اقوام جهان بوده و هست، و هم اكنون ملت هاى شرق و غرب، براى زیارت اجساد مومیایى و مدفن رهبران دیرینه خود ساعت ها در صف به انتظار مى ایستند تا در كنار جسد و قبر آنان ابراز علاقه كنند و اشك شوق از گوشه چشمان خود فرو ریزند. و این را یك نوع احترام كه از عواطف درونى آنان سرچشمه مى گیرد، حساب مى نمایند. هرگز دیده نشد كه پیامبر پس از تفتیش عقاید افراد و پس از بررسى رسوم و آداب زندگانى آنان اسلام آنان را بپذیرد، بلكه به همان ابراز شهادتین اكتفا می‌ورزید. و اگر این گونه آداب و رسوم، شرك و كفر بود، باید پس از اخذ بیعت و پیمان بر تبرّى از آنان، اسلام اقوام و ملل را بپذیرد در صورتى كه هرگز چنین نبوده است. ما مى بینیم كه حضرت مسیح (علیه السلام) از خداوند بزرگ مائده آسمانى مى طلبد و روز نزول آن را روز عید معرفى مى كند و مى فرماید: ( رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَیْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ تَكُونُ لَنا عِیداً لأَوَّلِنا وَآخِرنا وَآیَةً مِنكَ وَارْزُقْنا وَأَنْتَ خَیْرُ الرَّازِقیِنَ ).( [9]) «پروردگارا! مائده اى از آسمان برما بفرست تا عیدى براى اوّل و آخر ما باشد و نشانه اى از تو. روزى بده، تو بهترین روزى دهندگان هستى». آیا ارزش وجود پیامبر گرامى (صلى الله علیه وآله وسلم) كم تر از یك مائده آسمانى است كه حضرت مسیح (علیه السلام) روز نزول آن را عید اعلام مى دارد، اگر عید گرفتن آن روز به خاطر این بود كه مائده، آیت الهى بود، آیا پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) بزرگ ترین آیت الهى نیست؟ قرآن مى فرماید: ( وَرَفَعْنا لَكَ ذِكْرَكَ ).( [10]) « آوازه تو را در جهان بلند كردیم». آیا ترتیب مجالس جشن در روز میلاد مسعود پیامبر گرامى (صلى الله علیه وآله وسلم) جز بالا بردن نام و نشان و آوازه او، نتیجه اى دارد. چرا ما در این مورد از قرآن پیروى نكنیم، مگر قرآن براى ما اسوه و الگو نیست.( [11]) ________________________________________ [1] . از زمان پیامبر گرامى تا امروز همه مسلمانان جهان جز وهابى ها به آثار رسول اكرم (صلى الله علیه وآله وسلم) تبرك مى جستند و شیخ محمد طاهر مكى با شواهد قطعى تاریخى این مطلب را در رساله اى كه در سال 1385 چاپ كرده است ثابت نموده است و نام رساله « تبرك الصحابة ب آثار رسول اللّه (صلى الله علیه وآله وسلم) » است و این رساله به زبان فارسى نیز بازگردانیده شده است.. فتح المجید، ص 154. سپس از كتاب « قرة العیون» عبارتى به همین مضمون نقل مى كند. در این ایام كه این اوراق و صفحات زیر چاپ مى رود در حالى كه در تمام كشورهاى اسلامى جشن و مجالس شادى به مناسبت میلاد پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) بر پا است، مفتى سعودى (بن باز) هر نوع بزرگ داشت میلاد پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم) را حرام و بدعت اعلام كرده است. [2] . انبیاء/ 90. [3] . انسان/ 8. [4] . اعراف/157. [5] . ر.ك: مفردات راغب، ماده عزر. [6] . ( ...وَابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْن... ) (یوسف/84). [7] . ( ...إِنّى لأجِدُ رِیحَ یُوسف لَولا أَنْ تُفَنِّدون ) (یوسف/94). [8] . گذشته بر این، روایات متواترى در باره اقامه مراسم عزا درباره ى مظلومان از خاندان رسالت وارد شده است و مرحوم علامه امینى بخشى از روایات را در كتاب « سیرتنا و سنتنا» گرد آورده است. [9] . مائده/114. [10] . انشراح / 4 . [11] . منشور جاوید، ج 2، ص 426 ـ 432 . http://naghdnews.ir/news-analytics/religious-belief/9384-news.html