تبیان، دستیار زندگی

 صبحگاه لرزید...

محو سخنان حاج همت بودم که در صبحگاه لشگر با شور و هیجان و حرکات خاص سر و دستش مشغول سخنرانی بود. مثل همیشه آنقدر صحبت های حاجی گیرا بود که کسی به کار دیگری نپردازد. سکوت همه جا را فرا گرفته بود و صدا فقط طنین صدای حاج همت بود و صلوات گاه به گاه بچه ها. تو همین اوضاع پچ پچی توجه ها را به خود جلب کرد. صدای یکی از بسیجی های کم سن و سال لشگر بود که داشت با یکی از دوستاش صحبت می کرد.

فرمانده دسته هرچی به این بسیجی تذکر می داد که ساکت شود و به صحبت های فرمانده لشگر گوش کند، توجهی نمی کرد. شیطنتش گل کرده بود و مثلاً می خواست نشان بدهد که بچه بسیجی از فرمانده لشگرش نمی ترسد. خلاصه فرمانده دسته یک برخوردی با این بسیجی کرد و همهمه ای اطراف آن ها ایجاد شد.

سرو صداها که بالا گرفت ، بالاخره حاج همت متوجه شد و صحبت هایش را قطع کرد و پرسید: «برادر! اون جا چه خبره؟ یک کم تحمل کنید زحمت رو کم می کنیم».

کسی از میان صفوف به طرف حاجی رفت و چیزی در گوشش گفت. حاجی سری تکان داد و رو به جمعیت کرد و خیلی محکم و قاطع گفت: «آن برادری که باهاش برخورد شده بیاد جلو.»

سکوتی سنگین همه ی میدان صبحگاه را فرا گرفت و لحظاتی بعد بسیجی کم سن و سال شروع کرد سلانه سلانه به سمت جایگاه حرکت کردن.

حاجی صدایش را بلند تر کرد: «بدو برادر! بجنب»

بسیجی جلوی جایگاه که رسید، حاجی محکم گفت: «بشمار سه پوتین هات را دربیار» و بعد شروع کرد به شمردن.

بسیجی کمی جا خورد و سرش را به علامت تعجب به پهلو چرخاند.

حاجی کمی تن صدایش را بلندتر کرد و گفت: «بجنب برادر! پوتین هات»

بسیجی خیلی آرام به باز کردن بند پوتین هایش [مشغول شد]، همه شاهد صحنه بودند. بسیجی پوتین پای راستش را که از پا بیرون کشید، حاجی خم شد و دستش را دراز کرد و گفت: «بده به من برادر!» بسیجی یکه ای خورد و بی اختیار پوتین را به دست حاجی سپرد. حاجی لنگه پوتین را روی تریبون گذاشت و دست به کمرش برد و قمقمه اش را درآورد. در آن را باز کرد و آب آن را درون پوتین خالی کرد. همه هاج و واج مانده بودند که این دیگر چه جور تنبیهی است؟

حاجی انگار که حواسش به هیچ کجا نباشد، مشغول کار خودش بود و یکدفعه پوتین را بلند کرد و لبه آن را به دهان گذاشت و آب داخلش را نوشید و آن را دراز کرد به طرف بسیجی و خیلی آرام گفت: «برو سرجایت برادر!» بسیجی که مثل آدم آهنی سرجایش خشکش زد بود پوتین را گرفت و حاجی هم بلند و طوری که همه بشنوند گفت: «ابراهیم همت! خاک پای همه شما بسیجی هاست. ابراهیم همت توی پوتین شما بسیجی ها آب می خوره»

جوان بسیجی یکدفعه مثل برق گرفته ها دستش را بالا برد و فریاد زد: برای سلامتی فرمانده لشگر حق صلوات و انفجار صلوات، محوطه صبحگاه را لرزاند....

سنگرنیوز

سلام

حاج همت...تا حالا مطالب و خاطرات زیادی درمورد حاج همت خوندم...اما همش احساس می كنم نمیتونم با این بزرگوار ارتباط برقرار كنم...نمی دونم چرا...ناخالصیهای من زیاده.....ارادت عجیبی هم دارم بهشون....اما این خاطره...عجیب دلمو لرزوند...مثل اون صبحگاه....التماس دعا از همگی شما خوبان دارم

حق یارتون

چند خاطره از سردار عاشورایی خیبر شهید حاج ابراهیم همت

لبخندی که روی سینه ماند

از همین لشکر حاج همت، تنها چند نیروی خسته و ناتوان باقی مانده. امروز هفتمین روز عملیات خیبر است. هفت روز پیش، رزمندگان ایرانی، جزایر مجنون را فتح کردند و کمر دشمن را شکستند. آن‌گاه دشمن هر چه در توان داشت، به‌کار گرفت تا جزایر را پس بگیرد؛ اما رزمندگان ایرانی تا امروز مقاومت کرده اند.

همه جا دود و آتش است. انفجار پشت انفجار، گلوله پشت گلوله. زمین از موج انفجار مثل گهواره، تکان می‌خورد. آسمان جزایر را به جای ابر دود فرا گرفته... و هوای جزایر را به جای اکسیژن، گاز شیمیایی.

حاج همت پس از هفت شبانه روز بی خوابی، پس از هفت شبانه روز فرماندهی، حالا شده مثل خیمه‌ای که ستون هایش را کشیده باشند. نه توان ایستادن دارد و نه توان نشستن و نه حتی توان گوشی بیسیم به دست گرفتن.

حاج همت لب می‌جنباند؛ اما صدایش شنیده نمی‌شود. لب‌های او خشکیده، چشمانش گود افتاده. دکتر با تأسف سری تکان داده، می‌گوید: «این که مشکلی را حل نمی‌کند. مگر انسان تا چند روز می‌تواند با سرم سرپا بماند؟»

سید کلافه می‌گوید:« این طوری فایده‌ای ندارد. ما داریم دستی دستی حاج همت را به کشتن می‌دهیم. حاجی باید بستری شود. چرا متوجه نیستید؟ آب بدنش خشک شده. چند روز است هیچی نخورده...»

سید آرام می‌گوید: «خوب، سُرم دیگر وصل کن.»

دکتر با ناراحتی می‌گوید: «آخر سرم نیست. هیچ نیرویی نمی‌تواند حاج همت را راضی به ترک جبهه کند.»

دکتر با نگرانی می‌گوید:«آخر تا کی؟»

- تا وقتی نیرو برسد.

- اگر نیرو نرسد، چی؟

سید بغض آلود می‌گوید: «تا وقتی جان در بدن دارد.»

- خوب به زور ببریمش عقب.

- حاجی گفته هر کس جسم زنده مرا ببرد پشت جبهه و مرا شرمنده امام کند، مدیون است... سرپل صراط جلویش را می‌گیرم.

دکتر که کنجکاو شده، می‌پرسد: «مگر امام چی گفته؟»

حاج همت به امام خمینی فکر می‌کند و کمی جان می‌گیرد. سید هنوز گوشی بیسیم را جلوی دهان او گرفته. همت لب می‌جنباند و حرف امام را تکرار می‌کند: «جزایر باید حفظ شود. بچه‌ها حسین وار بجنگید.»

وقتی صدای همت به منطقه نبرد مخابره می‌شود، نیروهای بی‌رمق دوباره جان می‌گیرند، همه می‌گویند‌ نباید حرف امام زمین بماند. نباید حاج همت، شرمنده امام شود.

دکتر سُرمی دیگر به دست حاج همت وصل می‌کند. سید با خوشحالی می‌گوید: «ممنون حاجی! قربان نفسات. بچه‌ها جان گرفتند. اگر تا رسیدن نیرو همین طور با بچه‌ها حرف بزنی، بچه‌ها مقاومت می‌کنند. فقط کافی است صدای نفس‌هایت را بشنوند!»

حاج همت به حرف سید فکر می‌کند: بچه‌ها جان گرفتند... فقط کافی است صدای نفس‌هایت را بشنوند...

حالا که صدای نفس‌های حاج همت به بچه‌ها جان می‌دهد، حالا که به جز صدا، چیز دیگری ندارد که به کمک بچه‌ها بفرستد، چرا در این جا نشسته است؟ چرا کاری نکند که بچه ها، صدایش را بشنوند و هم خودش را از نزدیک ببینند؟

سید نمی‌داند چه فکرهایی در ذهن حاج همت شکل گرفته؛ تنها می‌داند که حال او از لحظه پیش خیلی بهتر شده؛ چرا که حالا نیم‌خیز نشسته و با دقت بیش تری به عکس امام خیره شده است.

حاج همت به یاد حرف امام می‌افتد، شیلنگ سرم را از دستش می‌کشد و از جا بر می‌خیزد. سید که از برخاستن او خوشحال شده، ذوق زده می‌پرسد: «حاجی، حالت خوب شده‌؟»

دکتر که انگشت به دهان مانده، می‌گوید:«مُراقبش باش، نخورد زمین.»

سید در حالی که دست حاج همت را گرفته، با خوشحالی می‌پرسد:«کجا می‌خواهی بروی؟ هر کاری داری بگو من برایت انجام بدهم.»

حاج همت ازسنگر فرماندهی خارج می‌شود. سید سایه به سایه همراهی اش می‌کند.

- حاجی، بایست ببینم چی شده؟

دکتر با کنجکاوی به دنبال آن دو می‌رود. سید، دست حاج همت را می‌گیرد و نگه می‌دارد. حاج همت، نگاه به چشمان سید انداخته، بغض آلود می‌گوید: «تو را به خدا، بگذار بروم سید!»

سید که چیزی از حرف‌های او سر در نمی‌آورد، می‌پرسد: «کجا داری می‌روی؟ من نباید بدانم؟

- می‌روم خط، خدا مرا طلبیده!

چشمان سید از تعجب و نگرانی گرد می‌شود.

- خط، خط برای چی؟ تو فرمانده لشکری. بنشین تو سنگرت فرماندهی کن.»

حاج همت سوار موتور می‌شود و آن را روشن می‌کند.

- کو لشکر؟ کدام لشکر؟ ما فقط یک دسته نیرو تو خط داریم. یک دسته نیرو که فرمانده لشکر نمی‌خواهد. فرمانده دسته می‌خواهد. فرمانده دسته هم باید همراه دسته باشد، نه تو قرارگاه.

سید جوابی برای حاج همت ندارد. دوان دوان به سنگر بر می‌گردد، یک سلاح می‌آورد و عجولانه می‌آید و ترک موتور حاج همت می‌نشیند. لحظه‌ای بعد، موتور به تاخت حرکت می‌کند.

گلوله‌های آتشین در نزدیکی موتور فرود می‌آید. موتور به سمتی پرتاب می‌شود و حاج همت و سید به سمتی دیگر. وقتی دود و غبار فرو می‌نیشیند، لکه‌های خون بر زمین جزیره نمایان می‌شود.

خبر حرکت حاج همت به بچه‌ها خط مخابره می‌شود. بچه‌ها دیگر سراز پا نمی‌شناسند. می‌جنگند و پیش می‌روند تا وقتی حاج همت به خط می‌رسد، شرمنده او نشوند.

خورشید رفته رفته غروب می‌کند و یک لشکر نیروی تازه نفس به خط می‌آید.

بچه‌ها از این که شرمنده حاج همت نشده اند، از این که حاج همت را نزد امام رو سفید کرده و نگذاشته اند حرف امام زمین بماند، خوشحالند؛ اما از انتظار طاقت فرسای او دلگیرند!

منبع: حوزه نت

ما زودتر از جنگ تموم می‌شویم

هنگامى که حاج همت با خانم و بچه هایش از اسلام آباد غرب به شهرضا برگشته بودند، بعد از کمى استراحت وقتى سر حرف باز شد، مادرش رو به او کرد و گفت: «ننه، ابراهیم! بیا این جا، یه خونه بگیر و زن و بچه ات را از آوارگى نجات بده. تا کى این طرف و آن طرف؟ یک روز اندیمشک، یک روز اهواز، یک روز دزفول، یک روز کرمانشاه، حالا هم اسلام آباد...!»

لبخندى زد و جواب داد: فعلاً که جنگ است؛ تا ببینیم بعد چى مى شه.

مادرش گفت: خوب جنگ باشه، تو هم زن دارى، بچه دارى بیا و مثل همه یک زندگى آسوده داشته باش، باز هم خندید و گفت: ما خونه داریم، این طورى هم نیس!‌

ـ پس کو، کجاست؟

ـ همین جا، توى ماشین. بلند شو بیا بهت نشون بدم.

مادرش را کنار ماشین برد. در صندوق عقب را باز کرد، داخل صندوق مقدارى ظرف، دو سه تا پتوى سربازى، چند تکه لباس و کمى ماست چکیده و نان خشک محلى گذاشته بود.سپس رو به مادرش کرد و گفت: «این‌هم خونه و زندگى ما.»

مادرش سرى تکان داد و پرسید: «ننه! جنگ کى تموم می‌شه؟»

در حالى که در صندوق عقب ماشین را مى بست،آهى کشید و گفت: «نترس ننه، ما زودتر از جنگ تموم مى شیم.» مادرش حرفى نزد و او حرفش را ادامه داد: «ما دنیا را به دنیادارها واگذار کردیم و تا موقعى که جنگ هست، همین جورى زندگى مى کنیم، زن و بچه هام که راضى هستن، الان وقت آن نیست که به فکر دنیا و آسوده زندگى کردن باشیم.»

منبع: حوزه نت

ترس از خدا

گوشی بی‌سیم را که به دست حاجی داد، خمپاره‌ای زوزه‌کشان آمد و گرد و غبار به آسمان بلند شد. بی‌سیم‌چی ترسید، با دو دست گوش‌هایش را چسبیده بود. حاجی با لبخند نگاهش کرد اما انگار با شنیدن صدای خمپاره کنترل بدن از دستش خارج می‌شد. زانوها خود به خود شل می‌شدند. قلب به تپش می‌افتاد و بدن نقش بر زمین می‌شد.

خیلی سعی کرد بر این ترس غلبه کند. حتی یک شب در تاریکی دل به بیابان سپرد. کمی که جلوتر رفت حاجی را دید که مشغول نماز است؛ از او هم گذشت. جلوتر رفت و نشست تا صبح اما باز هم ترسش نریخت. بالاخره شرمگین از حاج همت پرسید؟ «من چرا می‌ترسم؟ شما چرا نمی‌ترسی؟ راستش خیلی تلاش می‌کنم که نترسم اما به خدا دست خودم نیست. مگر آدم می‌تواند جلوی قلبش را بگیرد که تند‌تند نزند؟ مگر می‌تواند به رنگ صورتش بگوید زرد نشو؟

اصلاً من بی‌اختیار روی زمین دراز می‌کشم، کنترلم به دست خودم نیست. حاجی دست بر شانه جوان گذاشت و گفت:«من هم یک روزی مثل تو بودم، ذهن من هم یک روزی پر بود از این سؤال‌ها؛ اما امام(ره) جواب همه این سؤال‌ها را داده اوایل انقلاب از اصفهان به جماران رفتیم و با اصرار توانستیم ایشان را زیارت کنیم. دور تا دور امام نشستیم، یکدفعه ضربه محکمی به پنجره خورد و یکی از شیشه‌های اتاق شکست. از این صدای غیر منتظره همه از جا پریدند به جز امام(ره). امام(ره) در همان حال که صحبت می‌کرد آرام سرش را برگرداند و به پنجره نگاه کرد. هنوز صحبت‌هایش تمام نشده بود که صدای اذان شنیده شد. بلافاصله والسلام گفت و از جا برخاست. همان جا فهمیدم که آدم‌ها همگی می‌ترسند. امام(ره) از دیر شدن وقت نماز می‌ترسید و ما از صدای شکستن شیشه. او از خدا ترسید و ما از غیر خدا. آن‌جا فهمیدم هرکس واقعاًَ از خدا بترسد دیگر از غیر خدا نمی‌ترسد....

بی‌سیم‌چی در ذهنش تصویر حاجی را موقع نماز خواندن به یاد آورد که چنان می‌گریست که گویی هر لحظه از ترس جان خواهد داد؛ اما موقع انفجار مهیب‌ترین بمب‌ها، خم به ابرو نمی‌آورد ….

منبع:کتاب قصر فرماندهان 2

سرما و اورکت

سال 1362 در قلاجه بودیم و هوا خیلی سرد بود. رفتیم تمام اورکت‌هایی را که تو دوکوهه داشتیم، آوردیم دادیم به بچه‌ها. حاج همت آمد. داشت مثل بید می‌لرزید. گفتم:«اورکت داریم، بدهم تنت می‌کنی؟»

گفت:«هروقت دیدم همه تنشان هست، من هم تنم می‌کنم تا آن‌جا ندیدم اورکت تنش کند. می‌لرزید و می‌خندید».

منبع:به مجنون گفتم زنده بمان

سلام

سلام به تو حاج همت...

نقل و قولهای زیادی هست...بعضیا میگن روز شهادتت شانزدهمه...بعضی ها میگن هفدهم...بعضیها میگن نوزدهم...بعضیها میگن بیستم..بعضیها میگن بیست و یكم ....و بعضیها میگن بیست و دوم و بعضیها هم بیست و سوم......اما من....

میدونم كسی نیستم كه بخوام نظرمو بگم...ولی من میگم امروزه....شونزدهم....ربطشو هم، خودم میدونم و خدای خودم و تو......

***

امروز هوا مثل هوای بهاره...مثل جنوب...مثل شمال...مثل راهیان نور نوروز 88....هوای اینجا رو نمیگما...هوای دلمو میگم...اگه میخواین بدونین باید به هواشناسی دلم سر بزنین....

امروز دلم عجیب گرفته.....

سلام

از سایت تبیان بخونید..............خاطره منتشر نشده ای از شهید همت

یاحق

سلام ...دست گلتون درد نکنه...محشر بود

خدایا مرا همتی کن عطا ***** که با چشم همت بجویم تورا

اجرتون با امام و شهدا