علی اشرف والی، نقاش و نگارگر پیشکسوت، جمعه 10 دی ماه به دلیل بیماری و کهولت از میان ما رفت. شاید کمی عجیب باشد که بسیاری درباره والی و تلاش‌های هنرمندانه اش در تمام سال‌های عمرش چیزی نشنیده باشند اما دلیل این نکته را به راحتی می‌توان پیدا کرد.
علی اشرف والی هنرمند ارزشمندی بود که علاوه بر نگارگری، در تذهیب، خوشنویسی و کتاب آرایی هم دستی داشت اما او سال‌های جوانی را به هنر اندوزی و کسب دانش و تجربه سپری کرد و میان سالی و کهن سالی را به کار کردن و در خانه ماندن گذراند. به نوشته "تبیان" هرچند او در دانشکده هنرهای زیبای تهران درس خوانده بود و از محضر اساتیدی چون آشتیانی، علی محمد حیدریان، رفیع حالتى و ابوالحسن بهره گرفته بود و از آخرین شاگردان با واسطه استاد کمال الملک به شمار می‌آمد، اما آثارش را تنها یک‌بار در سال 1342 به نمایش گذاشت. وی بخصوص در این سال‌های آخر به دلیل روح هنرمندانه که با پیری و کسالت هم همراه شده بود، کم‌تر در محافل هنری شرکت می‌کرد، ارتباط چندانی با دانشکده‌های هنری نداشت و همواره سر در کار خویش، مشغول آموختن و خلق کردن بوده است. کار و کار و کار و نیز سکوت و بی ادعایی خصوصیاتی بود که باعث شد خیلی‌ها والی را فراموش کنند و کم‌تر سراغی از او بگیرند. چه می‌شود کرد در دنیای پر هیاهوی امروز اگر صدایی از کسی در نیاید به سویش نگاه نمی‌کنیم و از همین رو هنرمندانی چون والی از دیدمان دور می‌مانند تا روزی که برای همیشه از ما دور شده باشند. وقتی هنرمندی چهل سالی پی در پی نقاشی کرده باشد، درست است که به واسطه این همه سال کار در طراحی و نقاشی و آشنایی با طرح‌ها و رنگ‌ها به اوج کمال و پختگی می‌رسد، همچنان که استاد والی رسیده بود اما این احتمال هم هست که در این تلاش بی هیاهو مورد توجه قرار نگیرد.
علی اشرف والی هنرمندی بود که آثارش نه تنها در میان هنردوستان ایرانی، بلکه در کشورهای اروپایی و آسیایی هم خواهان دارد. تمثال امام علی(ع) از این هنرمند بزرگ که در موزه آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود و تابلوی «سران مشروطه تبریز» كه در حال حاضر در موزه تبریز قرار دارد از جمله شاهکارهای استاد والی هستند. اما در کنار همه این‌ها، دانشجویان زیادی می‌توانستند از محضر این استاد ارزشمند استفاده کنند و چیزهای بسیار بیاموزند. گویی تقدیر این بوده که بعد از رفتنش برای خیلی‌ها یک افسوس بماند و آثاری که بعد از رفتن خالق باید تماشا شوند و مورد نقد و تحلیل قرار گیرند.
برای مراکز هنری، دانشکده‌های هنر و همه هنر دوستان و از آن‌ها مهم‌تر مدیران و تصمیم گیران هنری، افرادی چون علی اشرف والی حکم گنجینه‌ای ارزشمند را دارند. آن‌ها همانند سرمایه‌ای هستند که از دست می‌روند بی‌آن‌که به اندازه کافی از داشته‌ها و توانایی‌هایشان بهره برده شود.
