گروهی از سیاره شناسان ناسان با هدف یافتن راهی برای درک تاریخ تکامل ماه دریافتند که هسته ماه شباهت بسیاری به هسته زمین دارد.
به گزارش خبرگزاری مهر، در ماموریت آپولو که بین سالهای 1969 تا 1972 انجام شد فضانوردان چهار حسگر را بر روی سطح ماه قرار دادند. یکی از این دستگاهها "آزمایش لرزه نگاری انفعالی آپولو" نام دارد که تا سال 1977 تکانهای "ماه- لرزه ها" و دیگر فعالیتهایی که امواج صوتی تولید می کنند را ثبت می کرده است.
این شبکه برای رصد مستقیم امواجی که از هسته ماه ساطع می شدند بسیار محدود بوده است به همین علت دانشمندان برای بررسی لرزه های هسته ماه از تکنیکهای مشاهده غیرمستقیم مثل اندازه گیری تغییرات جزئی جاذبه استفاده می کنند.
اکنون دانشمندان مرکز پروازهای فضایی مارشال ناسا در هانتس ویل آلاسکا در تحقیقات جدیدی، وجود یک هسته جامد داخلی و یک لایه مایع خارجی را درون ماه تائید کردند که این ویژگیها بسیار شبیه به درون زمین است، با این تفاوت که در ماه همچنین یک لایه مذاب خمیری نیز در بخش خارجی هسته وجود دارد.
این تحقیقات جدید تئوری رایجی را که براساس آن ماه در اثر برخورد یک جرم آسمانی عظیم به زمین و خرد شدن سیاره ایجاد شده است را تائید می کند.
برپایه این تئوری، حدود 4 میلیارد سال قبل در اثر برخورد یک جرم آسمانی به زمین، توده ای از خاک و سنگ در فضا معلق شد، سپس این توده متراکم شده و تنها قمر زمین را ایجاد کرد.
براساس گزارش دیسکاوری نیوز، این بررسیها نشان می دهد که ماه یک هسته جامد دارد که بیشتر آن از آهن تشکیل شده است. این هسته درونی آهنی تا حدود 240 کیلومتری از مرکز ماه گسترده شده است.
اطراف این هسته را یک لایه مایع با پهنای 90 کیلومتر احاطه کرده است و سپس یک لایه مذاب خمیری به قطر 150 کیلومتر لایه خارجی هسته را شکل می دهد.
این بررسیها همچنین نشان می دهد که چگونه اطلاعات لرزه نگاری می توانند برای جمع آوری اطلاعات مربوط به سایر اجرام سیاره ای مثل مریخ مورد استفاده قرار گیرد.
منبع: خبرگزاری مهر
