تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

سلام

روز اول ماه صفر بود وارد دمشق شدند ، یزید دستور داد آنها را در باب الساعات بیرون دروازه نگاه دارند، تا زن و مرد رقاصهی شامی با دف و نی و بوق و کرنا در حالت رقص و سرور برای فتح و فیروزی بیرون آیند.

چون شهر را زینت کرده آراستند، اجازهی ورود دادند.

یک مردی آمد نزدیک دختری از اسرا که نامش سکینه بود، پرسید:

من أی السبایا أنتم؟ قالت: نحن سبایا آل محمد «صلی الله علیه و آله و سلم».

سهل ساعدی از مشاهیر بازرگانان و اصحاب رسول خدا بود، نزدیک علی بن الحسین علیل بیمار آمد و گفت، ألک حاجة؟

سهل رفت، درهم و دیناری فراوان - که تا چهارصد دینار نوشتهاند - به نیزه داران داد تا سرها را بیرون بردند، حضرت فرمود: خدا جزای خیرت دهد.

[ صفحه 276]

برگرفته از کتاب زندگانی امام حسین ع(عماد الدین حسین اصفهانی)

فقال السجاد «علیهالسلام»: یا شیخ أقرأت القرآن؟»

آیا قرآن خواندهای؟

شیخ با کمال شگفتی گفت: قرآن قرآن!! آری خواندهام.

قال «علیهالسلام»: أقرأت «قل لا أسئلکم علیه أجرا الا المودة فی القربی»؟

خواندهای که پیغمبر «صلی الله علیه و آله و سلم» فرمود: اجری از شما نمیخواهم مگر مودت نزدیکان من؟

قال «علیهالسلام»: أقرأت «و آت ذا القربی حقه»، أقرأت «و اعلموا أنما غنمتم من شیء فأن لله خمسه و للرسول و لذی القربی»؟

پیرمرد گفت: اینها که گفتی خواندهام، در باب محمد و اهل بیت او است، حضرت امام زینالعابدین «علیهالسلام» فرمود:

والله نحن القربی فی هذه الایات.

امام باز فرمود: آیا خواندهای:

شیخ گفت: آری، امام فرمود:

والله نحن أهل البیت الذین خصهم الله بالتطهیر.

شیخ گفت: شما را به خدا قسم این طور است؟ شما خاندان اهل بیت رسالت هستید؟

فقال «علیهالسلام»: و حق جدنا رسول الله انا لنحن هم من غیر شک.

فرمود: به خدا سوگند، به حق جدم رسول خدا که ما اهل بیت پیغمبر

هستیم، بدون شک.

آنگاه شیخ خود را روی پاهای آن حضرت انداخت، میبوسید و پوزش خواست و از قاتلین آنها برائت جست. این مناظره، جمعیت را انبوه کرد، سر و صدا و رستاخیزی برپا شد، یزید دستور داد، شیخ را کشتند.

[ صفحه 277]

__________________

برگرفته از کتاب زندگانی امام حسین ع(عماد الدین حسین اصفهانی)

به سوی شام

سر مقدس پیشوای شهیدان را، در شهر کوفه بگردانیدند و به عشایر و ایلات، نشان دادند!

سپس امیر فرمان داد که سر مقدس و سرهای شهیدان را به سوی شام، نزد یزید برند و پیروزی را گزارش دهند. از پی کاروان سرها، کاروان اسیران را نیز، روانه شام کرد و علی یادگار حسین علیهالسلام را با حال اسارت به سوی دیار یزید بفرستاد!

کاروان اسیران، در راه به کاروان سرها برسیدند و یک کاروان شدند و همگی با هم به راه افتادند. کاروان شهادت، به گونهای دیگر، زندگی از سر گرفت. سرهای شهیدان، سرهای کاروانیان بودند و اسیران تنهای کاروانیان. هر چند کاروان شهادت، مرگ ندارد و همیشه زنده است.

گویند: علی یگانه یادگار حسین علیهالسلام در طول این سفر دراز، لب نگشود و سخنی نگفت! چرا سخن بگوید! سخن، وقتی است که گوشی شنوا، در کار باشد. گوش شنوا که نبود، سخن، جا ندارد. کاروان، در هر زمینی که فرودمیآمد، نگهبانان سر مقدس را، از صندوقی که در آن نهاده شده بود، بیرون آورده، بر سر نیزه میکردند، و درازی شب را گرداگرد سر پاس میدادند. هنگام حرکت، سر را از سر نی برداشته، دوباره در صندوق مینهادند و به راه میافتادند.

[ صفحه 255]

پبرگرفته از کتاب :یشوای شهیدان (سید رضا صدر وسید باقر خسرو شاهی)

گفتند: بگو.

گفت: من ده هزار دینار زر دارم. به شما میدهم، در عوض، این سر را به من بدهید، شب نزد من بماند. بامداد به شما، پس خواهم داد.

تقاضای راهب، پذیرفته شد و سر مقدس به وی سپرده شد و دینارهای زر، گرفته شد. راهب، سر را ببرد و شست و شو داد و به بوی خوش بیالود. پس آن را بر سر زانو نهاد و نگریستن گرفت و گریستن آغاز کرد و تا صبح بگریست. گاه گاه، با سر سخن میگفت و راز دل میکرد. کس ندانست که راهب، با سر چه گفت و از سر چه دید!

بامدادان، سر را پس داد و مسلمان شد و کیش ترسا را کنار گذارد و به آیین اسلام درآمد و دیر را ترک کرد و به کوه رفت!

کاروان به راه افتاد.

پبرگرفته از کتاب :یشوای شهیدان (سید رضا صدر وسید باقر خسرو شاهی)

فاطمه، دختر حسین، در زمرهی اسیران بود. نوجوان بود و زیبا، مردی سرخرو، از مردم شام، چشمش بر آن زیبای بهشتی، بیفتاد. روی به یزید کرده گفت: یا امیرالمؤمنین! این کنیزک را به من ببخش! دختر حسین علیهالسلام که این سخن بشنید، چون بید لرزیدن گرفت و به عمهاش زینب پناه برد. زینب، برادرزاده را زیر پر گرفت و به مرد شامی، روی کرده گفت: «تو این آرزو

را به گور خواهی برد؛ یزید چنین حقی ندارد».

سخن زینب، بر یزید گران آمد. کی زن اسیر، در مجلس بیدادگران، حق سخن دارد؟!

آن هم بیدادگری چون یزید! آن هم چنان سخنی!

زینب گفت: «هرگز خدای چنین حقی را، به تو نداده مگر آن که از دین بیرون شوی و به دین دیگری درآیی».

یزید خشمگین شده، گفت: پدرت و برادرت، از دین بیرون رفتند!

زینب گفت: «اگر تو مسلمانی، به دین پدرم و برادرم خواهی بود».

زینب گفت: «تو زور داری و ظلم میکنی و دشنام میدهی!».

یزید شرمگین گردید و خاموش شد. شامی سرخرو، دگر باره به سخن آمد و دختر حسین را، از یزید طلب کرد. یزید بانگ بر او زده، گفت: خفه شو و حرف نزن. مرد شامی پرسید: مگر این دختر کیست! یزید پاسخ داد: این، فاطمه دختر حسین است، و آن زینب، دختر علی است.

شامی گفت: خدای تو را لعنت کند، ای یزید، پسران پیغمبر را میکشی و دخترانش را اسیر میکنی!؟ من میپنداشتم اینان اسیران کفرند!

پبرگرفته از کتاب :یشوای شهیدان (سید رضا صدر وسید باقر خسرو شاهی)