دشمنان اهل بیت علیه السلام پس از شهادت جان سوز امام حسین علیه السلام و یارانش ، دست از جنایات خویش برنداشتند، بلكه در این روز غم آلود جنایت هاى دیگرى مرتكب شدند كه به اختصار بیان مى كنیم :
غارت خیمه ها
سپاه عمر بن سعد، به ویژه دسته نابكار شمر، پس از شهادت امام حسین علیه السلام به خیمه هاى آن حضرت یورش برده و خیمه ها را غارت كردند و چهارپایان ، لباس ها، صندوق ها، اسلحه ها و خوراكى ها را به یغما بردند. آنان ، حتى حریم اهل بیت علیه السلام را مراعات نكردند و زیور و لباس هاى زنان را از آن ها ستاندند، به طورى كه زنان اهل بیت علیه السلام به عمر بن سعد پناهنده شده و از شدت جنایت كارى شمر و گروه نابكارش شكایت كردند و عمر بن سعد به ظاهر، دستور داد كه از غارت خیمه ها دست بردارند
از حمید بن مسلم روایت شد: به اتفاق شمر بن ذى الجوشن و گروهى از پیادگان ، از خیمه ها گذشتیم تا به على بن الحسین علیه السلام رسیدیم كه از شدت بیمارى از هوش رفته بود. همراهان شمر گفتند: كه این بیمار را هم بكشیم ؟
من گفتم : سبحان الله چه بى رحم مردمید شما. آیا این كودك ناتوان را هم مى خواهید بكشید؟ همین بیمارى كه بر او عارض شده ، او را كافى است . به هر طریقى بود آنان را از كشتن على بن الحسین علیه السلام بازداشتم ، ولى آن بى رحم ها پوستى را كه آن حضرت بر آن خفته بود بكشیدند و به یغما بردند
آتش زدن خیمه ها
دشمنان پس از غارت خیمه ها و به یغما بردن دارایى ها و اشیاى موجود بازماندگان ، خیمه ها را به آتش كشیدند. در این هنگام ، كودكان و زنان بى سرپرست ، از خیمه ها بیرون آمده و به بیابان هاى اطراف گریختند.
راوى گفت : پس از غارت خیمه ها، آن ها را آتش زدند و بانوان مكرمات با سر و پاى برهنه در حالى كه لباس هاى ایشان را ربوده بودند، از خیمه ها بیرون ریختند و صدا به شیون و گریه بلند نمودند و در حال خوارى به اسیرى رفتند
تاختن اسب بر پیكر شهیدان
عمر بن سعد خطاب به سپاه خود گفت : چه كسانى آمادگى تاختن اسب بر كشتگان را دارند؟ ده نفر از آنان اعلام آمادگى كردند كه از آن جمله بودند: اسحاق بن حیاة حضرمى ، احبش بن مرثد و اسید بن مالك .
این عده پس از نعل بندى اسبان خویش بر پیكر شهیدان كربلا، از جمله اباعبدالله الحسین علیه السلام اسب تاختند و پیكرهاى پر از جراحت و بى سر شهیدان را در هم شكستند
این گروه نابكار وقتى برگشتند، در نزد عبیدالله بن زیاد براى گرفتن جایزه خیانت و جنایت خویش ، از كار خود چنین تعریف كردند: نحن رضضنا الصدر بعد الظهر بكل یعبوب شدید الاسر؛ ما كسانیم كه بر بدن حسین و یارانش اسب راندیم به حدى كه استخوانهاى سینه آنان را در زیر سم ستوران چون آرد نرم كردیم !
عبیدالله بن زیاد، اعتنایى به آن ها نكرد و دستور داد كه جایزه اندكى به آنها بدهند. این عده پس از قیام مختار بن ابى عبیده ثقفى (در سال 66 ه .ق در كوفه به سزاى اعمالشان رسیدند. به دستور مختار دست و پاى آنان را با میخ هاى آهنین بر زمین كوبیدند و بر بدنشان آن قدر اسب دوانیدند كه پیش از هلاكت شدنشان اعضا و اجزاى بدنشان از هم جدا شد
ارسال سر مقدس امام حسین علیه السلام به كوفه
عمر بن سعد در عصر عاشورا براى خوش خدمتى بیش تر و اعلام وفادارى به عبیدالله بن زیاد و خاندان بنى امیه ، دستور داد سر بریده امام حسین علیه السلام را با شتاب به كوفه ببرند و عبیدالله بن زیاد را از پایان یافتن غائله كربلا با خبر گردانند.
ماموریت رساندن سر مقدس اباعبدالله الحسین علیه السلام با خولى بن یزید اصبحى و حمید بن مسلم بود. آنان شب به كوفه رسیدند. در آن هنگام دارالاماره نیز بسته بود. به همین جهت شب را در خانه خویش گذرانده و بامداد روز یازدهم سر مقدس امام حسین علیه السلام را نزد عبید الله بردند.
سرهاى دیگر شهیدان را پس از بریدن و شست و شو دادن ، میان سركردگان جنایت كار تقسیم كردند تا نزد عبیدالله برده و پاداش بگیرند و بدین وسیله به وى نزدیك شوند
اسارت اهل بیت علیه السلام
پس از شهادت اباعبدالله الحسین علیه السلام و ارسال سرهاى شهیدان به كوفه ، عمر بن سعد در روز یازدهم محرم ، بر كشته هاى خویش نماز گزارد و آنان را دفن نمود، ولى بدن مقدس شهیدان را در بیابان كربلا رها كرد. آنگاه دستور داد زنان ، كودكان و بازماندگان واقعه عاشورا را اسیر كرده و به كوفه ببرند. هنگام خروج از سرزمین كربلا به خواسته اسیران و یا به دستور عمر بن سعد جهت تازه كردن داغ اسیران و عزیز از دست دادگان ، آنان را از كنار پیكرهاى شهیدان عبور دادند.
چون كجاوه هاى بى محمل به قتلگاه رسیدند، اسیران مظلوم اهل بیت علیه السلام از فراز كجاوه ها خود را به زمین انداختند و به سوى شهیدان غرقه به خون خویش شتافتند.
هر كس بدن شهیدى را در برگرفت و بر او مویه و سوگوارى كرد و سپس از او خداحافظى نمود، ولى سوگوارى و گریستن سكینه بر پدرش امام حسین علیه السلام و نحوه خداحافظى اش ، سنگ خاره را آب مى كرد. هم چنین عمه اش زینب كبرى علیهاالسلام با اندوه و دل شكسته از شهیدان ، به ویژه بدن مقدس برادرش امام حسین علیه السلام خداحافظى كرد. این آخرین دیدار آنان با بدن عزیزانشان بود.
راوى گفت : به خدا سوگند فراموش نمى كنم زینب دختر على علیه السلام را آن هنگام كه بر برادرش مویه مى كرد و با صداى غمگین و دلى داغدار، خطاب به جدش محمد مصطفى صلى الله علیه و آله مى گفت : اى محمد، كروبیان بر تو درود فرستادند! این حسین توست كه با اعضاى پاره در خون خویش آغشته است . این دختران تواند كه آنان را اسیر كرده اند. اى محمد، این حسین توست كه به دست زادگان زنا كشته شده و پیكر مطهرش بر روى خاك افتاده است و باد صبا بر او خاك و غبار مى افشاند. اى محمد، این حسین توست كه سرش را از قفا بریده اند و عمامه و رداى او را ربوده اند و...پس از آن اسیران را به كوفه و از كوفه به شام بردند تا بدین صورت ، قدرت نمایى كرده و پیروزى خود را به مردم بنمایانند، لیكن غافل از این كه انقلاب امام حسین علیه السلام از دو بخش تشكیل یافته بود، بخشى كه به وسیله امام حسین علیه السلام و یاران فداكارش تا عصر عاشورا به پایان رسید و بخشى دیگر از سوى امام زین العابدین علیه السلام ، زینب كبرى علیهاالسلام و دیگر اسیران مى بایست اجرا شود.
بخش دوم نیز، همانند بخش اول بسیار موفقیت آمیز بود، زیرا حقانیت و مظلومیت اهل بیت علیه السلام و جنایت بنى امیه و عوامل ستم پیشه آنان ، از طریق اسیران با اطلاع ملت خواب زده رسید و آنان را از خواب غفلت بیدار و به وظایفشان آشنا كرد، بذر حقیقت جویى را در سراسر عالم اسلامى افشاند و همگان را براى احقاق حق و زدودن باطل فرا خواند.
این بخش از نهضت حسینى ، ماجراى مفصل و طولانى دارد كه در نوشتار حاضر نمى گنجد و نیاز به نوشتار دیگرى دارد.
خاك سپارى شهیدان كربلا
همان طورى كه گفتیم ، عمر بن سعد كشته هاى خویش را در روز یازدهم محرم ، دفن نمود و در حالى كه كشته هاى اهل بیت علیه السلام و یاران ایشان بر زمین مانده بودند، كربلا را به قصد كوفه ترك كرد.
گروهى از طایفه بنى اسد كه در ((غاضریه )) در نزدیك كربلا ساكن بودند در روز سیزدهم محرم وارد كربلا شده و بر شهیدان نمازگزاردند و آنان را دفع نمودند.
به این طریق كه امام حسین علیه السلام را در همین مكانى كه اكنون معروف است دفن كرده و على بن الحسین علیه السلام را در پایین پاى پدر به خاك سپردند و از براى سایر شهیدان در پایین پا قبر بزرگى حفر و همگى را در آن جا دفن نمودند، ولى حضرت عباس علیه السلام را در راه غاضریه (در محل فعلى حرم ) دفن كردند
