تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا
پندهاوقندها
هادی گمراه
باید به مسوولیت خودم عمل م کردم وبه عنوان یک از سربازان امام زمان (عج)برای
هدایت این جوان های گمراه تلاش می کردم ولی مشکل این بود هر چه می خواستم
جوان ها را نصیحت کنم وزمینه های هدایت آن ها فراهم کنم کمترموفق می شدم
گروهی از آنها از من فرار می کردندوآنان که می ماندند وبه صحبت با من تن می دادند
بیشتربرای دست انداختن من بود.
نزدیک یک سال از طلبه شدنم می گذشت ولی هنوز هیچ کس را هدایت نکرده بودم
نگرانی اینکه شاید طلبه ی بی خاصیتی باشم مرا عذاب می داد تا این که یک روز به خودم گفتم
برای ایجاد ارتباط با این تیپ جوان ها نمی توان با این ریش بلندوموی کوتاه
وقیافه ی مقدس به ایشان نزدیک شد در حال حاضر هیچ نقطه ی مشترکی با آنها ندارم
خلاصه آن روز تصمیم گرفتم برای زمینه سازی ایجاد ارتباط با نسل جوان ظاهرم را کمی تغییر دهم
وخدا می داند که تمام هدفم خدمت بود
اول پیراهنم را زدم توی شلوارم بعد هم پیراهن یقه دار پوشیدم و آستین ها را بالا زدم
ریش هایم را هم کمی کوتاه کردم شاید بهتر باشد بگویم کم کم کوتاه و کوتاه تر کردم و...
داشتم به هدفم نزدیک می شدم دیگر جوان ها از من فرار نمی کردند ولی این کافی
نبود باید ادبیات سخن گفتنم را هم کمی تغییر می دادم
نمی شد با این کلمات قلنبه وسلنبه ی آخوندی با این جوان ها حرف زد
ضمن اینکه باید کمی هم خوش صحبت تر می شدم
چند تا لطیفه آبدار آنچنانی می توانست بیشتر مرا در دل آنها جدا کند
ولی باز هم کافی نبود
آتها راجع به افراد -آهنگ ها-نوارها وسایت هایی صحبت می کردندکه
من تاکنون اسمش هم نشنیده بودم
ندانستن اسم آن ها ونشناختن آن ها بین من ودوستان جدیدم
فاصله می انداخت.

و اما ادامه

این شد که با خواننده ها ، نوازنده ها ،فوتبالیست ها و...آشنا شدم.

باید روی همه را کم می کردم . هر چند شهریه طلبه سال اولی برای این جور دوستی ها اصلا کافی نبودوکسی هم مرا درک نمی کرد

تا در جهت این کارهای فرهنگی پولی به من بدهد.کم کم زمینه دوستی ها فراهم تر می شد ومرا در میهمانی هایشان دعوت می کردند

برای اینکه از من نرنجند به نوارهای مبتذل وشوخی های زشت آنها اعتراض نمی کردم وهمین باعث شد کم کم مرا از خودشان بدانند وکاملا با من راحت باشند.

در جهت این خدمت فرهنگی مجبور بودم روزانه چندین ساعت سر کوچه بایستم وبا دوستان جدیدم گپ بزنم و...نمازشب و....نماز صبح هم گاهی وقت ها....

تا اینکه یک روز استاد مرا صدا زد ،بعد از درس خدمت استاد رسیدم ،در نگاهش به جای مهربانی سابق،نگرانی موج می زد.

از دیدن او خجالت می کشیدم،نمرات امتحانی من در دست های او بود،از کارها ودرس هایم ناراضی بود.علت غیبت ها ،تاخیرها وبی انضباطی هایم را پرسید.

کل ماجرا را برایش گفتم و اهداف بلندم را توضیح دادم.فکر می کردم حرف هایم او را راضی کرده باشد.ولی ناگهان استاد از من خواست تا بلند شوم

دستم را گرفت و تا کنار آینه ی قدی بزرگ کنار دفتر برد،روبه روی آینه ایستاده بودم ،از من پرسید؟خوب پسر جان تا به حال چند نفر را هدایت کردی؟

گفتم : هنوز هیچی فعلا در ابتدای راه هستم.

استاد گفت : خوب خودت را تماشا کن،مثل اینکه آنها تا انتهای راه تو را برده اند!!

خوب خودم را ور انداز کردم،استاد راست می گفت:حالا من جوانی بودم با موهای بلند،ریش های کوتاه ،پیراهنی که آستین هایش را بالا زده بودم

وشلواری تنگ وشاید کسانی که شامه قوی داشتند ،بوی سیگار را هم به خوبی استشمام می کردند

نمی دانم چقدر گذشت،ولی وقتی به خودم آمدم،اتاق خالی بودونسبتا تاریک ،من بودم وآینه وکاغذی که در دستم بود.

کاغذ را باز کردم ،برگه مرخصی بود ،استاد نوشته بود:

بسمه تعالی

با مرخصی چهارشنبه آقای ....موافقت می شود شاید در جمکران خودش را پیدا کند.

ملا محمود

برگرفته نشریه دیواری حوزه-منادی شماره اول دی ماه 89

جالب بود . منتظر ادامه اش هستم .ممنون

سلام؛
تا اینجا که اونا رو شما اثر گذاشتند و منتظریم ببینیم شما چه اثری بر روی آنها گذاشتی.
البته لازم نبود برای اثر گذاری کارهای انها را انجام بدهی.
می تونستی جور دیگه تو دل آنها نفوذ کنی .

به نام خدا
ممنون از نظرات دوستان گرامی
خداوند عاقبت همه ماها رو امر به خیر کند
آمین یارب العالمین

این قسمتش خیلی تاثیر گذار بود. 

نظر من اینه که با توسل به امامان انگار آدم به فطرت خودش برمیگرده و خیلی از بدیهاش رو میفهمه و واقعا آدم باید خودش رو تو جمکران پیدا کنه.

ممنون از شما . من به شخصه از مطالبتون استفاده میکنم.