تبیان، دستیار زندگی

*یعنی جنگ در سال 2007 شروع شده است؟



*کریمی: آخرین مرحله جنگ و شدیدترین آن . در 17 ربیع‌الاول سال 2007 مردم پاراچنار طبق آن چیزی که حضرت امام فرموده بودند و در دیگر نقاط دنیا هم اتفاق می‌افتاد به عنوان هفته وحدت جشن می گرفتند و از علمای اهل سنت پیشاور هم دعوت می‌کردند که در آن جشن سخنرانی در موضوع لزوم وحدت شیعه و سنی سخنرانی کنند. در چنین روزی سلفی ها دوباره شروع کردند راهپیمایی با شعار هایی در حمایت از یزید. اتفاقا یکی از علما اهل سنت هم آن جا بوده و همانجا اعلام شرمندگی کرد از تندروی‌هایی که به اسم سنی‌گری شکل می‌گیرد. بعد هم این نامردها از مسجدی که مناره‌اش هم بالاتر از مناره مسجد شیعیان ساخته بود شروع کردندخانه و مسجد شیعیان و دیگر نقاط پاراچنار را خمپاره باران کردن. این ها از مناره یک سری دریچه‌هایی درست کرده و از آن جا تیراندازی می‌کردند به مردم عادی که از کوچه و خیابان رد می‌شدند و به شکل وحشتناکی جنگ شروع شد . به این شکل بو که شیعیان مورد حمله قرار گرفتند و همانجا تکلیف بر شیعیان مشخص شد و گفتند ما دیگر نمی‌توانیم مماشات کنیم . هرچی توهین و جسارت دیدیم گفتیم به خاطر وحدت شیعه و سنی چیزی نگوییم ولی حالا دیگر پای ارض و ناموس وسط است و همانجا یا علی گفتند و سال 2007 شروع کردند به جنگ با سلفیونی که در پاراچنار بودند. شیعیان که دست به اسلحه بردند تقریباً شهر خالی شد از مردان سلفی. آن ها خانواده خود را گذاشتند و از شهر فرار کردند و به این ترتیب شهر به دست شیعیان افتاد . شیعیان خانواده‌های آن ها را با عزت و احترام کامل در خانه های خودشان پناه دادند و گفتند آماده شوید تا شما را بفرستیم پیش همسرانتان. فیلم های آن دوره هنوز وجود دارند و در آن ها می بینید که که زن های فراری ها می‌گویند آن ها اگر همسر ما بودند و ما ناموسشان بودیم ما را بین شما که دشمن ما بودید رها نمی‌کردند، اتفاقاً شما برای ما دوست‌تر هستید. بالاخره شیعیان با نیروهای دولتی هماهنگ می‌کنند و این زن‌ها و بچه ها را با چند اتوبوس می‌فرستند پیشاور تا تکلیفشان را مشخص کنند.
جنگ از همان ایام شروع می‌شود و نقاط مختلف درگیر می‌شوند. چون سلفیون و وهابی‌ها نیروهای مسلح زیادی داشتند شروع می‌کنند اطراف پاراچنار، پیوار و خیوص را محاصره می‌کنند و درگیر می‌شوند و انفال در آنجا انجام می‌شود و خیلی از شیعیان را از دم تیغ می‌گذرانند . 15 روستا به طور کامل متروک شده و از بین رفته است.



*حتما می دانید که در ایران گفته می شود در پاراچنار جنگ قبیله ای جریان دارد؟


*کریمی: متأسفانه بله. در ایران هر جا می روی و می گویی چنین جایی هم وجود دارد می گویند جنگ قبیله ای است ، اختلاف آب و زمین است و ... به هیچ وجه این طور نیست. این مردم دارند چوب دلبستگی شان به انقلاب اسلامی و نظام اسلامی را می خورند. ما در آن جا بعضاً از دوستان پرسیدیم که سرمنشأ این شایعات چیست. کاشف به عمل آمد که همان اوایل جنگ برادران یکی از مقتولین می‌روند علیه طالبان کمین می گذارند و یکی از نیروهای آن ها را می‌کشند و سرش را می برند و می‌آورند در شهر می‌گردانند که ما فلانی را کشتیم . اتفاقا همین کار باعث رنجش خاطر اهالی پاراچنار می‌شود که این چه کار زشتی است که کردید؟ اگر هم او را کشتید باید طبق قوانین اسلامی دفنش کنید... یا در یک مورد دیگر دوباره عده ای از آسیب دیده گان ،یکی از فرماندهان طالبان را می‌کشند و جنازه اش را می‌بندند به ماشین و در شهر می‌گردانند که مردم جلوی ماشین را می‌گیرند که این کار را نکنید و خود مردم جنازه را با عزت و احترام می‌برند دفن می‌کنند و بعد هم رسماً از اهل سنت عذرخواهی می‌کنند. جالب این که مجریان این کارهای شنیع در میان مردم پاراچنار به عنوان اراذل و اوباش شناخته می شوند و حسایشان از عموم اهالی و رزمندگان پاراچناری جداست ؛ با این حال برای جلوگیری از جنگ به بهانه خون خواهی و انتقامجویی ، با تمام توانشان سعی کرده اند دل اهل سنت را به دست بیاورند. حتی در یک موردی هم به اشتباه از افغانستان به رزمندگان پاراچناری خبر رسید که یک اتوبوس‌ حامل طالبان دارد می‌آید به طرف منطقه پیوار که این ها سر راه اتوبوس کمین می‌ گذارند . از قضا اتوبوس مورد نظر پنچر می‌شود و پشت گردنه‌ای می‌ماند. یک اتوبوس دیگر که مردم عادی و حتی چند مسافر شیعه در آن بوده به این کمین می افتد و عده ای کشته می شوند. به دنبال این حادثه ، شیعیان برای دلجویی ، اهل سنت را دعوت می‌کنند و حتی به خانواده مقتولین غرامت می‌دهند و عذرخواهی می‌کنند میگوینداشتباه شده و ما فکر می‌کردیم طالبان را هدف گرفته ایم.

به غیر از این چند حادثه که مربوط به سال ای قبل است و در تمامی جنگ ها ممکن است نظیر چنین اعمال غیر متعارفی اتفاق بیافتد ، هیچ انگیزه و زمینه ی شخصی یا قبیله ای در جنگ پاراچنار وجود ندارد. شیعیان به سرعت خط خود را از اوباش و ماجراجویان جدا کرده اند و تنها برای دفاع از نوامیس خود و خاک و مالشان وارد جنگ شده اند اما طالبان و سلفی ها دست از کشت و کشتار و تعدی برنمی دارند چون جرم پاراچناری ها همان محبت اهل بیت و ارادت و علاقه به انقلاب اسلامی و نظام اسلامی حاکم در ایران است. پاراچنار یک جزیره شیعی در محاصره طالبان و وهابی های سرسپرده ی دشمنان انقلاب اسلامی است. به زعم طالبان ، پاراچناری ها ، همه عوامل انقلاب اسلامی هستند و دشمن به شمار می روند. این در حالی است که عرض کردم نزدیک به ربع قرن است پای هیچ ایرانی به این منطقه نرسیده است. آخرین هیات ایرانی که به پاراچنار رفته ، شهید آوینی و رضا برجی و همراهانشان هستند که سال 68 به آن جا رفتند و هنوز هم بعضی از مسن تر های پاراچنار از آن ها به خوبی و نیکی یاد می کنند و بعد از آن نه من و نه دیگران ایرانی را آنجا ندیده‌اند.
متأسفانه کم‌لطفی جمهوری اسلامی بر این مردم بسیار زیاد است. علی‌رغم این که خود آن ها اصلاً به روی خودشان نمی‌آورند که جمهوری اسلامی تحویلشان نمی‌گیرد ، به خصوص بچه‌های ولایت‌مدار. یک سری آدم غرض و مرض دار آن جا هستند و بعضی آدم‌های اختلاف‌افکن که سعی می‌کنند از این موضوع که جمهوری اسلامی هیچ حمایتی از مردم پاراچنار نمی‌کند سوءاستفاده ‌کنند. مثل تحریم روز قدس امسال که بسیار برای مردم سنگین بود که چرا بعضی ها این کار را کردند و خودجوش مراسم روز قدس گرفته بودند.

عجب! در ایران بعضی ها مسئله پاراچنار را مقابل فلسطین قرار می دهند ، آن وقت خود آن ها روز قدس می گیرند!


*کریمی: دقیقا همین طور است. خبر این مسئله به خود آن ها هم رسیده بود( احتمالا از طریق اینترنت) خود آن ها این موضوع را برای من توجیه می‌کردند که این چه دعوای مسخره‌ای است که متأسفانه در ایران شده. ما که اعتراضی نداریم. غزه و پاراچنار در طول هم هستند نه عرض هم. ما هم از مردم غزه حمایت می‌کنیم. کاش این اختلاف‌ها نباشد. متأسفانه مردم پاراچنار می‌دانند در ایران چه می‌گذرد و از این که مردم ایران اطلاعی راجع به پاراچنار ندارند و شیعیان آن جا را نمی‌شناسند و مشکلات و مصائب ان ها را نمی‌دانند با خبرند و علی رغم این شدیداً از مردم و انقلاب ایران حمایت می‌کنند. از آرمان‌های انقلاب بیشتر از ما حمایت می‌کنند. به نظر من ، مقاومت پاراچنار ، کم از مقاومت خرمشهر ندارد ، تازه
آن ها سی سال مقاومت کرده اند نه 45 روز و آن ها فقط صرف شیعه بودن دارند زجر می‌کشند. من خودم سالی دو سه هفته می‌روم خرمشهر که از معنویت آن جا چیزی هم به من منتقل شود اما به جرات می‌گویم ، حالا که پاراچنار را شناخته ام احساس می کنم خرمشهر یک جاهایی در مقابل پاراچنار لنگ می اندازد. یعنی هم به نسبت تقدس و هم به نسبت خون‌هایی که ریخته شده.
از خرمشهر یاد کردم و خوب است یک ماجرای تکان دهنده ای را درباره ارادت پاراچناری ها به انقلاب اسلامی نقل کنم. زمانی که عملیات بیت المقدس در جریان بود ، علامه عارف حسین حسینی ، بر منبر و محراب از مردم می خواهد که برای آزادی خرمشر یک روز روزه نذر کنند. به این ترتیب یک نهضت عمومی راه می افتند که در فلان روز همه برای آزادی خرمشهر روزه بگیرند. اتفاقا وقتی در آن روز مشخص ، عموم مردم پاراچنار روزه دار بودند ، خبر آزادی خرمشهر به آن جا می رسد و جشن و سروری به پا می شود که صدایش تا کاخ ضیاءالحق ملعون هم می رود و همین بابی می شود که آن خبیث که آن روزها متحد صدام بود ، کینه پاراچناری ها را به دل می گیرد.

در ایران مثلاً اگر در یک روستا 20، 30 نفر شهید شوند بلافاصله اسم آن روستا می‌شود شهیدآباد. در روستای پیوار بیش از صد و چند نفر شهید شده اند. در هر خانواده 2، 3 شهید هست. آن جا گلزار شهدا به شکل رایج در ایران ندارند و در هر کوچه و محله چند شهید هست که روی تربتشان علم قرمز یا حسین نصب شده و آن ها در روستا پخش هستند. در هر خانواده چند جانباز قطع عضو هستند. حتی سیدعلی آقا پسر دوم شهید عارف الحسینی که الان در حوزه علمیه قم طلبه هستند ، رفته بودند به یک مراسم عروسی در پیوار که خمپاره‌ای به آن خانه اصابت می کند و 4 نفر شهید می‌شوند و پای سید علی حسینی هم از زانو قطع می‌شود و ایشان جانباز هستند. خانواده شهید عارف الحسینی الان در پیشوار هستند.(شهید عارف الحسینی نیت کرده بود که اگر خداوند به او دوازده پسر اعطا کند ، آن ها را به نام دوازده امام اسم گذاری نماید. از ایشان دو دختر به اسم زینب به یادگار مانده و پنج پسر به نام‌های محمد، علی، حسن، حسین و سجاد. بعد هم که عمرشان کفاف نداد.) اتفاقاتی از این دست هر روزه در پاراچنار رخ می دهد و ما متأسفانه سکوت می کنیم چون نمی‌خواهیم هزینه‌ای بپردازیم. به نظر من اگر به اندازه مقاومت لبنان ، روی مقاومت پاراچنار کار کنیم جا دارد. خیلی عقب هستیم. آن ها همزمان با شروع انقلاب اسلامی که شهید عارف‌الحسینی موضوع انقلاب و ولایت فقیه را آن جا جا انداخت مقاومت را شروع کردند. 31 سال است که شیعه‌کشی به شکل کاملاً علنی در پاراچنار جریان دارد و آن ها رسماً در حال حفظ ناموس و حریم اعتقادی خودشان هستند و عامل اصلی تعرضاتی که به آن ها می شود هم بحث دفاع از انقلاب اسلامی است.چنین حجمی از خشونت ضد شیعی را در جاهای دیگر پاکستان نمی‌بینیم. ممکن است در کراچی و لاهور هم بمبی منفجر شود ولی پاراچناری ها شبانه روز در معرض این تیر و ترکش هستند. طالبان برای خرابکاری نفوذ می‌کند به داخل روستا و طرف وقتی صبح می‌خواهد سر کارش برود و از خانه بیرون می زند، جلوی در خانه خودش می‌رود روی مین. همان چند روزی که ما آن جا بودیم شخصی به نام آقای بلال حسین روی مین رفت و درجا شهید شد ، آن هم دقیقاً در همان مسیری که ما روز قبل در آن پیاده می‌رفتیم و دوستان ما نهیب زدند که این جا مین‌گذاری است. در بعضی خانه‌ها که کمی از روستا دور هستند مردم مجبورند دور خانه هایشان را خندق بکنند.
خانه یکی از اهالی پیوار به نام سید محمد ، در وضعیتی نسبت به روستا قرار دارد که شهید عارف‌الحسینی در سال 1985 به اهالی پیوار می‌گوید: «اینجا برج مراقبت اهالی پیوار است و هیچ وقت نباید این جا را ترک کنید.» سیدمحمد همان جا با بتون سه طبقه اتاق ساخته و به شکل برج درست کرده و آن جا شده برج دیده‌بانی اهالی روستا. یعنی هر شب چندین نفر می‌آیند در خانه ایشان و بالایش کشیک می‌دهند. متأسفانه این بندگان خدا دستشان هم خالی است و با سلاح‌هایی که از وهابی ها غنیمت می گیرند و یا با مصیبت به شکل قاچاقی وارد می‌کنند می جنگند. با این حال بچه های پاراچنار فوق العاده مستعد هستند و خیلی می‌شود رویشان کار فرهنگی کرد. بایکوت خبری که در ایران درباره پاراچنار حاکم است باعث شرمندگی است و ما باید جواب پس بدهیم به مردم دنیا که ادعای شیعه‌گری داریم و ادعا می‌کنیم صاحب ام‌القری اسلام هستیم . ما اینجا با «قهوه تلخ» کام خودمان را شیرین می‌کنیم ، بدون اینکه به فکر این باشیم که کام تلخ آنهایی را که در خط مقدم جبهه اعتقادی ما هر روزه شهید می دهند چگونه شیرین کنیم.


*با این توضیحات ، جواب آن هایی را که تبلیغ می کنند ماجرای پاراچنار یک نزاع قبیله ای است به خوبی دادید.


*کریمی: راستش اعتقاد راسخ دارم ، این که بعضی افراد و نهاد ها اصرار دارند جنگ پاراچنار را یک نزاع قبیله ای متعارف جا بزنند ، ترفندی است برای شانه خالی کردن از از زیر بار مسئولیت شرعی . یک کلام می گوییم این جنگ و دعوا ها بر سر آب و قلمرو قبیله ای و عشیره ای است و تمام. به ما مربوط نمی شود. ما داعیه مان اسلامی است و به دعواهای قومی قبیله ای کاری نداریم. واقعا کلک بی شرمانه ای است برای خلاص شدن از پاسخگویی در برابر افکار عمومی مردم انقلابی ایران اما
آقایان مسئول و متولیان امور چه جوابی در پیشگاه خدا دارند برای تنها رها کردن این بی پناهان که چشم امیدشان تنها و تنها به ما است؟ ما حتی اخبار کشت و کشتارهای پاراچنار را درست منعکس نمی کنیم و برای این کارها دلایلی هم اقامه می کنیم که از اساس دروغ است. گوشه گوشه شهر پاراچنار پر است از تصاویر امام و آقا و احمدی نژاد. اسم « رهبر معظم » که می آید این مردم چنان منقلب می شوند که قابل وصف نیست. در مراسمات مذهبی و مجالسشان برای «آقا» و نظام جمهوری اسلامی دعا می کنند و برای شهید مطهری و شهید بهشتی فاتحه می فرستند ، این ها در حالی است که اساسا امکان هیچ ارتباطی با ایران ندارند.

*پاراچنار شهر بزرگی است؟


*کریمی: بله. نسبتاً بزرگ است. در وسعت اندازه همین شهر شهریار خودمان است ، شاید کمی کوچکتر ولی همه چیز را دارد. مثلاً دانشگاه و مدرسه دارد.
دانشگاه دولتی دارد اما دولتی در آن دیده نمی‌شود. شهری فوق‌العاده فرهنگی است. آدم‌ها باسوادند. فقیر) به معنای گرسنه) در پاراچنار دیده نمی‌شود. فوق‌العاده منطقه بابرکتی است. با وجود این که چندین سال در محاصره هستند و هیچ چیزی به دستشان نمی‌رسد ولی فقیر ندارند. آدم گرسنه ندارند. شاید از لحاظ مسائل پزشکی در مضیقه باشند ولی از خورد و خوراک نه. از غلّات و گاو و گوسفند دارند و از دسترنج خود استفاده می‌کنند. البته فقط 14 ساعت در روز برق دارند. در روستاها که خیلی کمتر دارند. وقتی هم که برق دارند ، این برق چنان نوسان عجیب و غریبی دارد که عملا قابل استفاده نیست.بعضی وقت‌ها در پاراچنار به قدری برق قوی می‌شود که لامپ‌ها می‌ترکد. اما اغلب به قدری ضعیف است که رشته داخل حباب لامپ را فقط سرخ می کند. یعنی دولت برق را این گونه به آن ها می‌دهد . فقط موبایل را برای شارژ به برق یا مثلا من وسایل فیلمبرداری را به دوشاخه می‌زندم. در چنین وضعی یخچال و فریزر و تلویزیون زیاد کارایی ندارد اما با این حال بر و بچه‌های ولایتی پاراچنار یک شبکه کابلی تلویزیون راه انداخته اند که صیح روزی چند ساعت برنامه دارد و اغلبش مستند های ایرانی است. آرم این شبکه شبیه المنار است و فیلم‌هایی که پخش می‌شود با زیرنویس اردو است. یک بار که قسمت شد و داشتیم برنامه های این شبکه را می دیدیم ، یک دفعه مستند «شکست هیمنه» را پخش کردند و اطرافیان با دیدن تصویر بنده در تلویزیون کلی خوشحال شدند. خلاصه این که آن ها از مظاهر تکنولوژی به امکانات محدودی دسترسی دارند. از تلفن ثابت استفاده نمی‌کنند. چون تلفن ثابت را دولت عمداً می‌دهد که صحبت‌ها را شنود کند و آن ها برای ارتباط مخابراتی از سیم کارت‌های افغانستان استفاده می‌کنند، چون سیم‌کارت‌های پاکستانی اساسا آن جا آنتن نمی‌دهد. وسیله نقلیه‌شان عموماً ماشین‌هایی است که از افغانستان قاچاق می‌شود. تویوتا‌های استیشنی که به صورت دست دوم از کره و... کشورهای شرق آسیا وارد افغانستان می‌شود و آن ها از آن جا قاچاق می‌کنند. سوخت آن ها فقط درخت‌هایی است که از باغات خودشان قطع می‌کنند و یا از فضولات حیوانات استفاده می‌کنند در زمان حضور ما به دنبال تدابیری بودند که جای آن درخت‌ها، درخت جدید بکارند ، چون کلاً ناامید شدند که بتوانند نفت و گاز داشته باشند. طرف درخت آلوچه خودش را قطع می‌کند که بسوزاند و نان درست کند. من از این موارد فیلم گرفته ام. در شهر پاراچنار چند پمپ گاز و پمپ بنزین وجود دارد . اصلش این است که دولت آن جا یک پادگان ارتش دارد که البته حالتی نمایشی دارد و برای مواقع درگیری احتمالی با افغانستان ایجاد شده و در موضوعات دیگر هم دخالت نمی‌کند. مثلا این پادگان در درگیری بین شیعیان و سلفیان هیچ وقت دخالت نمی‌کند. این پمپ های بنزین و گاز برای تغذیه همین پادگان است و مردم هم از کنار آن اندک استفاده ای برای خودروهای خود می برند. البته وسایل نقلیه پاراچنار در حد تاکسی است و کسی وسیله شخصی ندارد. وسیله نقلیه فقط ابزار کار است.




* آیا جریان مقاومت در پاکستان ، تشکل و انسجام سازمانی هم دارد؟



کریمی: پاراچناری ها به تبع جریان هایی که با نام حزب‌الله در ایران و لبنان و جاهای دیگر فعال است ، تشکلی به اسم «حزب الحسین» تشکیل دادند و ساختاری برای آن ایجاد کرده اند که الگو گرفته از سیستم بسیج ما در ایام دفاع مقدس است . البته سطح آمزش نیروهای حزب الجسین هم مثل همان بسیجی های ابتدای جنگ خودمان است که فقط می دانستند چطور اسلحه شان را مسلح کنند. در همین حد !! و آموزش‌های تاکتیکی و خاص را ندارند ولی همین عنوان مقدس برای آن ها خیلی جایگاه ویژه‌ای دارد. به این شکل تجمع‌ها و آموزش‌های نظامی و کادربندی‌شان شکل گرفته است. یکی از بنیان گزاران «حزب الحسین» فردی بود به نام «ظاهر حسین» که چند ماه قبل در همان روستای پیوار ، هنگام گشت‌زنی در کمین سلفی‌ها قرار گرفت و به شهادت رسید. از مزار او هم که یک جایگاه کوچکی برایش ساخته می‌شد هم عکس و فیلم گرفتم. روی قبرش نوشته شده «پاسدار شهید»

* این که به بچه‌های خودشان می‌گویند «پاسدار» ؛ به گویش پاکستانی است یا به تقلید از ایران است؟

*کریمی: کاملا به تقلید از ایران است. به کسانی که در مقاومت جایگاه و منصبی پیدا می‌کنند می‌گویند «پاسدار». نکته فوق العاده جالب وجود مکانی به اسم « دوکوهه» در نزدیکی خطوط مقدم نبرد است. من وقتی شنیدم که رزمندگان پاراچناری از واژه «دوکوهه» استفاده می کنند ، حساس شدم . پرسیدم که این جا کجاست. گفتند جایی است که در هنگام عملیات ها ، محل پشتیبانی و عقبه نیروهای مجاهد است. خیلی برایم جالب بود. وقتی دلیل این اسم گذاری را پرسیدم گفتند مگر شما در ایران جایی به همین اسم ندارید که محل تجمع نیروها و پشتیبانی از آن ها در دوره جنگ بوده؟ خلاصه این که ، «دوکوهه» در پاراچنار هم شعبه دارد.

سلام

واسه خودم متاسفم...پاراچنار پاكستان...من تا به حال از وجود همچین جایی خبر نداشتم...ممنون كه این مطلبو گذاشتید، تشكرهای سبز رو من زدم.....

خب، حالا وظیفه ی ما چیه؟ فقط اطلاع رسانی؟؟ نمی دونم...راست میگه این آقای كریمی، ما ها اینجا دغدغه مون چیه و اون بندگان خدا چی؟؟ این روزا چیزای عجیب خیلی دیدم و شنیدم...نمونه اش تاپیكی كه درمورد مردم كرمان زدم....ماها كجاییم؟؟....!

حق یارتون

فاجعه انسانی در انتظار شیعیان پاراچنار

با تشدید حلقه‌ محاصره‌ پاراچنار و نرسیدن نیازهای دارویی و ارزاق عمومی، این منطقه با یک بحران انسانی مواجه است.

با انهدام کامل کاروان دارویی-غذایی شیعیان در ماه گذشته و کشته شدن سرنشینان آن که از پیشاور عازم پاراچنار بودند، این مناطق با کمبود دارو و مواد غذایی رو به رو شده است.

بر اساس این گزارش، هم‌اکنون بازار پاراچنار خالی از مایحتاج عمومی بوده و در مواردی هم اگر کالایی وجود داشته باشد، به چند برابر قیمت به متقاضی عرضه می‌شود که با این شرایط مردم توان خرید ندارند و چنان‌چه اوضاع بر همین منوال باشد، قحطی و مرگ و میر بیماران این منطقه‌ی شش‌صد هزار نفری را تهدید می‌کند. این گزارش می‌افزاید؛ در یک ماه گذشته و با تشدید محاصره و خطر حمله‌وهابیون، هیچ کالایی وارد پاراچنار نشده و دولت پاکستان نیز دست طالبان را در تحت فشار گذاشتن شیعیان این منطقه باز گذاشته است.

گفتنی است اوایل دی ماه جاری، یک کاروان با ۵۷ کامیون حامل دارو و مواد خوراکی از پیشاور عازم پاراچنار بود که در راه با غارت طالبان منطقه مواجه شد، ۱۸ کامیون سوزانده شده و ۱۹ کامیون نیز به تاراج رفت و از تعداد بیش از ۴۰ نفر از سرنشینان آن کامیون‌ها هیچ خبری در دست نیست. پاراچنار و مناطق تابعه‌ شیعه‌نشین آن، سه سال است که با حمایت کشورهای غربی و کمک‌های دولت پاکستان در محاصره‌ کامل طالبان بوده و مردم آن به جرم شیعه بودن قتل عام می‌شوند.

پس همه با هم نیت‌مان را پیش از اذان صبح روز دوم اسفند این گونه بر زبان می‌رانیم: «یک روز روزه‌ نذر می‌کنم برای بازگشت هر چه سریع‌تر آرامش به پاراچنار، با نیت سهیم شدن در جهاد مقدس مظلومان آن دیار علیه کفر جهانی و جهل شیطانی، قربة الی الله…