او كه اولین مجری برنامه گفت وگومحور «صندلی داغ» بود، در مورد هدف تولید این برنامه گفته است: در ابتدا اصلاً قرار نبود صندلی داغ لایت و سرگرم کننده باشد. ما وقتی که پیش از ساخت صندلی داغ را تعریف کردیم، هدفمان این بود که مسوولان کشور به این برنامه بیایند و پاسخگو باشند. حتی من بعدها هم چندین بار خدمت آقایان لاریجانی و ضرغامی عرض کردم، مثلاً اگر یک روز هواپیمایی سقوط کند، هفته بعدش وزیر راه باید بیاید و روی صندلی داغ بنشیند.
وی با اشاره به شرایط شکل گیری برنامه صندلی داغ که با مجری گری وی آغاز شد، تاکید کرده است: «از ابتدا به دنبال یک برنامه جدی چالشی بودیم اما شرایط جوری شد که تنها وارد چالش هایی از جنس «کاردانی» می شدیم؛ یعنی اینکه سؤال جدی می پرسیدیم اما برای اینکه بتوانیم انتقاد کنیم، گاهی شوخی هم می کردیم تا بتوانیم فضا را در دست بگیریم.
من در عین حالی که شوخی را راهی برای طرح برخی انتقادات می دانستم، در شوخی کردن هم باید دقت ویژه می کردم، چرا که در ایران علی رغم اینکه همه معتقدیم انسان های شوخ طبعی هستیم، اصلاً ظرفیت شوخی تعریف نشده است. ممکن است شما با یک سیاستمدار شوخی کنید و او برافروخته شود و بعد از برنامه بگوید این چه شوخی بود که با من کردید یا حتی ممکن است یک شوخی با کسی بکنید و فردا در خیابان مردم آن شوخی را صدبار بر سر او بکوبند.
كاردان در مورد خطوط قرمز برنامه صندلی داغ گفت: به دلیل اینکه شوخی سیاسی، گفت وگوی چالشی سیاسی و اساساً خیلی چیزهای دیگر در ایران تعریف نشده بود و ما مجبور بودیم مثل خیلی از عرصه های دیگر ملغمه درست کنیم، چاره ای نداشتیم جز اینکه در کنار گفت وگوهای بسیار لایت با شخصیت های سیاسی، وقتی سرشوخی را با او باز کردیم، آن وسط یک سؤال اساسی هم بکنیم.
اینکه چرا اینگونه عمل می کردیم به این دلیل بود که راه دیگری وجود نداشت. باید طوری عمل می کردیم که آن شخص ناراحت نشود. بینندگان می پسندیدند، طرفداران آن آدم ناراحت نمی شدند، تلویزیون اجازه پخش می داد و غیره. اساساً مثل راه رفتن روی لبه تیغ می ماند و خیلی سخت بود.
این مجری تلویزیون با ذكر خاطره ای از گفت وگو با شهید احمد كاظمی ادامه داد: در یك برنامه با شهید سرلشکر احمد کاظمی صحبت می کردم. هر کاری می کردم که او حداقل یک ذره لبخند بزند، نمی توانستم. به او گفتم: «شما متولد چه سالی هستید؟»، گفت: «سال ۱۳۳۶». بلافاصله اخم کردم و به او گفتم: «من هم ۳۶ هستم که!»، گفت: «خب!». با عصبانیت و به تندی گفتم: «این کجایش عدالت است؟». گفت:«مگر چه شده است؟». گفتم: «شما آن همه مو دارید ولی من کچل هستم!» پس از این بود که کمی لبخند زد. سر شوخی باز شد و من توانستم برخی سؤالات انتقادی خودم را از او بپرسم.
حتی در مورد خانم ابتکار، من اول به شوخی گفتم که چطور توانستید در تسخیر لانه جاسوسی از آن دیوار بالا بروید. بعد کم کم در میانه شوخی گفتم اگر امروز فرزند خودتان بخواهد از دیوار جایی بالا برود، اجازه می دهید؟ بعد بحث جدی و چالشی شد. بعدتر که حس کردم بحث خیلی بالاگرفته و ممکن است اتفاقات بدی بیفتد، ناگهان از او پرسیدم «خانم ابتکار آیا در قورمه سبزی شمبلیلیه هم می ریزند؟». بالاخره هر شخصی لم خاص خودش را داشت و نمی شد با همه با یک روش یکسان شوخی کرد.
كاردان در مورد چرایی تغییر مجری در برنامه «صندلی داغ» گفت: من خودم از این برنامه فرار کردم. عمر این برنامه تمام شده بود اما خواستند ادامه دهند و نتیجه آن شد که دیدید. حتی من پیشنهاد هم دادم یا تمامش کنید یا فعلاً متوقفش کنید تا زمان نوروز، تا من دوباره بیایم و ۱۴ برنامه را اجرا کنم اما دوستان قبول نکردند و به قدری ادامه دادند که به سرنوشت «زیر آسمان شهر» غفوریان دچار شد، یعنی سری اول مثل بمب ترکید، سری دوم قابل تحمل بود، سری سوم دیگر تهوع آور بود.
منبع : جهان نیوز
