کی از اهداف اصلی در حفظ ایمنی بیماران، کاهش عفونت‌های کاتتر ورید مرکزی است. بیمارانی که قادر به تغذیه از طریق دستگاه گوارش نیستند و تغذیه کامل وریدی دریافت می‌کنند در معرض خطر بالای عفونت کاتتر ورید مرکزی قرار دارند. برای ارزیابی تاثیر استفاده از اتانول‌لاک (شبیه به هپارین‌لاک کردن رگ‌‌های محیطی) در کاهش میزان عفونت کاتتر ورید مرکزی، محققان میزان عفونت کاتتر، قبل و بعد از به کار بردن اتانول‌لاک را در 23 کودک مراجعه‌کننده به یک درمانگاه بازتوانی روده در بوستون به دلیل نارسایی روده و عفونت کاتتر، مورد بررسی قرار دادند. رژیم اتانول شامل اتانول‌لاک با اتانول 70 بود که سه بار در هفته در کاتتر ورید مرکزی زده می‌شد.
میزان متوسط عفونت به طور معناداری از 9/9 به ازای هر 1000 کاتتر در روز پیش از استفاده از درمان با اتانول‌لاک به 1/2 به ازای هر 1000 کاتتر در روز بعد از استفاده از این روش کاهش یافت. در تحلیل پس از خارج کردن 11 بیمار به علت اختلالات تحرک (motility disorder)، میزان عفونت کاتتر ورید مرکزی در بیماران فاقد اختلالات تحرک از 9/9 به صفر مورد به ازای هر 1000 کاتتر در روز کاهش پیدا کرد. شایع‌ترین عوامل عفونی استافیلوکوک، کلبسیلا و آنتروکوک بودند. هیچ گونه عارضه جانبی جدی در طی درمان با اتانول‌لاک اتفاق نیفتاد.
به نظر می‌رسد که افزودن اتانول‌لاک در مقابل روش‌های رایج مورد استفاده (به عنوان مثال، شرایط استریل یا مراقبت دقیق) برای کاهش عفونت کاتتر ورید مرکزی در یکی از پرخطرترین گروه‌های بیماران دارای مزیت است. به نظر می‌رسد که اختلالات تحرک نیز یک عامل خطر مهم برای عفونت کاتتر ورید مرکزی باشد.
