"نیل آرمسترانگ" در پاسخ به مطالب یک وبلاگ در نامه ای طولانی اطلاعات جالب توجهی را از ماموریت سال 1960 آپولو ارائه کرده و از نافرمانی اش از دستور اتاق کنترل زمین برای دور نشدن از اتاقک فرود خبر داده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، یک وبلاگ نویس در وبلاگ خود مطلبی درباره ماموریت آپولو که در سال 1969 منجر به قدم گذاشتن انسان به کره ماه شد نوشته و در آن به این موضوع پرداخته است که چرا فضانوردان در این ماموریت بیشتر از 82 متر از اتاقک فرود فاصله نگرفته اند، در حالیکه کل کره ماه زیر پای آنها بود آلدرین و آرمسترانگ تنها در نزدیکترین کوه مجاور پرسه زده و به نورهای آسمان ماه چشم دوخته اند.
در پاسخ مطلب این وبلاگ نویس که "رابرت کرولویچ" نام دارد، نیل آرمسترانگ یکی از فضانوردانی که در این ماموریت حضور داشت و اولین انسانی که قدم بر روی ماه گذاشته است نامه ای طولانی به وبلاگ وی پست کرده است.
در این پیام توضیحات جالبی درباره وضعیت سطح کره ماه و اینکه چرا باز آلدرین و وی برای دور شدن از اتاقک فرود بر روی کره ماه از محدودیتهایی برخوردار بودند ارائه کرده است. توضیحات آرمسترانگ بر پایه مدارک تاریخی بوده و به گفته کرولوویچ می تواند اطلاعات جالب توجهی را در رابطه با محیط ماه و پیچیدگی های تکنولوژی های به کار گرفته شده در سال 1960 در اختیار خواننده قرار دهد.
آرمسترانگ در این پیام می گوید این درست است که ما در برنامه ریزی خود بسیار محتاط عمل کردیم زیرا تردیدهای زیادی در رابطه با عملکرد درست اتاقک فرود بر روی سطح ماه و لباسهای ویژه با فشار هوای تنظیم شده وجود داشت و کسی نمی دانست کوله پشتی های ما می توانند با کاربردهای مهندسی که محیط خشن ماه به آن نیاز پیدا می کردیم مطابقت داشته باشند یا نه.
به گفته آرمسترانگ برای خنک نگه داشتن بدن آنها در محیط ماه که خلاء مطلق بر آن حکمفرما بوده و حرارت آن بالای 200 درجه فارنهایت بود سیستم خنک کننده آبی طراحی شده بود که در آن آب به اطراف بدن فضانوردان پمپ می شد، اما این اولین باری بود که چنین سیستمی مورد استفاده قرار می گرفت و از این رو تردیدهای زیادی در رابطه با عملکرد این سیستم وجود داشت.
آرمسترانگ می گوید برای اطمینان از عملکرد درست این سیستم پس از یک بار راهپیمایی بر روی ماه، آنها به اتاقک باز می گشته اند تا در آنجا خود و لباس را خشک کرده میزان آب باقی مانده در کوله پشتی ها را محاسبه کنند. به منظور کاهش دادن هر نوع حادثه غیر قابل پیش بینی، این دو فضانورد برنامه ای مشخص و قالب بندی شده داشته اند اما این به آن معنی نیست که آرمسترانگ کمی در دور و اطراف ماه پرسه نزده باشد. آرمسترانگ می گوید:
" برنامه ریزهای ماموریت از ما خواسته بودند که در محدوده پوشش تلویزیونی باقی بمانیم تا به این شکل آنها بتوانند از فعالیتهای ما برای اجرای ماموریتهای آینده به سوی ماه استفاده کنند. من صادقانه اعتراف می کنم که آگاهانه و از روی عمد محل برنامه ریزی شده ماموریت و محدوده تحت پوشش تصاویر تلویزیونی را به منظور عکاسی و آزمایش بر روی دیواره های داخلی یک حفره ترک کردم تا اطلاعاتی ارزشمند درباره بستر سنگی و یا تابشهای موجود بر روی ماه به دست آورم. احساس می کردم آنچه قرار است به دست آورم به خطر کردن می ارزد.
آرمسترانگ نه تنها از رسانه ها به شدت دوری می کند، برخلاف همسفرش باز آلدرین که از صحبت و انتقاد کردن هیچ واهمه ای ندارد، به تازگی در زمینه های سیاسی نیز فعال شده و از برنامه بازگردادن فضانوردان ناسا به ماه پشتیبانی می کند.
وی می گوید: برخی این سئوال را مطرح می کنند که چرا آمریکایی ها باید به ماه بازگردند، زیرا ما یکبار آنجا بوده ایم. این حرفها به نظرم کمی عجیب است، درست مانند پادشاهان قرن 16 میلادی که فرمان می دادند نیازی به ورود به "جهان جدید" نداریم زیرا در حال حاضر آنجا هستیم. آمریکایی ها تا به حال 6 منطقه بر روی ماه را با ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داده اند با این حال هنوز 22.5 میلیون کیلومتر مربع برای اکتشاف و مطالعه باقی مانده است.
بر اساس گزارش فاکس نیوز، آرمسترانگ معتقد است سفر قبلی انسان به ماه دلیل خوبی برای باز نگشتن به این کره به شمار نمی رود، زیرا دلایل زیادی برای بازگشت به این کره وجود دارد، از استفاده از ماه به عنوان سکوی پرتاب ماموریتهای دوردست فضایی گرفته تا استفاده از منابع معدنی مانند هلیوم 3 که برای تولید سوختهای گداختی کاربرد دارند، دلایل قانع کننده زیادی برای بازگشتن انسان به ماه وجود دارد.
