سریال «خوش نشین ها» سرانجام پس از ماهها مراحل تولید فشرده و زحمات یك گروه چند ده نفری به پایان خود رسید و با آنتن خداحافظی كرد. مجموعه ای كه قطعاً، فاصله كوتاه تصویربرداری آن با زمان پخش و نگارش همزمان فیلمنامه به عنوان یكی از مشكلات مألوف این سال های تلویزیون اضطراب دو چندانی را به سازندگان تحمیل می كرد.
با همه این اوصاف، خوش نشین ها محصولی نبود كه بینندگان با قاطعیت از آن ابراز رضایت كنند و منتقدان آن را جدی بگیرند. چرا؟!
در این زمینه بانی فیلم نوشت: یك گروه امتحان پس داده از بازیگران طنز، پشتوانه مهمی برای سازندگان «خوش نشین ها» بود تا هرگونه خلأهای ناشی از ضعف فیلمنامه و كاستی های كارگردان و نویسندگان را با هنر خود برطرف كنند.
خصوصاً كه این بار در كنار علی صادقی، مرجانه گلچین، مهران رجبی، امیر غفارمنش، سپند امیرسلیمانی و محمد كاسبی، برای نخستین بار سیروس گرجستانی و حمید لولایی نیز زوجی كمدی را تشكیل دادند.
ضمن اینكه حلیمه سعیدی هم برای نخستین بار با چراغ سبز گردانندگان سریال، در بداهه گویی وسعت عمل بیشتری پیدا كرده بود.
سعید آقاخانی در سومین سریالش پس از «عید امسال» و «زن بابا» (البته بدون در نظر گرفتن مجموعه مشتركش با مهدی مظلومی یعنی «حبیب آقا»)، اگر چه همچنان در كارگردانی، فردی به دنبال تجربه های جدید نشان می دهد، ولی ثابت كرد ابایی از كار با انبوهی از چهره های كار كشته و صاحب سبك طنز، و زیر یك سقف گرد آوردن آنان و نیز رجوع به لوكیشن های فراوان ندارد.
به خصوص كه زمان تولید محدودی نیز در اختیار داشت. هر چند در این راه، بی تردید تجربه های تهیه كنندگان حرفه ای مانند مهران مهام و ایرج محمدی بسیار برای او و گروهش راهگشا بوده است.
تهیه كنندگانی كه رضا عطاران تعدادی از بهترین آثار تلویزیونی اش را با آن دو خلق كرد. آقاخانی، همچنان پس از چند بار پشت دوربین ایستادن و حتی بازیگردانی، تجربه گرا به نظر می رسد.
در همین راستا اگر تیم صادقی، گرجستانی، سعیدی و... بارها جواب داده و مردم را خندانده، پس لابد با چند تغییر جزئی هنوز می توان اجازه تكرار آن را داشت.
فرضیه ای كه عامل اصلی شكست فاحش كمدی های ماه های گذشته سینما ارزیابی می شود. (جالب است بدانید مهران غفوریان نیز قرار بوده در این تركیب جای بگیرد!) اگر نویسندگان خوش نشین ها مثلاً كاراكتر دانیال (علی صادقی) و ماجرای كارشكنی های پدرزن را (این بار با مهران رجبی) از متن قبلی خودشان در «زن بابا»، باز تولید و كپی می كنند و اساس شكل گیری طنز اغلب موقعیت ها را به دوش توانایی های بازیگران می گذارند، بالطبع نباید زیاد به نتیجه خوش بین بود.
اینكه خودمان را در پس توجیه «صرفاً طنز نبودن سریال» و «مفاهیم اجتماعی و انسانی داشتن» پنهان كنیم نیز راه حل نخ نمایی است. سریال طنز باید بخنداند. اگر بخت با «خانه به دوش» عطاران یا «پاورچین» مهران مدیری یار می شود، بی شك اتفاقی نیست.
این جزییات فكر شده در تمام اجزای تولید از فیلمنامه گرفته تا بازیگران هستند، كه حاصل كار را دلچسب و دیدنی می كنند. حلیمه سعیدی یا علی صادقی تا چند قسمت بدون شخصیت پردازی و ریزه كاری های فیلمنامه دوام می آورند و خنده می سازند؛ اما طولی نمی كشد كه بنای اتكا به «مزه پرانی»های آنان كاملاً فرو می پاشد.
«خاله قزی» مگر تا چند قسمت می تواند قضیه «ریلكس بودن» یا «فیلیپینی زدن» را تكرار كند و همین طور علی صادقی، حالا با هر نامی كه در داستان دارد!
خوش نشین ها اگر چه به دلیل نیاز وافر كنونی جامعه به شادی، در مقطع مناسبی روی آنتن رفت و این شایسته تقدیر است، با این وجود، غیر از نقاط مثبتی چون بازی خوب گلچین و چند موردی كه در آغاز مطلب آمد، امتیازی نداشت. مشكلی كه با گذر زمان، به قیمت از یاد رفتن و محو شدن سریال با تمام حاشیه هایش خواهد شد.
منبع : جهان نیوز
