عدم اهتمام شبكه های تلویزیونی وناهشیاری آنها در درك لزوم بهره گیری ازظرفیت های عظیم عرصه سینمای كوتاه از یك سو و فقدان سالن های نمایش و سینماهای كوچك از دیگر سو باعث شده تا گستردگی بی بدیل دستاوردهای سینمای كوتاه كشور، به راحتی و به طرزحیرت انگیزی نادیده گرفته شود.
فیلم كوتاه
سینمای كوتاه ایران سرشار ، غنی و جذاب است. سینمایی است بالنده، حیاتمند و انرژی زا با ویژگی ها و شاخصه های منحصر به فرد و قدرت بازتابندگی عجیب و شگرف. این سینما ، علیرغم غنا، گوناگونی، توان و جذابیت بالا، متاسفانه جایگاه و منزلت واقعی و شایسته خود را كسب نكرده و همواره، درفرازونشیب ها وچالش های جدی دست و پا می زند و اگر تاكنون، برخی رویكردهای حمایتی از سوی اشخاص حقیقی و حقوقی دلسوز نبود معلوم نبود «رهاشدگی» این سینما به كجا می انجامید؟
سینمای جوان ایران كه به دلیل پتانسیل، مشروعیت، جایگاه و وزن و اعتبار بین المللی آن، امروزه در جهان شناخته شده است و از ریشه ها و اصالت ها و استعدادهای فوق العاده ای برخوردار است كه در صورت توجه و اهتمام شاید بتوان گفت فرهنگی ترین و اصیل ترین جریان سینمایی و سالم ترین و پویاترین نوع سینماست. در یك دادخواهی منصفانه، این سینمای كوتاه و سینمای جوان كشور است كه از جامعه سینمایی و از متولیان عرصه فرهنگ وهنر مطالبه دارد. به میزانی كه این گونه سینمایی باعث جهش و بالندگی سینمای ایران و درخشش آن درگستره جهانی شده با آن مهربانی نشده است. شاید، توجه، مهربانی و محبت به سینمای كوتاه ضروری ترین نیاز حیاتی آن باشد. سینمایی كه خردورزانه و كنجكاوانه سرك می كشد و پنهان ترین زوایای تلخ و شیرین جامعه را دلسوزانه و جسورانه رصد می كند. سینمای جوان رصدخانه اندیشه و زیبایی سینمای ایران است.
سینمای كوتاه ایران از چند منظر مهجور و مظلوم مانده است و نیاز اساسی به مهجوریت زدایی دارد. نخست از منظر بودجه ، منابع و پشتوانه های اعتباری و اقتصادی است كه متاسفانه ، به تبع مظلومیت حوزه فرهنگی به طور عام و مقوله سینما یه صورت خاص سینمای جوان و فیلم كوتاه به صورت ویژه تری از بودجه مورد نیاز ، حمایت ها ، منابع و محبت ها محروم است .
این سینما از نگاه دیگر ، در حیات و بقای اجتماعی اش هم رنج می كشد. سینمای كوتاه به رغم كاركردها و تأثیرات بسیاروبی شمارش ، فاقد امكانات نمایش و میدانگاهی برای عرضه است و نیاز به «خودنمایی»، نیازی است جدی و اجتناب ناپذیر برای سینمای كوتاه ولی بزرگ و سرشار ما.
عدم اهتمام شبكه های تلویزیونی وناهشیاری آنها در درك لزوم بهره گیری ازظرفیت های عظیم این عرصه از یك سو و فقدان سالن های نمایش و سینماهای كوچك از دیگر سو باعث شده تا گستردگی بی بدیل دستاوردهای سینمای كوتاه كشور، به راحتی و به طرزحیرت انگیزی نادیده گرفته شود و عصاره خلاقیت، ابتكار، خردورزی، زیبایی شناسی و آفرینش های هنری ده ها فیلمساز جوان، جسور و آینده دار و آینده ساز روانه مغاك های تاریك آرشیوها و بایگانی ها شود تا پدیده ای به نام فرسودگی، جوانمرگی، فراموشی و فرارمغزها درعرصه سینمای كوتاه فربه شود.
سینمای كوتاه وجوان كشورعلاوه براین ها ، از بی مهری منتقدان ونویسندگان سینمایی نیز، رنج می كشد و از نگاه رسانه وحضور رسانه ای نیزاین آثارمهجورواقع شدند. خیلی كم اتفاق می افتد كه نویسنده ای و منتقدی با نگاهی ویژه به ارزش های این سینما ، فصل جدید و فضای خاصی را به بحث و تحلیل تولیدات سینمای كوتاه كشوراختصاص دهد.
از این رو، فقدان امكانات نمایشی وعدم نگاه چالشی و منتقدانه به تولیدات كوتاه دركنار بودجه های ناكافی و محدود به طورطبیعی معضل مخاطب را برای سینمای كوتاه ارمغان می آورد، ارمغانی نامیمون.
جشنواره بین المللی فیلم كوتاه تهران كه درظرف زمانی و در گستره مكانی محدودی می تواند اتفاق بیفتد بناگزیر، مأموریت پیدا می كند تا بارسنگین تمام مصائب ومشكلات سینمای كوتاه را به دوش بكشد. هم گستره ای برای نمایش منتخبی از تولیدات سالانه كشور است وهم، چشم اندازی تاهمگان، به صورت گذرا هم شده با داشته ها، رنج ها، كمبودها، زیبایی ها و ارزش های این سینما آشنا شوند وهم فرصتی است تا دلسوزان عرصه رسانه ومطبوعات سینمایی، با تمركز، طمانینه ، لذت وشیرینی صمیمانه این سینما حس كنند و با نوازش یا تازش دست كم، وجودش را ببینند وازهمین روست كه جشنواره بین المللی فیلم كوتاه تهران به عنوان نقطه تلاقی همه نگاه هاست وگرانیگاه سینمای كوتاه كشوربه شمارمی آید.
با این وضعیت ، شایسته است همه خانواده سینمای كوتاه كشوروسینمای جوان همدل شوند تا با كمك رسانه ها زمینه های مطالعه جدی تراین سینما وارزش های آن فراهم شود و لازم است دراین راستا، با برنامه ریزی گسترده نسبت به تعریف و تبیین جایگاه فیلم كوتاه و سینمای جوان دركشورازطریق نویسندگان وصاحب نظران اقدام كنیم.
اگرچه ، فضا چنان آلوده كلیشه ، گیشه ، اكشن و جذابیت های كاذب و هیاهوی پوچ است كه جریان اصیل سینمای این مملكت و فرهنگی ترین سینمای كشور یعنی سینمای كوتاه در حباب هیاهوها ، كم تر به چشم می آید.
سینمای كوتاه كه اكنون شاهد تجربه مدیران جدید است امیدوار است با نگاه های تازه و انرژی جدید افق های تازه تری باز شود و از پیله فقرآلود و ازاردهنده و ملال آور خارج گردد.این سینما نیازمند ایجاد نهضتی فرهنگی وآموزشی است و تواما ، محتاج یك جنبش رسانه یی دركشوراست .
ضروری است به انگیزه جشنواره بین المللی فیلم كوتاه تهران با نگاهی حمایتی و یاریگر برای احیاء و بازشناسی حقوق مغفول سینمای كوتاه گام برداریم تا ازاین طریق چشم اندازهای زیبای سرزمین سینمای كوتاه دیده شودو فرهیختگان ، برنامه ریزان و بودجه ریزان در امور فرهنگی و سینمایی به جایگاه این سینما، نه به عنوان مكانی برای تفنن كه مركزی استراتژیك و نیروساز بنگرند وباور كنند اگر می خواهند ده سال دیگر ، فیلمسازان دلسوز، آگاه و خلاق داشته باشند و اگرمی خواهند سال های بعد ، سینمای این مملكت در محاق سیطره قدرت های سینمایی غرب ، هالیوود و سینمای شرق ( چین ، كره و ژاپن) له نشود ، باید همین امروز دستان گرم و یاریگرشان را به سمت سینمای جوان و سینماگران جوان و نسل جدید فیلمسازانی كه از راه می رسند دراز كنند و یقین داشته باشند در صورتی می توانیم به سینمای ملی بالنده ، به روز، اثرگذار، هدفمند و جهت بخش دست یابیم كه سینمای جوانی شاداب ، غنی و قدرتمند داشته باشیم.
