تبیان، دستیار زندگی

(راز عشق)
دل مست صفای نیـنوا شـد

 با زخمـه عشـق در نوا شـد

در بزم شعور و شعراحساس

این مرغ دلم غزل سـرا شد

بـا یـاد ســتارگان خونیـن

در سـینه چه آتشی بپـا شد

دل بوسه زند به خاك عشقش

خاكی كه شفای درد ما شـد

آن بوی نسـیم خاك كویش

 دل برده ز ما و جانفـزا شـد

چون خدا در آن عجین است

مقصـود تمــام انبـیا شـد

خاكی كه نهایتی ز عشق است

خاكی كه تمـام یاد ما شـد

آن دشت حضور عشق و ایثار

با بوی حسـین پر صفا شـد

آن بسـتر سرخ نبض تاریخ

 با خون حسـین پر بها شـد

این دل كه هوای گریه دارد

 دیـوانـه دشت كـربلا شـد

دشتی كه ز غم عطش به جان داشت

 سـیراب ز خون اصفـیا شـد

بر تشنه لبان چو بسته شد آب

 از سـوز عطش غمی بپا شد

آبی كه خجل شد از ابوالفضل

شــرمنــده آل مصطفی شد

دستی كه فرات را خجل كرد

 از قامت پهــلوان جـدا شـد

در سـایه نخل دل شكسـته

آب آور كـربلا فـدا شــد

بر روی عمو چو بوسه زد خاک

 در خیمه سكینه در عزا شـد

چون قد علی به خون شناور

 از ضـربـه تیـغ اشـقیا شـد

در زیر هجـ,وم سم اسـبان

 قاسم بدنش ز هم سوا شد

وین غنچه به روی دست آن گل

 پرپر ز قسـاوت و جفا شـد

با دست حسین عاشق آن دم

خونش چو ستاره بر سما شد

تا قامت حق به خاك و در خون

 از كیـنه خصم بی حیـا شـد

وان قامت سـرو تكسـواران

 با خاك شـهادت آشــنا شد

سـالار شـهادت و شجاعت

راضی به رضـای كبـریا شد

برپا شده بس حماسه ای ناب

 با رزم سـپاه حق چها شـد

سلطان حماسه ها بپا خاست

 یـاریگـر او فقط خـدا شـد

تنها به قیـام خود جلا داد

 تا اینكه سرش ز تن جدا شد

در كرببـلا از این حمــاسه

 افسـانه عشـق برملا شـد

زینب چو علم گرفته بر دوش

 بـانـوی قیـام كـربلا شـد

زینب كه خدای عاشقی بود

 بر زخم دلش خـدا دوا شـد

در سـایه لطف نـاب دادار

زینب به قضای حق رضا شد

حجمی ز ولای عشق زینب

در سینه شیعیان «رهـا» شد

بهروز رها

تا که اکبر با رخ افروخته
خرمن آزادگان را سوخته
ماه رویش کرده از غیرت عرق
همچو شبنم صبحدم بر گل ورق‏
بر رخ افشان کرده زلف پر گره
لاله را پوشیده از سنبل زره‏
نرگس سرمست در غارتگری
سوده مشک تر به گلبرگ تری
آمد و افتاد از ره باشتاب
همچو طفل اشک، در دامان باب‏
«کای پدر جان، همرهان بستند بار
مانده بار افتاده اندر رهگذار
از سپهرم غایت دلتنگی است
کاسب اکبر را چه وقت لنگی است‏
دیر شد هنگام رفتن ای پدر
رخصتی گر هست باری زودتر»
***
در جواب از تنگ شکر، قند ریخت
شکر از لبهای شکر خند ریخت‏
گفت: «کای فرزند، مقبل آمدی
آفت جان، رهزن دل آمدی
کرده ای از حق تجلی ای پسر
زین تجلی فتنه ها داری به سر
راست بهر فتنه قامت کرده ای
وه کز این قامت قیامت کرده ای
نرگست با لاله در طنازی است
سنبلت با ارغوان در بازی است
از رخت مست غرورم می کنی
از مراد خویش دورم می کنی
گه دلم پیش تو گاهی پیش او است
رو که در یک دل نمی گنجد دو دوست
بیش از این بابا دلم را خون مکن
زاده ی لیلا مرا مجنون مکن
پشت پا بر ساغر حالم مزن
نیش بر دل، سنگ بر بالم مزن
خاک غم بر فرق بخت دل مریز
بس نمک بر لخت لخت دل مریز
همچو چشم خود به قلب دل متاز
همچو زلف خود پریشانم مساز
حایل ره، مانع مقصد مشو
بر سر راه محبت سد مشو
لن تنالوا البر حتی تنفقوا*
بعد از آن، مما تحبون گوید او
نیست اندر بزم آن والا نگار
از تو بهتر گوهری بهر نثار
هرچه غیر از او است، سد راه من
آن بت است و غیرت من بت شکن
جان رهین و دل اسیر چهر تو است
مانع راه محبت‌ مهر تو است
آن حجاب از پیش چون دور افکنی
من تو هستم در حقیقت تو منی
چون تو را او خواهد از من رو نما
رو نما شو، جانب او رو نما»

گنجینه الاسرار، عمان سامانی

اینجا حرفی، قطعه ای، شعری اگه دارید برای امام حسین (ع) یا رقیه (دخترش) بنویسید

مهم نیست که من و دیگران خوشمون بیاد مهم اینه که حتماً خودش هم می بینه، به دستش می رسونند

ادبیات فقط هذیان شعر و رویا نیست، می تونه واقعی هم باشه... واقعی تر از هر چیز دیگه...

حسنت باتفاق ملاحت جهان گرفت                                         آری به اتفاق جهان می توان گرفت