تبیان، دستیار زندگی

پس از این که سپ بلاتر در برابر دوربین‌های بزرگترین رسانه‌های خبری جهان نام کشور هشتصد هزار نفری قطر را از پاکت سفید رنگ میزبانان جام جهانی بیرون کشید،و با هیجان نام میزبان رقابت‌های جام جهانی 2022 را به زبان آورد بسیاری از منتقدان فوتبال ایران مدیران ورزشی کشور را سرزنش کردند که چرا ما به جای قطری‌ها میزبانی این رقابت‌های مهم و مهیچ را به دست نیاوردیم، با طرح این موضوع بسیاری از منتقدان سطحی نگر که به دنبال موج سواری از جریان به وجود آمده بودند  هم با تکرار این ادعا مدعی شدند فوتبال ما باید امروز به جای قطر میزبان جام جهانی می‌شد چرا که ما به مراتب از قطری‌ها لایق‌تر بودیم.

شاید در نگاه نخست سخن این افراد منطقی به نظر می‌رسید اما با کمی تامل  و تعمق روی این مساله این سوال برای افکارعمومی به وجود می‌آید که بر چه اساس و معیاری باید فوتبال ایران همانند قطر هشتصد هزارنفری چنین میزبانی مهمی را به دست آورد،وقتی در فوتبال ایران همه عوامل اجرایی در پی نظم گریزی و رجوع به مسائل غیر حرفه‌ای هستند چرا باید در چنین رقابتی فوتبال ایران به عنوان مهم میزبانی مهم‌ترین رویدادی جهانی فوتبال دست پیدا کند و در کورس با مدعیان نام آشنای دنیای فوتبال چهره پیروز به خود بگیرد.

امروز مدیران فوتبال قطر به دنبال برگزاری ایده‌آل بازی‌های جام جهانی 2022 به سر می‌برند تا بتوانند پس از برگزاری این مسابقات بافکارعمومی را متقاعد کنند که آنها توانایی میزبانی بازی‌های المپیک را نیز دارند اما در فوتبال ایران مدیران ما به دنبال این هستند که چگونه بازیکنان متخلف خود را از پشت میله‌های بازداشتگاه بیرون بکشند تا این ستاره‌های کاغذی بتوانند برای بقای آنها روی صندلی مدیرعاملی در مستطیل سبز توپ بزنند و گلزنی کند تا مبادا پایه‌های کرسی مدیریتی آنها به لرزه در نیاید.

نگاه مدیران ما به مقوله فوتبال به قدری مبتدیانه است که رسیدن به جایگاه فعلی قطر آرزویی محال برای علاقمندان به فوتبال ایران است؛ چرا که هنوز مدیران فوتبال ایران نتوانسته‌اند به این درک برسد که برای رسیدن به موفقیت باید ابتدا قبل ازهر کاری اصول اخلاقی و رفتاری دنیای فوتبال را رعایت کرد تا بتوان در میان قدرت‌های شاخص فوتبال دنیا شروع به رقابت کرد.

امروز در فوتبال ایران همه به دنبال کسب موفقیت و کسب نتیجه هستند تا به واسطه آن عمر مدیریتی خود را افزایش دهند و از انتقادات بی رحمانه منتقدان در امان بمانند در حالی که واقعیت فوتبال در هیچ کجای جهان به این شکل نیست، چون اگر قرار به اجرای این رویه باشد هرگز نمی‌توان با ناهنجاری‌ها و بداخلاقی‌ها در فوتبال مقابله کرد، نگاه نتیجه‌گرا در فوتبال همه اصول اخلاقی را قربانی موفقیت می‌کند؛ به همین دلیل مدیرانی که به دنبال کسب نتایج هستند باید چشم بر تمام واقعیت‌های تلخ و تکان دهنده فوتبال ببندند تا به هدف دلخواه خود دست پیدا کنند، اتفاقی که متاسفانه در فوتبال ایران به شکل فراگیر در اکثر باشگاه‌ها در حال اجرا است.

امروزه در دنیای حرفه‌ای دنیا فوتبال تنها راه حلی که می‌توان با در پیش گرفتن آن قله‌های موفقیت را به راحتی فتح کرد رجوع به سیستم مدیریتی نوین فوتبال است،یعنی این که همه چیز با نظم و انضباط حرفه‌ای در جایگاه خود قرار گیرد تا هدف نهایی محقق شود اما در فوتبال ایران چنین سیستمی هرگز اجرا نمی‌شود چون هیچ کسی به معنای واقعی کلمه به اصول حرفه‌ای پایبند نیست، تنها فاکتوری که در فوتبال ایران جلوتر از تمامی اصول حرفه‌ای دنیا پیش می‌رود نظام پرداختی و دریافتی باشگاه‌ها با بازیکنان و مربیان است.

نکته جالب اینجاست که ستاره‌های کاغذی فوتبال ایران که همه ساله به دلیل سیستم بیمار حاکم در فوتبال ایران میلیون‌ها تومان از بودجه موجود در فوتبال ایران را به حساب شخصی خود واریز می‌کنند کوچک‌ترین اهمیتی به مسائل فنی، اخلاقی و انضباطی نمی‌دهند چون می‌دانند که مدیریت ناموفق فوتبال باشگاهی ایران آنها را به هر قیمتی زیر چتر حمایتی خود قرار می‌دهند و اجازه نمی‌دهند بی بندو باری‌های آنها برای هواداران بی گناه فوتبال ایران نمایان شود!به همین دلیل ستارگان کاغذی فوتبال ایران بدون هیچ انگیزه‌ای برای درخشش در میادین رسمی ترجیح می‌دهند به جای زندگی پاک و سالم به مسائل غیر اخلاقی رجوع کنند و پول باد آورده خود ناشی از قراردادهای سرسام آور را با خوش‌گذارنی‌های و میهمانی‌های آنچنانی با افرادی معلوم الحال به هدر دهند.

برای اثبات این مطلب می‌توان به ماجرای بازداشت چند فوتبالیست نام آشنا در میهمانی شبانه چند شب پیش یکی از خیابان‌های شمالی تهران اشاره کرد،جایی که سه ستاره فوتبال ایران و یک مربی لیگ برتری از سوی ماموران پلیس امنیت تهران بازداشت و روانه بازداشتگاه شدند.هر چند آنها این بارهم زیاد پشت میله‌ها نماندند و با وثیقه‌های آنچنانی آقایان مدیر خیلی زود از بازداشتگاه بیرون آمدند اما این مساله نشان می‌دهد که چرا فوتبال ایران اینگونه دچار عقب افتادگی شده است و کشوری هشتصد هزار نفری بیخ گوش ایران میزبانی رقابت‌های جام جهانی را برعهده می‌گیرد.

بدون تردید آنهایی که تا دیروز با جوزدگی بسیار فریاد می‌زنند چرا ما به جای قطر به عنوان میزبان جام جهانی انتخاب نشدیم حالا به این مطلب پی برده‌اند که تا زمانی که تفکر مدیران ما به بیرون کشیدن ستاره‌های خود از پشت میله‌های بازداشتگاه معطوف شده نمی‌توان میزبان جام جهانی شد.

ما از نظر امکانات با قطر قابل قیاس نیستیم . اونها امکانات مالی فوق العاده ای دارند و جمعیت کمشون باعث میشه که بتونن اکثر این پولها رو خرج زیر ساختها کنند . البته خیلی آینده نگری خوبی دارند و پیشرفت شون خیلی براشون مهمه.
در مورد بی بند و باریها هم که آدم فقط میتونه تاسف بخوره . بدتر از همش این حمایت مدیران باشگاهها از چنین بازیکنانی است . اکثر اینها دارن از پول بیت المال خرج میکنن. با این وضعیت نباید به فوتبالمون امیدوار بود .