انگار شهر هم مهربان تر شده بود. آن قدر که می توانستی حتی لبخند کوچه ها و خیابان ها را به هم حس کنی. شیرینی بود که از شیرینی فروشی ها خارج می شد تا کام هایی را شیرین کند که پیش از آن با لبخندهای مهربانی روشن جان شده بود. عید بود آخر، آن هم عید غدیر که در کلام نورانی حضرت رسول مکرم اسلام(ص) «افضل اعیاد» لقب گرفته است و مردم مومنانه آن را مبارک باد می گفتند و در سنتی نیکو در مشهد به دیدار سادات می رفتند تا آغاز عهد ولایت جد اعلایشان را تهنیت بگویند. در کوچه ها و خیابان ها هم تندیس ها و نمادهای غدیر؛ در رقص ناز پرچم ها، فضای عید را شکوهی صد چندان داده بود تا در نگاه هزار بار پرشکوه شده مردمان هم حلاوت نام مولا را افزون کند. در خانه سادات اما این شکوه لحظه افزون بود و مردم می آمدند و می رفتند و سید، فقیر بود یا برخوردار در خانه پنج هزار متری می زیست یا مستاجر خانه ۵۰ متری بود، کرامت می یافت به نام مولا تا ایمان بیاوریم به آغاز فصل عشق که سیادت را بر صدر می نشاند و آدم ها به نام امام علی علیه السلام بر می خاستند تا سنت مهربانی نبوی را به جای آورند.من در چهره کودکانی به عیدی آمده یا میزبان، بزرگی شکوفا شده ای را می دیدم که بارها بیش از سن شناسنامه ای شان قد کشیده بودند. گویی به هر عیدیی که می رفتند چند گام فراتر می زدند و بزرگان را می دیدم که با مهربانی کوچک می شدند تا به بزرگی برسند که کوچکی در درگاه احدیت و ولایت خود بزرگی آفرین است...
در شهر هم خبرهای خوش جان ها را به حلاوت میهمان می کرد. ایستگاه های شربت و شیرینی، نشانگر شیرین جانی آدم ها بود که می خواستند آن را با دیگران قسمت کنند در مساجد و حسینیه ها نیز شوق بود که موج می زد و شور بود که با شعور بال پرواز می شدند برای پرواز تا آستانه شناخت غدیر و ولایت و امامت و نبوت...
