تبیان، دستیار زندگی

 ۳۱سال پیش مسعود كیمیایی مدیر شبكه 2 صدا و سیما بود. اما او زیاد دوام نیاورد و هفت ماه بعد از این سمت كنارگیری كرد. متن استعفای او را كه روز 13 آبان 1358 در روزنامه کیهان، به چاپ رسید می‌خوانید.

هفت ماه پیش به فرمان «جهاد سازندگی» ( که هنر را هم دربر می گرفت )، برای حضور نمایش، سینما، موسیقی و به یک معنا «هنرهای مقاوم» و «آزاد» ، به خدمت سیمای جمهوری اسلامی ایران درآمدم. هنر باید شکل و معنای خود را در انقلاب می‌یافت و این وظیفه هر هنرمند آگاه بود که باید وظیفه تازه اش را پس از انقلاب می‌شناخت. باید کسی بود و کار را راه می‌انداخت. ساختن فیلم را برای مدتی کنار گذاشتم و « اداره‌ای » شدم. از دوست و بیگانه در این « سفر اداری » ملامت بود و خصوصا یارانم که بیشتر از همه مورد احترامم بودند. از آنجا که آرمانهای اجتماعی من که در فیلمهای خاک ، گوزنها و سفر سنگ متجلی شده بود، با مدعاهای سردمداران انقلاب که آزادی ، استقلال و پرتوی روح اسلامی منطبق بود، بدون کمترین حقوق و دستمزدی به خدمت بودم . به شوق کعبه از خار مغیلان نهراسیدم .
حالا پس از هفت ماه کار مداوم دریافته ام که جایی برای روشنفکر و هنرمند نیست، جایی برای نمایش ، موسیقی و هنرها نیست. تمام «کسب»ها و کاسب‌های سیاسی، کاسب انقلابی شدند، مگر هنرمندان که باید هنرشان «قبل از انقلاب»ی بماند و نمی‌تواند انقلابی باشد .
روشنفکر و هنرمند اگر «مواجب» هم نخواهد و کار کند و حتی بخواهد که ارشاد شود، جایی ندارد. با یک « کلام » سرنگون می‌شوی و تو «کلام» دیگری نمی‌دانی . کلام هنرمندان متعهد ما ( خصوصا سینمای ما )، اعتراض به ستم را در جهان فریاد می‌کشید و این اعتراض‌ها را با زور و بازداشت به هنرمند جواب می‌گفتند و شلاق، تن هنرمند را چون همه مبارزان دیگر سیاه می‌کرد .
اثر هنرمند آسیب پذیر نیست …. وجود هنرمند که آسیب‌پذیر است ، و من هیچگاه تا این حد در اختناق نبوده‌ام .