احسان محمد حسنی: حكایت صدا وسیمای ما، به سیرك بزرگی می ماند كه میزبانان و دست اندركاران آن، با هیاهو و چاك دادن حنجره‌ی خود، مردم را به تماشای یك نمایش اعجاب انگیز و جذاب دعوت می كنند! برگزار كنندگان این سیرك عظیم، از قبل برای برپا داشتن اسكلت این خیمه و فراهم آوردن و مهیا كردن ملزومات آن، زحمات و رنج های زیادی برخود روا داشته اند.
... حالا همه آمده اند؛ هفتاد میلیون تماشاگر تشنه و خسته، خود را رسانده اند تا دمی و لحظه ای با تماشای این سیرك هیجان انگیز، آرام بگیرند و مشكلات خود را ولو برای دقایقی از یاد ببرند. همه ساكت و منتظرند و چشم دوخته اند تا پرده ها كنار رود و از پس آن...
باور كردنی نیست! این همه سرو صدا فقط برای همین؟! به راحتی می توان چهره های افسرده، درمانده و معترض تماشاگران را از آنچه دیده اند پیش بینی كرد؛ بله! به جای شیر وحشی، یوز پلنگ خوش تن و بدن آفریقایی، فیل عظیم الجسه‌ی هندی و... اكنون یك "بُزِ" پیرِ چاق و چله و یك قورباغه‌ی سبز بدتركیب به روی صحنه آمده اند و ورجه وورجه می كنند!
♦ ♦ ♦ ♦ ♦
دوشنبه ای بود؛ سه روز از حماسه‌ی بی بدیل حضور با وقار و صلابت ملّت در پای صندوقهای رأی گذشته؛ به گمانم حدوداً بین ساعت 3 تا 5 بعد از ظهر بود و من خسته و نگران پشت میز كارم نشسته بودم. سیستم تلفن های همراه قطع شده و از گوشه گوشه‌ی شهر، دود بود كه به آسمان می رفت. اوضاع در غرب و شرق و شمال تهران ملتهب بود و جنوب تهران امّا آرام و متین، نظاره گر غبار غمگین و سنگین فتنه هاست. روزنامه ها هم كه "دیروزنامه" اند ومن تشنه شنیدن اخبار امروز!
به اضطرار تلویزیون را روشن می كنم، شبكه‌ی یك برنامه كودك و عموپورنگ، مثل همیشه شاد و پر جنب وجوش، بچه ها را پای قاب تلویزیون میخكوب كرده بود؛ شبكه‌ی دو مستندی خارجی در حال پخش دارد راجع به "كوالا" یا همان خرس های تنبل استرالیایی! شبكه‌ی سه هم در حال پخش برنامه‌ی كمدی–كلاسیك با محوریت لورل و هاردی بود؛ و امّا شبكه‌ی چهار كه در اعماق آبها و اقیانوس ها به دنبال وال و نهنگ، نفس نفس می زد؛ وشبكه‌ی پنج كه یكی از خاله ها شادونه بود یا سارا و یا نرگس، دقیق یادم نیست، با "پنگول" مشغول بود! و شبكه‌ی خبر هم گزارشی از آثار و اماكن تاریخی ایران در حال پخش داشت.
فیا للعجب! گویی شهر در امن و امان است و در این مملكت هیچ اتفاقی نیفتاده! تا ساعت 20:30 هم نمی شد صبر كرد و پای اخبار شكسته بسته‌ی تلویزیون ماند. ناگزیر به اتاق مانیتورینگ رفتم. آنچه می دیدم باور كردنی نبود، " كریستین امان پور" بود كه وسط خیابان شهید مطهری به صورت "live" و در حالیكه دود سیاه و شعله های آتش برافراشته از اتوبوس ها وسطل های زباله، در پس تصویرش زبانه می كشید و به هوا می رفت، در حال ارسال خبر و گزارش لحظه به لحظه به صورت " زنده" بود! او گزارشش را با حالتی ذوق زده و با این جمله شروع كرد:" این آغازی است بر پایان جمهوری اسلامی ایران؛ رژیم آخوندی ایران به پایان راه رسیده است!"
♦ ♦ ♦ ♦ ♦
چه كسی گفته منتسب بودن رسانه‌ی ملی به اصل مقدس 110 و ولایت فقیه، برای تبرئه ی نا كارآمدی و ندانم كاریهای مدیران آن مصونیت می آورد؟! مگر حضرت روح الله (ره) و امام خامنه ای عزیز، خود بارها به بدنه‌ی سنگین و بی تحرك ِ صدا و سیما نهیب نزده اند و كژیهای ناشی از بی تدبیری برخی سیاست گزاران و مدیران و برنامه سازان آن را هشدار نداده اند؟ می گویید نه؟! پس دو سه نمونه اش را بشنوید:
از این وضع تلویزیون خوشم نمی آید
حضرت امام خمینی: "من نظری به دیگران ندارم، راجع به خودم می گویم، از این وضع رادیو وتلویزیون خوشم نمی آید. واقع آن است كه آنقدر كه پا برهنه ها به رادیو تلویزیون حق دارند، ما نداریم. این یك واقعیت است و تعارف نیست؛ واقع این است كه آنها این نظام را درست كرده اند و این نهضت را به وجود آورده اند، همین جمعیت هستند كه پیروزی را به دست آوردند، از قشر بالا كسی در این مسأله حقی ندارد..."
این ایراد ماست به صدا وسیما
رهبر معظم انقلاب:"صدا وسیما آیا وضعیت واقعی كشور را نشان می دهد؟ خیلی پیشرفت های برجسته و بزرگ هست كه صدا وسیما نشان نمی دهد. دلیلش هم این است كه شما مجموعه‌ی مرتبط با حوادث گوناگون، از خیلی از حقایق و پیشرفت های كشور مطلع نیستند؛ نقص صدا و سیمای ماست. و الاّ اگر صدا و سیما می توانست همان جور كه تلویزیون فلان كشور غربی با یك سابقه و تجربه‌ی فراوان و با استفاده های هنری، دورغ های خودش را راست جلوه می دهد، واقعیات موجود را درست منعكس كند، شما بدانید امروز امید نسل جوان، دلبستگی نسل جوان به كشورش، به دینش، به نظام جمهوری اسلامی اش، به مراتب بیشتر از حالا بود. این ایراد ماست به صدا وسیما..."
به درك، خوششان نیاید
"بی شك در درون كشور ما كسانی هستند كه همان انگیزه های ضدیت با این گرایش به اصطلاح"بنیادگرایی" را دارند؛ شما از آنها اصلاً رو دربایستی نكنید! در تنظیم برنامه‌ی ادب و هنر و یا حتی برنامه‌یكودكان، یا فیلم و سریال، هیچ وقت این فكر را نكنید كه اگر ما این گرایش را نشان دادیم، ممكن است یك تیپ روشنفكری كه مثلاً خوانندگان فلان مجله هفتگی هستند، خوششان نیاید، به دَرَك، خوششان نیاید! شما اصلاً كاری بكنید كه آنها خوششان نمی آید؛ هیچ ملاحظه‌ی این چیزها را نكنید؛ نگویید ما این شخصیت را باید تحمل كنیم، شاید آنها جذب بشوند؛ نه، شما ببینید آیا در تجلیل این شخصیت، نقطه‌ی منفی ای وجود ندارد؟ نگویید ما باید با این آقا مصاحبه كنیم، یا سخنرانی این آقا را در فلان سمینار یا در فلان مجموعه پخش كنیم برای این كه آن جناح هم به این كانال علاقه مند بشوند؛ نه شما نگاه كنید ببینید آیا این حركت شما برای آن هدفگیری اصلی ضرری دارد یا ندارد؛ اگر ضرر دارد اصلاً ملاحظه نكنید كه فلان كسان ممكن است با این كار جذب بشوند؛ نه؛ بگذارید جذب نشوند؛ كاملا ً صریح عمل كنید..."
نمی پسندد؛ نپسندد
"... من با آن كسی كه با تفكر اسلامی میانه ای ندارد؛ هیچ رو در بایستی ندارم. آن مخاطبی كه فرضاً باور اسلامی در قلب او نیست و او این را نمی خواهد و این عمل ما و تصرف ما را دوست نمی دارد، ما با او هیچ رودر بایستی نداریم؛ نمی پسندد، نپسندد! خوشحال نمی شود؟ نشود؛ تلویزیون را می بندد، در نهایت ببندد؛... اگر فرض كردیم كار به آنجا رسید كه یا ما باید هدف خودمان را دنبال نكنیم تا او تلویزیون را نبندد؛ ویا اینكه هدف خودمان را دنبال كنیم،كه طبیعتاً او تلویزیون را خواهد بست؛ در اینجا ما دومّی را ترجیح می دهیم؛ او تلویزیون را ببندد؛ زیرا بسیارند كسانی كه تلویزیون را نمی بندند و همین را كه من می گویم، می خواهند..."
♦ ♦ ♦ ♦ ♦
شك نكنید و مطمئن باشید كه این صدا وسیمای ملی، رسانه‌ی انقلاب اسلامی ما نیست، ما رسانه ای در تراز نهضت جهانی انقلاب اسلامی می خواهیم، رسانه ای كه آگاهی، امید، بصیرت و نشاط انقلابی را توأمان به تن خسته و رنجور جامعه‌ی بمباران شده از سوی بیش از 2800 سكوی پرتاب موشك های خانمان برانداز ماهواره ای تزریق كند.
رادیو و تلویزیون فعلی ما، رسانه و سخنگوی ساكنین جمهوری لیبرال دموكراتیك تهران شمالی است، نه مستضعفین و صاحبان اصلی انقلاب؛ اگر نه، پس چرا رادارها و آنتن صدا و سیما در ضبط و پخش برنامه ها، سریال ها، گزارش های مردمی و... به جای پرسه زدن در شمال شهر و خیابان های زیبا و خانه های چند میلیاردی، به جنوب شهر و یا روستاهای ما نزدیك نمی شود؟!
كدامیك از شبكه های موجود، شبكه ای است با بصیرت، با روح امید و پر نشاط و شاداب و انقلابی و در تراز جهت گیریهای دهه‌ی چهارم انقلاب اسلامی؟ محكم می گویم: هیچ كدام!
منبع :رجانیوز
ادامه دارد.........
