تبیان، دستیار زندگی

دین اسلام جسم، و روح، و عقیده، و اندیشه، و کار، و عبادت، و جهاد است، و جنبهی اختصاصی ندارد. و این حقیقت، مندک شدن مفهوم سیاست و روحانیت در یکدیگر است.

لفظ روحانی از مسیحیان است که آنها حضرت عیسی را پدر روحانی خود میدانند، و به کشیشها پدران روحانی میگویند. این لفظ از نصاری به مسلمین سرایت کرده است، و در سخنان و کتابها و محاروات آنها وارد شده است؛

و مع الاسف با غفلت بسیاری از علماء آنها جا گرفته است به طوری که میبینیم:

علماء و فقهاء اسلام، خودشان را روحانی میخوانند. یعنی با پذیرفتن این لقب و عنوان، نیمی از سعادت و حیات خود را که همان آزادی در حقوق سیاسی باشد، به دست خود مجانا به دشمن تسلیم میکنند

و این معنوی در واقع، مسخ و نسخ اسلام است. أعاذنا الله من الغفلة. ما باید پیوسته به جای روحانی، لفظ عالم و فقیه به کار بریم؛ و به جای روحانیون، علماء فقهاء؛ و به جای روحانیت لفظ فقاهت و علم را استعمال کنیم؛ زیرا این لغات از اصطلاحات شرع است، و معنای صحیح و جامع دارد.

و نظیر این لغات، واژههای دیگری نیز هست که به دست استعمار بیدار وارد در اصطلاحات جامعهی مسلمانان شده، و بالنتجیه شرف و حیات و اتحاد و تولی و تبری آنها را به صورت مسخ شده و منکر جلوه داده است. مثلا لفظ کفر و ایمان، و کافر و مسلمان، منسوخ شده؛ و به جای آن لفظ خارج و داخل، و خارجی و داخلی آمده است. هر کس در داخل کشور باشد او را داخلی گویند گر چه مشرک

و محصل سخن آن است که: نه تنها اجماع بر لزوم تفکیک خلافت و نبوت نداریم؛ بلکه اجماع محقق و اتفاق قطعی بر عدم لزوم داریم؛ و بلکه اگر بیعت با أبوبکر را در سقیفه و در خفاء انجام نمیدادند، هیچکس با بیعت با علی بن أبیطالب، تردید و شکی نداشت. و پس از جریان سقیفه، بیعت با أبوبکر منکر و غیر معروف جلوه کرد؛ و عامه چنین توقعی نداشتند؛ و زمینه و جو را برای أمیرالمؤمنین علیه السلام میدانستند.

و در سقیفه که أبوعبیدهی جراح و عبدالرحمن بن عوف، در فضل قریش و مهاجرین در برابر انصار سخن گفتند، منذر بن أرقم برخاست و گفت: ما ندفع فضل من ذکرت و ان فیهم لرجلا لو طلب هذا الامر لم ینازعه احد، یعنی علی بن أبیطالب. [1] .

«ما فضیلت افرادی را که برشمردی انکار نداریم، ولی حقا در بین مهاجرین مردی هست که اگر این خلافت را او طلب کند، یک نفر با او منازعه و مخالفت نمیکند؛ یعنی علی أبیطالب».

______________________

1.تاریخ یعقوبی "طبع بیروت ج2 ص123

برگرفته از کتاب امام شناسی ج 8نوشته سید محمد حسین حسینی طهرانی