تبیان، دستیار زندگی

به گزارش سایت ساجد به نقل ازخبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با شروع جنگ تحمیلی رژیم صدام علیه ایران در عملیات‌های مختلف هوایی نقش فعالی ایفا کرد. وی با 2759 ساعت پرواز یکی از خلبانان موفق نیروی هوایی بود.

خلبان علیرضا یاسینی در طول سال های فعالیت، فرماندهی‌ پایگاه های سوم شکاری، دهم شکاری (از سال 1363 تا 1365) و ششم (از سال 1367) و فرماندهی منطقه هوایی شیراز را در سال 1371 بر عهده داشت.

وی در تاریخ 10 اسفند 1372 به سمت رئیس ستاد و معاون هماهنگ‌کننده نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران منصوب شد و تا هنگام شهادت عهده‌دار این مسوولیت بود.

سرلشكر خلبان علیرضا یاسینی در تاریخ 15 دی 1373 در یک سانحه هوایی، در حوالی اصفهان به همراه سرلشكر خلبان منصور ستاری به شهادت رسیدند.

مهم‌ترین كتاب‌هایی كه تاكنون درباره سرگذشت سرلشکر خلبان شهید علیرضا یاسینی منتشر شده‌، عبارتند از:
ـ انتخابی دیگر (مجموعه خاطرات، مروری بر زندگی شهید سرلشکر خلبان علیرضا یاسینی) / علی محمد گودرزی، حمید بوربور، اباصلت‏رسولی/ ارتش جمهوری اسلامی ایران، نیروی هوایی، سازمان عقیدتی سیاسی / 1377.
ـ آبادان، کوچه‏های مهربانی / علی فرخ‏مهر / نشر عابد / 1380.
ـ یاسینی به روایت همسر شهید / نفیسه ثبات‏ / روایت فتح‏ / 1383.
ـ شاهدان سپهر آشیان (خاطرات فرماندهان شهید نیروی هوایی ارتش امیر سرلشکر شهید علیرضا یاسینی، امیر سرتیپ شهید محمود خضرایی) / تهیه و تنظیم حمید بوربور / ارتش جمهوری اسلامی ایران، سازمان عقیدتی سیاسی / 1386.

بخش هایی از کتاب یاسینی به روایت همسر شهید

موهایش را که آنهمه به شان میرسید، تیغ زده بود . سرش سفید سفید بود . میگفت: وقت ندارم حمام کنم. بند پوتینهایش را نمی بست. همیشه دنبالش روی زمین کشیده میشد. دیگر نگاهش به زمین نبود. همیشه بالا را نگاه می کرد. همان جایی که تویش پرواز می کرد. بزرگ شده بود. پروانه این را از نگاهش و حرفهایش می فهمید. 

دوستهایش که شهید می شدند، می گفت: خوش به حالشون. راحت شدن. پروانه نگاهش می کرد، توی چشمهایش چیزی بود که نمی فهمید. نمی دانست مرگ و راحت شدن هر دو با هم یعنی چه؟ علی مرگ را از نزدیک دیده بود . لمس کرده بود . از این دنیا، از آن بهشت کوچک زندگیشان، از پروانه، از بچه ها دل کنده بود. دیگر نمی توانست نگهش دارد . اصلا نمی ماند. 

اگر هم می آمد، دلش این جا نبود. خیره می شد به گوشه ای ، اشک توی گودی درشت چشمهایش می لرزید و پایین می آمد. می گفت: نگرانم . نگران بچه هام. بعضیا میترسن پرواز نمی کنن. اگه همه مرد و مردونه واستن ، بچه ها این طوری پرپر نمی شن. من باید برم . نمی تونم این جا بند بشم.

هر وقت که می آمد، چشمهایش کاسه خون بود، گوشهایش ورم کرده بود. انگشتهایش توی پوتین می گندید. می گفت: پروانه، توی گرمای تند بوشهر این کابین داغ میشه مثل اتو می چسبه به تن آدم.

انگار این همان علی نبود که من می شناختم. به جای خیلی ها پرواز می کرد. پروازهای طولانی و پشت سر هم. اینها را نمی دانستم، تا آخر هم نفهمیدم ، فقط چیزهای مبهمی می شنیدم.

مدرسه ها باز شد. بچه ها می رفتند سر کلاس. خوشحال بودم که خانه خودم هستم و هر روز علی را میبینم. علی بیشتر روزها پرواز داشت. خلبانها سه چهار تایی پرواز میکردند، ولی فقط یکی دوتایشان بر میگشتند. . آن وقت صدای شیون و زاری از توی پایگاه بلند می شد.

هر روز نگاهمان به آسمان بود که مردها بر میگردند یا نه. با پروازهایی که می کرد، مرتب درجه اش بالا می رفت. قبل از جنگ سروان بود . بعد شد سرگرد ، سرهنگ و ..... ولی همیشه می گفت:

باور کن پروانه من فقط یه وسیله م. توی هواپیما که میشینم ، نمیدونم کی این هواپیما رو بلند می کنه؟ انگار یه دست غیبی من رو میبره و برمیگردونه. توی این آتیش که میرم، ترسم میریزه.

سه شنبه ها کارش را تعطیل می کرد . از صبح تا شب. در اتاقش باز بود . هر کسی هر مشکلی داشت می آمد . از مسایل کاری و مالی تا مسایل خانوادگی. ساعتها فکرش مشغول مشکلات مردم بود. دلش می خواست تا می توانست کمکشان کند . بعضی شبها بلند می شد، روغن و برنج و مواد غذایی می گذاشت پشت در خانه هایی که میدانست مشکل مالی دارند . وقتی برمی گشت ، ماشین را بی سر و صدا خاموش میکرد تا کسی نفهمد. هر روز هم پرواز داشت . بهش خیلی فشار می آمد.

ولی میگفت: میدونی چه قدر خرج هر خلبان شده توی این مملکت. یه عمر خوردیم و خوابیدیم . حالا جنگه ، وظیفه مونه ، باید واستیم بجنگیم. اونهایی که کنار کشیدن خیلی نامردی کردن.