علاقه جهان به ساخت کهکشانهایی مثل راه شیری
اثبات فراگیری قانون فریمن
استادیار ایرانی دپارتمان نجوم دانشگاه استکهلم طی مطالعه ای جدید اعلام کرد کهکشانهایی مشابه کهکشان راه شیری به سادگی به وجود آمده اند و برای تقریبا چهار میلیارد سال بزرگترین کهکشانهای مارپیچی جهان هستی بوده اند.
به گزارش خبرگزاری مهر، کامبیز فتحی کیهان شناس و استادیار دپارتمان اخترشناسی دانشگاه استکهلم نتایج مطالعات خود را در نشریه علمی The Astrophysical منتشر کرده است.
اخترشناسان معتقدند کهکشانها به واسطه فعل و انفعالات پیچیده ای میان فرایندهایی که نه تنها ستاره ها و گازهای کیهانی بلکه سیاهچاله های غول پیکر و ماده تاریک مرموز که طبیعت آن هنوز ناشناخته باقی مانده است را تحت تاثیر خود قرار می دهند، به وجود آمده اند.
فتحی می گوید: شاید تاریخ کهکشانها بتواند داستانهایی را درباره مکانهایی از جهان هستی که امکان وجود حیات در آنها وجود داشته باشد را برای ما بازگو کند. کهکشانهای بزرگی مانند کهکشان راه شیری در میان دریایی از کهکشانهای کوچکتر شناور هستند و این فرایند کهکشانهای کوچک را با یکدیگر تلفیق می کند، پدیده ای مانند پدیده "ادغام و تملک" در جهان اقتصاد.
فتحی می گوید نتایج تحقیقاتش نشان می دهند کهکشانهای مارپیچی مانند کهکشان راه شیری به سادگی به وجود آمده اند و برای میلیاردها سال بزرگترین کهکشانهای مارپیچی جهان بوده اند.
از دهه 70 اخترشناسان پی برده بودند که تعداد ستاره ها در محدوده کهکشانهای مارپیچی چندان بیشتر از ستاره های موجود در کهکشان راه شیری نبوده اند. این حد بالایی به قانون فریمن شهرت دارد، قانونی که نام اخترشناس استرالیایی را به دنبال دارد که برای اولین بار آن را شرح داد.
اخترشناسان در گذشته قانون فریمن را درباره چند ده کهکشان مورد بررسی قرار داده بودند. با این حال کامبیز فتحی با انجام تحقیقاتی گسترده تر به این نتیجه رسید که این قانون فراگیرتر از چیزی است که در گذشته تصور می رفت.
برای رسیدن به این نتیجه فتحی با استفاده از منابع تصویری رصدخانه مجازی اروپا، تصاویر 30 هزار کهکشان را اندازه گیری کرد. این رصد خانه برای اخترشناسان فرصت مناسبی را به وجود می آورد تا با استفاده از قدرت اینترنت و پایگاه داده هایی بزرگ، تصاویر رصد شده توسط تلسکوپهای مختلف را به شیوه ای خلاقانه با یکدیگر ترکیب کنند.
از آنجایی که سرعت نور محدود است، ما کهکشانهای دورافتاده را به همان شکلی می بینیم که در جهانی جوانتر از جهان امروز وجود داشته اند. این تاثیر به اخترشناسان امکان می دهد بتوانند تنها با نگریستن به اجرامی در فواصل بسیار دور درباره چگونگی تغییرات جهان و کهکشانها تحقیق کنند.
بر اساس گزارش ساینس دیلی که در دوازدهم اکتبر منتشر شده، فتحی برای انجام این تحقیق تعداد ستارگانی که در بازوهای اصلی مارپیچ کهکشانها درهر یک از 30 هزار کهکشان وجود داشتند را تخمین زد. خورشید ما نیز در چنین موقعیتی از کهکشان راه شیری قرار گرفته است.
