تبیان، دستیار زندگی

ای آزادی،

تو را دوست دارم، به تو نیازمندم، به تو عشق می ورزم، بی تو زندگی

دشواراست، بی تو من هم نیستم ؛ هستم ، اما من نیستم ؛ یک

موجودی خواهم بود توخالی ، پوک ، سرگردان ، بی امید ، سرد ، تلخ ،

بیزار ، بدبین ، کینه دار ، عقده دار ، بیتاب ، بی روح ، بی دل ، بی

روشنی ، بی شیرینی ، بی انتظار ، بیهوده ، منی بی تو

یعنی هیچ! ...

ای آزادی، من از ستم بیزارم، از بند بیزارم، از زنجیر بیزارم، از زندان بیزارم،

از حکومت بیزارم، از باید بیزارم، از هر چه و هر که تو را در بند می کشد

بیزارم.

ای آزادی، چه زندان ها برایت کشیده ام !

و چه زندان ها خواهم کشید و چه شکنجه ها تحمل کرده ام و چه

شکنجه ها تحمل خواهم کرد.

اما خود را به استبداد نخواهم فروخت، من پرورده ی آزادی ام، استادم

علی است، مرد بی بیم و بی ضعف و پر صبر، و پیشوایم مصدق، مرد

آزاد، مرد، که هفتاد سال برای آزادی نالید.

من هرچه کنند، جز در هوای تو دم نخواهم زد. اما، من به دانستن از تو

نیازمندم، دریغ مکن، بگو هر لحظه کجایی چه می کنی؟ نا بدانم آن لحظه

کجا باشم، چه کنم؟ ...
« دکتر علی شریعتی »

تا حال حرف زدن زبان را می شنیدم، حرف زدن قلم را می خواندم، حرف

زدن اندیشیدن را، حرف زدن خیال را و حرف زدن تپش های دل را، حرف

زدن بی تابی های دردناک روح را، حرف زدن نبض را در آن هنگام که

صدایش از خشم در شقیقه ها می کوبد و نیز حرف زدن سکوت را می

فهمیدم ... ببین که چند زبان می دانم!

من می دانم که چه حرف هایی را با چه زبانی باید زد، من می دانم که

هریک از این زبانها برای گفتن چه حرف هایی است.

حرف هایی است که باید زد، با زبان گوشتی نصب شده در دهان، و حرف

هایی که باید زد اما نه به کسی، حرف های بی مخاطب، و حرف هایی

که باید به کسی زد اما نباید بشنود. اشتباه نکنید، این غیر از حرف هایی

است که از کسی می زنیم و نمی خواهیم که بشنود، نه، این که چیزی

نیست. از اینگونه بسیار است و بسیار کم بها و همه از آن گونه دارند؛

سخن از حرف هایی است به کسی، به مخاطبی، حرف هایی که جز با

او نمی توان گفت، جز با او نباید گفت، اما او نباید بداند، نباید بشنود،

حرف های عالی و زیبا و خوب این ها است، حرف هایی که مخاطب نیز نا

محرم است!

این چگونه حرف هایی است؟

این چگونه مخاطبی است؟

« دکتر علی شریعتی » __________________

خدایا:
به من بگو ، تو خود چگونه میبینی؟ چگونه قضاوت میکنی؟


آیا عشق ورزیدن به اسمها تشیع است؟ یا شناختن مسمّی ها؟


( دکتر علی شریعتی )

نه...

من دیگر ناله نمی کنم ، قرنها نالیدن بس است

می خواهم فریاد بزنم!

اما اگر نتوانستم سکوت می کنم

خاموش بودن بهتر از نالیدن است ...

-----------------------------

به من بگو نگو ، نمی گویم؛

اما نگو نفهم ، که من نمی توانم نفهمم

من می فهمم!!

« دکتر علی شریعتی »

هنر من و بزرگترین هنر من: فن زیستن در خویش. همین بود که مرا تا

حال زنده داشت. همین بود که مرا از اینهمه دیگرها و دیگران بیهوده

مصون می داشت.


هر گاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم، تنها نبودم اما،

اما اکنون نمی دانم این "خودم" کیست؟ کدام است؟


هر گاه تنها می شوم گروهی خود را در من می آویزند که منم و من با

وحشت و پریشانی و بیگانگی در چهره هر یک خیره می شوم و خود را

نمی شناسم! نمی دانم کدامم؟


می بینی که چه پریشانی ها در بکاربردن این این ضمیر اول شخص دارم،

متکلم! نمی دانم بگویم از اینها من کدامم یا از اینها من کدام است؟ پس

آنکه تردید می کند و در میان این "من" ها سراسیمه می گردد و می

جوید کیست؟ من همان نیستم؟ اگر آری پس آنکه این من را نیز هم

اکنون نشانم می دهد کیست؟


اوه که خسته شدم! باید رها کنم. رها میکنم اما چگونه می توانم تحمل

کنم؟


تا کنون همه رنج تحمل دیگران را داشتم و اکنون تحمل خودم رنج آورتر

شده است.


می بینی که چگونه از تنهایی نیز محروم شدم؟!



« دکترعلی شریعتی »

خواستم بگویم، فاطمه دختر خدیجه ی بزرگ است دیدم فاطمه نیست
.


خواستم بگویم، كه فاطمه دختر محمد
(ص) است دیدم كه فاطمه نیست .


خواستم بگویم، كه فاطمه همسر علی است دیدم كه فاطمه نیست
.


خواستم بگویم، كه فاطمه مادر حسین است دیدم كه فاطمه نیست
.


خواستم بگویم، كه فاطمه مادر زینب است باز دیدم كه فاطمه نیست
.


نه، این ها همه هست و این همه فاطمه نیست
.


فاطمه، فاطمه است

من اگر ما نشدم صحبتی از خویش نبود



ما شدن مرهم این زخم دل ریش نبود



بعد تو هیچ کسی با دل من یار نشد



هر که آمد دل من بعد تو هوشیار نشد



من اگر ما نشدم جای تو تنها بودم



تو نبودی ولی از عشق تو من ما بودم



من اگر ما نشدم خاطر تو با من بود



گله ای نیست زتو چون که خطا از من بود



تو ندیدی که دلم در پس یک صحبت مرد



سیلی سرد غرورم به دل غربت خورد



من از آوار نگاهت قفسی ساخته ام



من اگر ما نشدم چون که تو را باخته ام



این روا نیست که من را به بدی یاد کنی



من خراب تو شوم ، خویش خود آباد کنی



من از این بازی تقدیر فقط بد دیدم



هر چه بد کرد فلک با بدی اش چرخیدم



من اگر ما نشدم چون که دلم راضی نیست



بعد تو هیچ کسی لایق این بازی نیست



من اگر ما نشدم چشم به راهت بودم



من از آن روز ازل مست نگاهت بودم



تو ولی ما شده ای بی خبری از من ها



خاطرت نیست که من مانده ام اینجا تنها



خاطرت نیست که روزی من و تو ما بودیم



من و تو رهگذر کوچه ی رویا بودیم



ولی افسوس که این قصه ی خوش پایان داشت



من اگر ما نشدم درد دلم درمان داشت



من اگر ما نشدم ، آه دریغا فریاد


من و این قصه ی تلخ و تو و عشقی آزاد .

جهان برایم دیگر هیچ نداشت
و من دلیر،مغرور و بی نیاز اما نه از دلیری و غرور و استغنا،
که از نداشتن، از نخواستن.
زندگی کوچکتر از آن بود که مرا برنجاند و زشت تر از آن که دلم بر آن بلرزد
هستی تهی تر از آن که به دست آوردنی مرا زبون سازد
و من تهیدست تر از آن که از دست دادنی مرا بترساند
هبوط در کویر

دنیایی همه دیوار و سقف و نظم و حساب و کسب،مصلحتی،موقتی...وخوبی ها و رنگها و زیبایی ها و...آه!
نمیخواهم،من دیدار شما را،ای همه رنگ ها و تصویرها و چهره هاو عشق ها و ایمانهای زشت،بیگانه،پوچ،نمی نواتم تحمل کنم،
چقدر از شما دورم!
چه رنج آور است تجدید خاطرهایی که از شما دارم!
چه آزادی آسوده ای در خود احساس می کنم هرگاه می بینم فراموش تان کرده ام
هرگز یادم نکنید!
چه آسودگی وآزادی آرام و پاکی است در دوری از شما!
دیگر نزدیکم میایید!

تعجب نکنید.آری پیامبری به نام محمد به رسالت نرسیده ودینی به نام اسلام نیامده البته برای کسی که او را و دینش را نمی شناسد.
چه فرقی میان کسی است که قبل از بعثت پیامبر بوده وکسی که بعد از او آمده واو را نمی شناسد.
هر دو نسبت به پیامبر جاهلند ولی به طرق مختلف.

حال لحظه ای تفکر کنید.
در چه دوره و قرنی زندگی می کنید؟
آیا تا به حا ل پیامبری برای هدایت شما آمده؟
آیا این جمله درست نیست که "کسی که کتاب نمی خواند حال وروز کسی را دارد که سواد خواندن ندارد"

روزی از روزها ،

شبی از شب ها ،

خواهم افتاد و خواهم مرد ،

اما می خواهم هر چه بیشتر بروم .

تا هرچه دورتر بیفتم ،

تا هرچه دیرتر بیفتم ،

هرچه دیرتر و دورتر بمیرم .

نمی خواهم حتی یک گام یا یک لحظه ،

پیش از آن که می توانسته ام بروم و بمانم ،

افتاده باشم و جان داده باشم ،

همین .

((دکتر علی شریعتی))