تبیان، دستیار زندگی

تا حالا چیزایی زیادی راجع به طالع بینی و فال و اینجور چیزا شنیدید و خیلی وقت ها هم می بینید که با واقعیت تطابق دارند، اما چیزی که فکر می کنم جا مونده اینه که؛

آیا می دونید منبع طالع و اصول اون از چی پیروی می کنه؟

فکر می کنم انجمن جایی نیست برای ارائه مطالب، بیشتر جایی برای گفتگو و تبادل نظره، برای همین سعی می کنم اطلاعات زیادی اینجا قرار ندم، و بیشتر از نظرات دوستان بهره مند بشم.
البته نظرات خودم رو هم می ذارم.

با سلام
منم زیاد شنیدم و فال ها و طالع ها رو دنبال میكنم
من قبلا خونده بودم كه یه رنج گروهی خاصی رو توی یه بازه زمانی روشون تحقیق میكنن
مثلا 20 نفر متولد ژوئن، 20 نفر متولد اكتبر و همینطوری رو توی یه روز و بازه زمانی روشون تحقیق میكنن
بعد هر كاری كه بین این 20 نفر اكتبری هماهنگ و یكی بود رو ملاك قرار میدن
واسه همه همینطوری هست
و بعد از چندین سال به این نتایج رسیدن - اینكه میگن ماه شما و مریخ شما و عطارد شما چپ و راست شده الكی هست

موفق باشید.

سروش جان درسته، منم همین طور فکر می کنم، ولی فکر می کنی این شباهت ها در افراد واقعا وجود داره؟
اگه وجود داره فکر می کنید دلیلش چیه؟

پیشگویی در كشورهای غربی اغلب بر اساس حركت خورشید و بروج دوازده گانه انجام می شود؛ اما محاسبات پیشگویان آسیایی از روی حركت ماه است و بر همان باور،‌سعادت و شقاوت را بسته به ماهی می دانستند كه شخص در آن زاده شده باشد و این است تفاوت اصلی طالع بینی شرقی و غربی. سال قمری دوازده ماه دارد كه هر دوازده سال یك بار، برای تكمیل تقویم زمانی، چند روز به آن اضافه می شود. به همین دلیل، شروع سال نو در كشورهای شرقی هیچ گاه زمان مشابهی ندارد.

این چرخه نیزـ مانند بروج دوازده گانه ـ مجموعه ای از دوازده نماد سالانه است كه ترتیب این نمادها در تمامی دوره ها یكسان است؛ به عبارت دیگر دوازده حیوان مظهر دوازده سال این چرخه هستند كه زندگی، شخصیت و سرنوشت افراد زاده شده در هر كدام از این سالها زیر نفوذ ویژگی های حیوانی است كه نماد آن سال دانسته شده است.

انتخاب این حیوانات، صفاتی كه به آنها نسبت داده می شود، ریشه های اساطیری و رمزگرایانه دارد؛ برای نمونه، موش زیرك و حقه باز است، خروس با نوك و چنگالش زمین را برای یافتن غذا می كاود، بز هنگامی كه علف كافی نیابد بع بع می كند، گربه همیشه روی پاهای خود فرود می آید و ...

درباره چگونگی انتخاب این دوازده حیوان افسانه ای قدیمی وجود دارد كه خلاصه آن چنین است:

« روزی بودا هنگام حلول سال نو، تمام حیوانات دنیا را فرا خواند و نوید داد كه در صورت فرمانبرداری، به آنان پاداش خواهد داد. اما تنها دوازده حیوان به دعوت او پاسخ گفتند. بودا نیز به پاس این ادب، مقرر كرد كه هر یك از آنان سالی را به نام و زیر نفوذ خود داشته باشد كه این دوازده سال به بزرگداشت همان دوازده حیوان نام گذاری شد و ماندگاری یافت. »

حیوانات نماد این دوازده سال عبارتند از:

موش، گاو، ببر، گربه، اژدها، مار، اسب، بز، میمون، خروس، سگ و خوك.

شایان ذكر است كه افزون بر انسانها، وقایعی كه در هر سال رخ می دهد نیز زیر تاثیر و نفوذ حیوان نماد آن سال قرار می گیرد.

مردمان مشرق زمین بر این باورند كه این حیوانات در دنیای تجارت، سیاست و روابط فردی، نقش مهم و سرنوشت سازی دارند و پیش ار دست زدن به هر كاری، باید آنها را در نظر گرفت. برای نمونه، بر این باورند كه زاده شدن نوزاد در سال اسب آتش ( حالت ویژه این نماد كه هر شصت سال یك بار تكرار می شود ) برای خانواده او شگون ندارد. از همان رو بود كه در سال 1966، بسیاری از زنان آسیایی ـ برای این كه فرزندشان تحت نفوذ این نماد زاده نشود ـ به سقط جنین دست یازیدند!!

شاید چنین باورهایی خرافی و بی پایه به نظر برسد؛ اما باید دانست كه آنان ماه را بر جنبه های مختلف زندگی انسان موثر می دانند و چه بسا چنین تاثیری به واقع هم وجود داشته باشد كه با اصول علمی نتوان آن را توضیح داد.

بر پایه این اعتقاد، اموری چون توانمندی یا ناتوانی، خود خواهی یا خاكساری، پرخاشگری یا آرامش و نیك اندیشی یا بد ذاتی به نفوذ حیوانی بستگی دارد كه نماد سال تولد شخص است. البته در این بین، تفاوت های فردی نیز جایگاه خاص خود را دارد. از لحظه تولد، عوامل مختلفی با سرنوشت انسان در ستیزند؛ برای نمونه، شیوه زندگی، توان مالی خانواده، نقش مثبت نمادهایی كه پدر و مادر زیر نفوذ آن زاده شده اند یا بی تاثیری آنها، از جمله این عوامل است.

گذشته از این، همه متولدان یك سال، سرنوشت و ویژگی های شخصیتی یكسانی دارند. در این میان، نباید از تاثیر فصل، ماه، ساعت و سرد یا گرم بودن هوا هنگام تولد ـ كه باعث بروز تفاوت های عمده ای در زندگی افراد می شود ـ غافل بود؛ برای نمونه، كسانی كه در اولین روز سال متولد می شوند بیش از دیگران تحت تاثیر ویژگی های حیوان نماد آن سال قرار دارند و از بخت بیشتری برای موفقیت در زندگی برخوردارند.

در ویتنام اولین روز سال نو را با عنوان عید « تِت » جشن می گیرند كه خود بزرگترین جشن سال نیز به حساب می آید. آنان در چنین روزی در ایوان خانه ها یا زیر شاخه های بزرگترین درخت باغ مراسم آتش بازی بر پا می كنند تا ارواح شرور را از خانه دور نگه دارند. آنان معتقدند هر واقعه ای در این روز پیش بیاید، در تمام طول سال تكرار خواهد شد؛ بنابراین از كارهای سخت و دعوا و كشمكش خودداری می كنند، نزاع نمی كنند، می كوشند با طلبكاران روبه رو نشوند و با پلیس در گیری پیدا نكنند.

سال نو در كشورهای آسیایی كمی دیرتر از سال نو میلادی آغاز می شود كه دلیل آن بر می گردد به جزئیاتی درباره هلال ماه، چرخه سال و روزهایی كه برای تكمیل تقویم زمانی به آن اضافه می شود. سال نو معمولاً از ژانویه یا فوریه آغاز می شود و كسانی كه در این دو ماه متولد می شوند ممكن است زیر نفوذ نماد سال میلادی یا نماد مربوط به همان سال در كشور خود باشند. برای متولدان ماه های دیگر مشكلی وجود ندارد و سال میلادی تولد آنان مشخص كننده نمادی است كه زیر نفوذ آن متولد شده اند.

اطلاعات داده شده بر اساس تقویم ویتنامی است، پروفسور « هوانگ ـ هان » آن را با تقویم میلادی تطبیق داده است. بر این اساس، سال 1900 میلادی سال موش بود و نماد سال های پس از آن را نیز می توان بر همین مبنا مشخص كرد. نفوذ هر یك از این نمادها ممكن است باعث موفقیت شما در زندگی شود.

هزاران سال پیش آسمان شب برای مردم نسبت به امروز اهمیت بسیار بیشتری داشت.آنها نقوش درهم و برهم ستارگان را به عنوان تصویری از جهان زمینی می پنداشتند و نام اشیا،قهرمانان افسانه ای و بیش از هر چیز جانوران مورد علاقه و احترام خود را به این نقوش آسمانی می دادند.آنها در گروه معینی از ستارگان درخشان نقش ثور (گاو)،حمل (بره)،حوت (ماهی) و جدی (بز) و بسیاری از صورتهای دیگر را می دیدند.

علاوه بر آنها به فرآیندهایی که در آسمان نقش می گرفتند،قبل از هر چیز توجه می کردند:آنها مشاهده می کردند که چگونه ماه به طور منظم و به تناوب تغییر شکل می دهد.آنها این نکته را دریافتند که تعدادی از ستاره های درخشان متفاوت از اغلب ستارگان دیگر حرکت می کنند و آنها را ستاره های مهاجر یا سیاره ها نامیدند.و آنها با اشتیاق می خواستند بدانند که این بازیهای آسمانی منحصر به فرد چه معنا و مفهومی برای آنها می تواند داشته باشد.آیا خورشید،ماه و سیاره ها شاید خدایانی بودند،که در ارتفاعی غیر قابل دسترس و بالاتر از همه چیز این سو و آن سو می رفتند؟ یا این که خدایان به این طریق خواسته ها و اخطارهای خود را به آدمیان منتقل می کردند؟به عنوان مثال،مصریان از خیلی خیلی قدیم رابطه قابل اعتمادی میان پدیده های آسمانی و فرایندهای زمینی یافته بودند:هنگامی که در تابستان ستاره نورانی سیروس (شعرای یمانی) برای نخستین بار در آسمان غروب ظاهر می شد،خیلی زود پس از آن رود نیل از بستر خود طغیان می کرد.

بنابراین کم و بیش به این ترتیب بود که طالع بینی (اخترگویی یا تنجیم) به وجود آمد،علمی که در آن انسان بر اساس وضعیت ستارگان به ظاهر می تواند آینده را پیشگویی کند.تمام تمدنهای بزرگ قدیمی در آسیا،آفریقا،آمریکا منجمهایی،اغلب از فرقه راهبان و عالمان،در دربار و بارگاه خود داشتند که به طور مرتب فرآیندهای آسمانی را مشاهده و نظاره می کردند،مشاهدات خود را در دفاتری ثبت می کردند و تلاش می کردند این فرآیندها را تعبیر و تفسیر کنند.آنچه ما امروز به عنوان طال بینی (اختر گویی) یا علم ستاره خوانی می شناسیم و بر حسب آن عمل می کنیم ریشه تاریخی اش به راهبان بابلی در دوران باستان بر می گردد.یونانیان و سپس رومیان دانش و آگاهی خود را در این باره از بابلی ها بدست آوردند و آن را توسعه دادند.ما امروزه هم سیاره های دستگاه خورشیدی را به نام خدایان روم باستان روم می نامیم (نام لاتین).اغلب خصوصیات سیاره ها برای نام گذاری آنها تعیین کننده بود.رنگ قرمز،رنگ خون است.بنابراین سیاره سرخ فام مریخ (Mars) به نام خدای جنگ نامیده شد.سیاره چالاک و سریع مهاجر آسمان،به نام سفیر خدایان،تیر (Mercury)،سیاره درخشان و زیبای زهره (Venus) به نام الهه عشق و باروری،سیاره درخشان آرام و موقر مشتری (Jupiter) به نام خدای خدایان روم،ژوپیتر نام گرفت.

به هر حال در دوران باستان طالع بینان یا منجمان تنها به پیشگویی سرنوشت شاهان یا قلمرو پادشاهی آنان می پرداختند.در همه جا،حکمرانان تصمیم های خود را با توجه به رای و نظر منجمان دربار خود اتخاذ می کردند.برای نمونه آنهای مسایلی را از قبیل این که چه موقع باید ازدواج کنند،یا به لشگرکشی و جنگ بپردازند و یا به ساخت یک کشتی اقدام کنند،همیشه از منجمان خود می پرسیدند.

از حدود دو هزار سال پیش ستاره خوانها یا طالع گویان به تعبیر و تفسیر آینده مردم عادی نیز پرداختند.آنها برای این کار آنچه را که اصطلاح ((طالع نما)) ((Horoscope)) نامیده می شود،و در آن وضعیت سیاره ها در لحظه تولد شخص کشیده شده است،تهیه می کنند.یکی از طالع بینان معروف قدیمی ((کلادیوس بطلمیوس))((Claudius Ptolemaeus)) (تولد 87،وفات 168 میلادی) که در شهر اسکندریه (در مصر) زندگی می کرد،در سال 150 میلادی آگاهیهای طالع شناسی آن زمان خود را در کتابش به نام ((تترابیبلوس))((Tetrabiblos)) گردآوری کرد و انتشار داد که طالع بینی یا اختر گویی یا ستاره خوانی امروز هنوز هم بر اساس و مبنای این کتاب قرار دارد.

علم اختر گویی یا طالع بینی ((Astrology)) یعنی تعبیر و تفسیر آینده با توجه به وضعیت ستارگان-،و علم اخترشناسی-یعنی پژوهش علمی ستارگان و علم کائنات،نخست از سده هفدهم میلادی از یکدیگر جدا شدند.امروز طالع بینی یا ستاره خوانی مورد تایید مجامع علمی نیست،و بسیاری مردم آن را خرافات و موهوم پرستی می دانند.