تبیان، دستیار زندگی

سلام بر انجمن ههای قرآن و عترت : دیدم گلها جان بحثی پیرامون حضرت خضر ارائه دادن و رسما گفتن می تونیم شبهاتمونو مطرح کنیم!! اولا ممنون ثانیا میخواستم در مورد ذوالقرنین بپرسم آخه در مورد ایشون هم نظرات متفاوتی وجود داره؟ میشه من از اطلاعات خودتون محروم نکنین؟! باتشکر اگه میشه هر کی اطلاعاتی داره این جا به اشتراک بذاره.

سلام
تفسیر المیزان علامه ی طباطبایی در سوره کهف آیه 83 به بعد درباره ی ذوالقرنین تحقیق بسیار زیادی انجام داده اند و نتیجه گرفته اند که کوروش همان ذوالقرنین است
این عکس را ببینید.
http://hosseinfatemi.persiangig.com/image/ariaeifar/iran/cyrusgreat.jpg
یا به این ادرس بروید
http://ariaeifar.blogspot.com/2010/06/blog-post_11.html
می بینید که کورش در سنگ نگاره ای دارای دو شاخ است . دو شاخ  نماد بدی ها و خوبی های انسان است که به سوی خدا می رود .دو شاخ را ایرانیان بر سر خود می گذاردند همچون رستم که شاید دیده باشید که کلاهی با دوشاخ بر سر دارد.

دوشاخ به عربی می شود قرنین و صاحب دوشاخ می شود " ذوالقرنین "
کورش بزرگ همان ذوالقرنین قرآن و منجی یهودیان تورات و پیامبر اوستا است.

این جا را هم ببینید مفید است.

http://ariaeifar.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html

سلام/در تفسیر نمونه آیت الله مکارم شیرازی هم ذوالقرنین رو کوروش دونستن....مولانا ابوکلام آزاد ادیب و دانشمند هندی و وزیر فرهنگ در دولت گاندی هم در کتاب کوروش بزرگ با دلیل و مدرک ثابت کرده که کوروش بزرگ همون ذوالقرنین قران هست

به نام خدا

سلام

aliyeh_m115 گرامی ..خوب کاری کردید من تاجاییکه بتونم سعی میکنم به شبهات پاسخ بدم

برای اطلاع شما مطالبی رو قرار میدم اگر جایی شبهه باقی ماند بیان کنید

به نام خدا
سلام


داستان ذو القرنین در قرآن

قبلاً در داستان اصحاب كهف ذكر شد كه كفار قریش در مكه نزد پیامبر - صلّى الله علیه و آله - آمده و این سه سؤال را طرح كردند: 1. اصحاب كهف كیانند؟ 2. ذو القرنین كیست؟ 3. روح چیست؟ سوره كهف نازل شد و ماجراى كهف و ذو القرنین را بیان نمود...
داستان ذو القرنین در قرآن به طور فشرده (چنان كه در قرآن معمول است) ذكر شده است، در این جا نظر شما را به خلاصه داستان ذو القرنین با اقتباس از قرآن و بعضى از روایات جلب مى‏كنیم.
لشكر كشى ذو القرنین به سمت غرب
ذو القرنین پادشاه عادلى بود، تصمیم گرفت با همت قهرمانانه بر شرق و غرب جهان، حركت كند و همه را زیر پرچم خود آورد و در پرتو حكومت مقتدرانه خود، جلو ظلم و طغیان ظالمان و ستمگران را بگیرد، و تا آخرین حد توان خود از حریم مستضعفان دفاع نماید.
مركز او (ظاهراً) سرزمین فارس بود.[8] سه جنگ و لشكر كشى بزرگ داشت: 1. به سوى غرب 2. به سوى شرق 3. به سوى منطقه‏اى كوهستانى، بین شرق و غرب.
خداوند همه اسباب كار و پیروزى را در اختیارش قرار داده بود. او با لشكر مجهز و بیكرانى به سمت غرب حركت كرد، همه ناهمواریها در برابرش هموار شدند، و همه گردنكشان در برابرش تواضع كردند، او هم چنان به فتوحات ادامه داد. شب و روز به پیش رفت تا به چشمه آبى رسید، كه آب و گلش به هم آمیخته بود، چنین به نظر مى‏رسید كه خورشید در آن غروب مى‏كند، و تصور كرد كه دیگر پس از آن جنگ و فتح باقى نمانده است.
ولى در آن سرزمین قومى را دید كه كفر و طغیان و ظلمشان موجب آزار مستضعفان مى‏شد و همه را به ستوه آورده بود، آن قوم به ستمگرى و قتل و غارت معروف بودند.
ذو القرنین از درگاه خداوند خواست تا او را در هدایت و رهبرى مردم، یارى كند، و تكلیفش را در مورد آن قوم وحشى و ستمگر روشن سازد.
خداوند ذو القرنین را در میان دو كار مخیر ساخت:
1. با شمشیر آنها را كیفر و سركوب كند
2. به دعوت و راهنمایى آنها بپردازد، مدتى به آنها مهلت دهد، شاید هدایت گردند، و از ستم و طغیان دست بردارند.
ذو القرنین راه دوم را برگزید و گفت: هر كه ستم كند، او را مجازات خواهیم كرد سپس به سوى پروردگارش باز خواهد گشت، و خدا او را به عذابى سخت دچار خواهد ساخت، ولى هر كس كه به حق بگرود و كار شایسته انجام دهد، براى او پاداش نیك خواهد بود، و ما به گشایش كارش اقدام مى‏كنیم.
ذو القرنین مدتى در آن جا ماند، و از ستم ستمگران جلوگیرى نمود، و به نیكوكاران پاداش داد، و پایه عدالت و صلح را در آن جا پى ریزى كرد و پرچم اصلاح را بر افراشت.
لشكر كشى ذو القرنین به شرق و شمال
پس از آن ذو القرنین با تدبیر و همت شجاعانه و اهداف مصلحانه به طرف شرق لشكر كشید، به هر جا رسید، همه را فتح كرد، و مردم در همه جا از او استقبال كردند و تسلیم حكومت او شدند.
ذو القرنین هم چنان پیش مى‏رفت تا به آخرین سرزمین‏هاى آباد رسید، در آن جا اقوامى را دید كه آفتاب بر آنها مى‏تابد، خانه و سایبان و درخت و باغى ندارد، تا در سایه‏اش بیارامند، بلكه در كمال بیچارگى زندگى مى‏كنند، و در تاریكى جهل و نادانى دست و پا مى‏زنند.
ذو القرنین براى نجات آنها، پرچم حكومتش را در آن جا برافراشت، و با نور علم و تدبیر و راهنماییهایش، آن محیط تیره را روشن نمود. و خدمت شایانى به آنها كرد.
سپس ذو القرنین با لشكرش به سوى شمال رهسپار شد، به هر جا رسید همه را فتح كرد و همه گردن‏كشان در برابرش تسلیم شدند و سر بر اطاعت او نهادند، تا به جایى رسید دید در آن جا قومى زندگى مى‏كنند كه زبانشان مفهوم نیست، ولى مجاور دو قوم وحشى و طغیانگر یأجوج و مأجوج هستند، این دو قوم كه جمعیتشان زیاد بود چون آتشى در نیزار خشك بودند، به هر جا مى‏رسیدند به غارت مى‏پرداختند. آن قوم وقتى كه سایه پر بركت ذو القرنین را بر سر خود دیدند، و قدرت و شكوه و عظمت او را مشاهده كردند، از او تقاضا كردند كه آنها را در برابر دو قوم وحشى یأجوج و مأجوج یارى كند، و براى جلوگیرى از طغیان آنها سدى محكم و بلند (مثلاً مانند دیوار چین) در برابر آنها بسازد، تا از شر آنها محفوظ بمانند.
آن قوم در پایان قول دادند كه تا سر حد توان، ذو القرنین را یارى كنند، و با همیارى و همكارى خود، كارهاى عادلانه و خداپسندانه او را به پایان برسانند.
ذو القرنین كه انسانى مهربان و خیرخواه و دشمن ظلم بود، به تقاضاى آنها پاسخ مثبت داد، از گنجها و سیم و زر و امكانات بسیار دیگر كه خداوند در اختیارش گذاشته بود، استفاده كرد، و به ساختن سدى نیرومند اقدام جدى نمود، آن قوم نیز اسباب كار را فراهم كردند، آنها مقدار زیادى آهن و مس و چوب و زغال آماده كرده و تحت نظارت ذو القرنین آهنهاى بزرگ و سنگین را بین دو كوه قرار دادند، و چوب و زغال در اطراف آن ریختند، آتش افروختند، و مسها را گداخته نموده و آهنها را به همدیگر جوش دادند، تا به صورت سدى نیرومند درآمد كه دو قوم یأجوج و مأجوج قدرت عبور و نفوذ از آن را نداشتند، و هرگز نمى‏توانستند آن را سوراخ یا ویران نمایند.
بعضى گفته‏اند ارتباط سد حدود صد متر، و عرض دیوار آن داراى 25 متر بود[9] و طول آن فاصله بین دو كوه را به هم متصل مى‏كرد.
وقتى كه ذو القرنین از كار ساختن آن سد و سنگر بى‏نظیر فارغ شد، بسیار خوشحال شد كه گامى راسخ براى نجات مستضعفان در برابر ستمگران برداشته است. او كه همه چیز را از الطاف الهى مى‏دانست، در این مورد نیز از لطف و رحمت خدا یاد كرد و گفت:

«هذا رَحْمَة مِنْ رَبِّى؛ این از رحمت پروردگار من است.»[10]
و آن چنان در برابر خدا و حقایق، متواضع و متوجه بود، كه ساختن چنان سدى هرگز او را مغرور نكرد كه مثلاً بگوید سدى براى شما ساختم كه تا ابد، شما را حفظ خواهد كرد، بلكه در عین حال از فناى دنیا سخن به میان آورد و گفت: «فَإِذا جاءَ وَعْدُ رَبِّى جَعَلَهُ دَكَّاءَ وَ كانَ وَعْدُ رَبِّى حَقًّا؛ هرگاه فرمان پروردگارم فرا رسد، آن را در هم مى‏كوبد، و به یك سرزمین صاف و هموار مبدل مى‏سازد، و وعده و فرمان پروردگارم حق است.»[11]
طبق بعضى از روایات حضرت خضر - علیه السلام - در بعضى از موارد همراه ذوالقرنین بود، و كارهاى او را تأیید نموده و او را راهنمایى مى‏كرد[12]، به همین مناسبت حافظ گوید:
قطع این مرحله بى‏همرهى خضر مكن *** ظلمات است بترس از خطر گمراهى
اى سكندر بنشین و غم بیهوده مخور *** كه نبخشند تو را آب حیات از شاهى

به نام خدا
سلام


سنگ عجیب و عبرت ذو القرنین و گریه او براى سفر آخرت

آن چه در بالا ذكر شد، در قرآن از آیه 83 تا 98 كهف، به آن اشاره شده است. ولى روایات متعددى پیرامون بعضى از حوادث زندگى ذو القرنین نقل شده است. ما براى حسن ختام، نظر شما را به فرازى از یكى از حوادث، كه جالب است جلب مى‏كنیم: اَصبغ بن نُبابه حدیث مشروحى از امیر مؤمنان على - علیه السلام - نقل كرده كه در بخشى از آن چنین آمده است: ذو القرنین از حكماء و دانشمندان شنیده بود، در زمین منطقه‏اى به نام «ظلمات» وجود دارد، كه هیچ كس از پیامبران و غیر آنها به آن جا راه نیافته است، تصمیم گرفت به سوى آن منطقه سفر كرده و آن جا را نیز كشف كند. او با سپاهى مجهز با صدها نفر حكیم و دانشمند به راه افتاد، و سرانجام به آن منطقه رسید، و در همین منطقه چهل شبانه روز به حركت خود ادامه داد، و چیزهاى عجیبى دید... تا این كه ناگاه شخصى را به صورت جوان زیبا، با لباس سفید مشاهده كرد كه به آسمان مى‏نگریست و دستش را بر دهانش نهاده بود، او وقتى صداى خش خش حركت ذو القرنین را شنید، گفت كیستى؟
ذو القرنین گفت: من هستم و ذو القرنین نام دارم.
او گفت: «یا ذا القرنین اَما كَفافُ ما وراك حتى و صَلْتَ اِلى؟ اى ذو القرنین! آیا آن چه از پشت سرت را فتح كردى برایت كافى نبود تا این كه خود را نزد من رسانده‏اى؟»
ذو القرنین گفت: تو كیستى؟ و چرا دست بر دهانت نهاده‏اى؟
او گفت: «من صاحب صور هستم، روز قیامت نزدیك شده و من منتظرم كه فرمان دمیدن صور از جانب خدا به من داده شود و صور را بدمم.» سپس سنگى (یا شبیه سنگى) را به طرف ذو القرنین انداخت، و گفت: «اى ذو القرنین این سنگ را بگیر اگر سیر شد تو نیز سیر مى‏شوى و اگر گرسنه شد تو نیز گرسنه مى‏گردى.»
ذو القرنین آن سنگ را برداشت و از همان جا به سوى لشكر و یاران خود بازگشت، و جریان حركت در منطقه ظلمات و دیدنى‏هایش را براى آنها شرح داد، سپس آن سنگ را به آنها نشان داد و گفت: در منطقه ظلمانى جوان زیبا و سفید پوشى خود را صاحب صور، (اسرافیل) معرفى كرد و این سنگ را به من داد و گفت: اگر این سنگ سیر گردد تو سیر مى‏شوى، و اگر گرسنه گردد، گرسنه مى‏شوى، به من خبر بدهید كه راز این سنگ و پیام همراه آن چیست؟
او دستور داد ترازویى آوردند، آن سنگ را در یك كفه ترازو نهاد، و سنگى مشابه و هم وزن آن در كفه دیگر. این سنگ سنگینى كرد، سنگ دیگر در كنار سنگ هم وزن نهاد، باز این سنگ سنگینى كرد، و به این ترتیب تا هزار سنگ در یك كفه ترازو نهادند، و آن سنگ صاحب صور را در كفه دیگر، باز همین كفه پایین آمد و خود را نسبت به هزار سنگ مشابه خود سنگینتر نشان داد.
حاضران حیران و شگفت زده شدند، و گفتند: «اى سرور ما! ما به راز و مفهوم پیام همراه آن آگاهى نداریم.»
حضرت خضر - علیه السلام - كه در آن جا حاضر بود به ذو القرنین گفت: «اى سرور ما! تو از كسانى كه آگاهى ندارند، سؤال مى‏كنى، من به راز این سنگ آگاهى دارم از من بپرس.»
ذو القرنین گفت: تو به ما خبر بده، و راز و اسرار این سنگ را براى ما بیان كن.
خضر - علیه السلام - ترازو را به پیش كشید، و آن سنگ را از ذو القرنین گرفت و در میان یك كفه ترازو نهاد، سپس سنگى هموزن و مشابه آن در كفه دیگر ترازو نهاد، سنگ ذو القرنین مثل سابق سنگینتر بود، خضر مقدارى خاك روى سنگ ذو القرنین ریخت، با این كه این مقدار خاك موجب سنگینى بیشتر مى‏شد، در عین حال وقتى كه ترازو را بلند كرد، دید دو كفه ترازو مساوى و یكنواخت شد.
همه حاضران در برابر علم خضر - علیه السلام - شگفت زده شده، و بر احترام خود نسبت به خضر - علیه السلام - افزودند، سپس حاضران به ذو القرنین گفتند: «ما راز این موضوع را ندانستیم و مى‏دانیم كه خضر - علیه السلام - جادوگر نیست، پس چرا ما كه هزار سنگ در كفه دیگر نهادیم باز سنگ شما سنگینتر بود، اما خضر - علیه السلام - با این كه مقدارى خاك بر سر سنگ شما ریخت، و با یك سنگ سنجید، دو كفه ترازو مساوى و یكنواخت شدند؟!»
ذو القرنین به خضر گفت: «علت و راز این موضوع را براى ما شرح بده.»
خضر گفت: «اى سرور من! فرمان خدا در میان بندگانش نافذ، و سلطان او بر همه چیز قاهر و غالب، و حكمتش بیانگر مشكلات است، خداوند انسانها را به همدیگر مبتلا كند، و اكنون من و تو را به همدیگر مبتلا نموده است... اى ذو القرنین! این سنگ یك مثال است كه صاحب صور (اسرافیل) براى تو زده است، در حقیقت صاحب صور چنین گفته: «مُثَل انسانها همانند این سنگ است كه اگر هزار سنگ دیگر را با او بسنجند، باز این سنگ سنگینتر است. ولى وقتى كه خاك بر سر آن ریختى، سیر (معتدل) مى‏شود و به حال واقعى خود بر مى‏گردد، مُثَل تو (ذو القرنین) نیز همین گونه است، خداوند آن همه ملك در اختیار تو نهاده به آنها راضى نشدى تا این كه چیزى را طلب كردى كه هیچ كس قبل از تو آن را طلب نكرده است، و به منطقه‏اى وارد شده‏اى كه هیچ انسان و جنى به آن وارد نشده است.» صاحب صور مى‏خواهد این نصیحت را به تو كند كه: «اِبن آدم لا یشبع حتى بْحثى علیه التراب؛[13] انسانها سیر نمى‏شوند مگر وقتى كه خاك (گور) بر سر آنها بریزد.»[14]
ذو القرنین از این مثال، سخت تحت تأثیر قرار گرفت و گریه شدیدى كرد و گفت: «اى خضر! راست گفتى، صاحب صور براى من این مثَل را زد، و پس از این پیشروى، دیگر فرصتى براى من نخواهد بود تا باز به پیشروى دیگر دست بزنم.»
سپس ذو القرنین از آن منطقه بازگشت و به سرزمین دَومة الجندل (واقع در سرزمین مرزى بین سوریه و عراق) كه خانه‏اش بود، مراجعت نمود، و در همان جا بود تا مرگش فرا رسید[15] آرى:
اگر چرخ گردون كشد زین تو سرانجام خشت است بالین تو
دلت را به تیمار چندین مبند بس ایمن مشو بر سپهر بلند
جهان سر به سر حكمت و عبرت است چرا بهره ما همه غفلت است
------------------------------
[1] كامل ابن اثیر، ج 1، ص 278.
[2] المیزان، ج 13، ص 414.
[3] كتابى در این باره به نام «ذو القرنین با كورش كبیر» منتشر شده است.
[4] دانشمند محقق ابو الكلام آزاد كه روزى وزیر فرهنگ كشور هند بود، با تحقیقات كافى، همین نظریه را انتخاب نموده است، علامه طباطبایى پس از نقل و بررسى گفتار ابو الكلام آزاد، مى‏گوید: «گر چه این نظریه از بعضى از جهات خالى از اشكال نیست، ولى از همه نظریه‏ها به قرآن منطبق‏تر است (المیزان، ج 13، ص 426).
[5] كورش كبیر كه به زبان فرانسه «سیروس» نامیده مى‏شود، در سال 529 سال قبل از میلاد به روایتى در جنگهاى مشرق كشته شد، و به روایتى در پاسارگاد فارس در 134 كیلومترى شیراز، 77 كیلومترى تخت جمشید فوت كرد، قبرش اكنون در همان جا معروف و مشهود است، و همین قبر بیانگر آن است كه روایت دوم نزدیكتر به واقعیت است (دائرة المعارف یا فرهنگ دانش و هنر، ص 761) كورش كبیر سر سلسله پادشاهان هخامنشى، نخستین پایتخت خود را در چمنزارهاى پهناور پاسارگاد بنا نهاد.
[6] اقتباس و تلخیص از تفسیر نمونه، ج 12، ص 524 - 552؛ مجمع البیان، ج 6، ص 490.
[7] سفینة البحار، ج 1، ص 60 (واژه بخت).
[8] و طبق پاره‏اى از روایات در دومة الجندل، منطقه مرزى شام و عراق.
[9] اقتباس از مجمع البیان، ج 6، ص 459؛ قصص قرآن بلاغى، ص 270-272.
[10] كهف، 98.
[11] همان.
[12] تفسیر نور الثقلین، ج 3، ص 305 و 299.
[13] یعنى بلند پروازى مى‏كند و مى‏خواهد بر همه كس و همه چیز چیره گردد: و حریص و گرسنه افزون خواهى است.
[14] به گفته سعدى در گلستان:
آن شنیدستى كه در اقصاى غور *** بار سالارى بیفتاد از ستور
گفت: چشمِ تنگ دنیا دوست را *** یا قناعت پركند یا خاك گور
یعنى: آن را خبر دارى كه در دورترین نقطه سرزمین غور (بین هرات و غزنه) بازرگان قافله سالارى از پشت مركب بر زمین افتاد، یكى گفت چشم حریص دنیا پرست را یكى از دو چیز پر مى‏كند، یا قناعت یا خاك گور.
[15] اقتباس از تفسیر نور الثقلین، ج 3، ص 301-304.

به نام خدا

سلام

به انجمن خودت خوووش آمدید ...خیلی خوبه با دست پر امدید استفاده کردیم از مطالبتون ..بازم بهمون سر بزنید خوشحال میشیم از اطلاعات قرانی شما استفاده کنیم .

موفق باشید

ممنونم

این نكته را عرض كنم همیشه به این انجممن سر می زنم ولی تا به حال نتونستم نوشته ای به درد بخور برای دوستان به بحث و نظر بگذارم .

كم سعادتی ما را به حساب نخواندن و استفاده نكردن های قبلی ام  نگذارید.

در اینجا نمی خواهم به این موضوع بپردازم که کورش، پادشاه نیک سیرتی بوده یا نبوده است، یا اینکه به او می توان افتخار کرد یا نمی توان، می خواهم از بلیه ای بنویسم که تازگیها دسته ای از مذهبیها دچارش شده اند و آن اینکه معتقد شده اند کوروش هخامنشی، همان ذوالقرنین قرآن است.