تبیان، دستیار زندگی

در حالی که به احتمال زیاد قادر به محاسبه دقیق درصد شکست نوآوریهای تجاری نیستیم ولی توافق عمومی براین است که می توانیم چنین فرضی را بپذیریم.

پس از چندین سال تحقیق و مشاهده، دلایل مشابهی برای به نتیجه نرسیدن نوآوریها به دست آمده است. در اینجا ۱۰ عامل مهم شکست نوآوری ذکر می شود.

1) نبود فرهنگی که از نوآوری حمایت کند؛
۲) احساس مالکیت نکردن و از آن خود ندانستن سازمان توسط مدیران؛
۳) فقدان یک فرایند گسترده و فراگیر جهت نوآوری؛
۴) تخصیص ندادن منابع کافی برای این فرایند؛
۵) عدم ارتباط بین پروژه ها و طرحها با استراتژی سازمان؛
۶) صرف نکردن زمان و انرژی کافی برای رفع ابهامات سازمانی؛
۷) ایجادنکردن تنوع در فرایندها (عقاید مختلف و متضاد)؛
۸) توسعه نـدادن ابـزارها و سنجشهـای انـــدازه گیری پیشـرفت؛
۹) عدم وجود مربیان و مدیران توانا در تیم های نوآوری؛
۱۰) فقدان یک سیستم ایده پرداز مدیریتی.

شما چه دلایلی سراغ دارید؟

گفتیم نخستین عامل شکست یک نوآوری این است که در جامعه فرهنگ حمایت از نوآوری حاکم نباشد. فرهنگ به عنوان بستر نوآوری ایفای نقش می کند.

در صورتی که فرهنگ حاکم، برای ایده ها و ایده پردازیها ارزش قائل نبوده و به آن ارج ننهد، هر نوآوری قبل از بروز در نطفه خفه می شود. در چنین حالتی، فرهنگ به مانند سیستم ایمنی بدن عمل می کند و وظیفه اش از بین بردن هر تازه وارد است، قبل از آنکه به بدن آسیب برساند. فرهنگ می تواند تغییر یابد اما این تغییر در یک فرایند کند رخ می دهد.

به نظر شما در ایران اسلامی در حمایت از نوآوری چه اقداماتی صورت گرفته است؟ آیا این اقدامات صرفا بر روی کاغذ ثبت شده یا به مرحله اجرا هم درآمده است؟ اگر از تجربیات خود و اطرافیان در این زمینه نقل کنید می توانیم مزایا و معایب فرهنگ حاکم بر جامعه را نسبت به موضوع ایده پردازی و نوآوری تحلیل و بررسی کنیم. البته با همراهی مدیر محترم انجمن مدیریت.

دومین عامل شکست نوآوری احساس مالکیت نکردن مدیران و از آن خود ندانستن سازمان توسط مدیران است.

هنگامی که یک ایـده بزرگ شکل می گیرد، ایده پرداز در صورت دارابودن امکانات، آن را به مرحله اجرا در می آورد. در چنین حالتی مدیر واحد تجاری خود صاحب یک ایده بوده و وقت، منابع کمیاب و بودجه را جهت اجرایی ساختن پروژه جدید به کار گرفته است. اگر چنین مدیری بودجه کافی برای اجرایی ساختن ایده خویش نداشته باشد، معمولاً موفق نمی شود.

مدیران واحدهای تجاری نیازمند این هستند که خریدار ایده های جدید افراد تازه وارد باشند تا به آنها فرصت اجرایی شدن بدهند.

دلیل سومی که برای شکست نوآوری برشمردیم فقدان یک فرایند گسترده و فراگیر جهت نوآوری بود.

▪ فرایند :
هنگامی که سازمانها تصمیم می گیرند تا نوآوریهای جدید را بپذیرند، اغلب آموزشها، ابزار و تکنیــک هایی را فراهم می بینند.
آنها تیم های نوآوری ایجاد می کنند، جهت برگزاری جلسات طوفان مغزی برنامه ریزی می کنند و در نهایت حدود شش هفته پس از انجام این اقدامات می فهمند که نوآوری کار نمی کند. در جهان امـروز که افـراد با مشغلـــه های زیادی روبرو هستند، اگر بخواهیم از سطوح عملیاتی نتیجه گیری کنیم، نگاه خرد به نوآوری کارایی کافی نخواهد داشت. نوآوری نیازمند فرایندی است که دید افراد را بر چالشهای مهم و درست متمرکز کند و آنها را در یک فرایند سازمانی هدایت کند، نوآوری را تشخیص دهد و ارزیابی کند، به گونه ای که عقاید مناسب به سمت اجرایی شدن به حرکت درآید.

دلیل چهارم تخصیص ندادن منابع کافی برای این فرایند است.

اغلب اوقات اعضای هیئت مدیره در جایگاه سخنران سالانه اظهار می دارند: ما نیازمند نوآوری بیشتری هستیم و پس از آن به سایر مباحث مورد نظر خویش می پردازند. نوآوری نیازمند صرف زمان، انرژی و منابع مالی است.

افراد باید فرصتی را برای فراغت از کار جاری و تفکر در زمینه های موجود و قابلیتهای جدید داشته باشند.

آنها همچنین نیازمند مهارتهای جدید و سیستم هایی هستند که اندیشه و همکاری را مورد پشتیبانی قرار دهد.

نوآوری امری حیاتی برای بقا در آینده است، اما چنین چیزی به سرمایه گذاری امروز ما در این مورد بستگی دارد.