تبیان، دستیار زندگی

 حاج احمد متوسلیان

مادر رفته بود ملاقات.دیده بود ضعیف شده.کبودی دست هایش را هم دیده بود.
ـ احمد جان،دستات چی شده؟
خندیده بود.
ـ تو رو خدا بگو.
ـ جای دستبنده. می بندن دو طرف تخت، شلاقه می‌زنن.تقلا می‌کنم که طاقت بیارم.

"ساکت شده بود.بعد باز گفته بود:

«نگران نباش،خوب می‌شن.»

تیتر نمی خواهد ... با دلت ببین

سلام.
برادر من رو بخش که وبلاگم این جوریه ...

سردار غریب...!

درد عشق

درد عشق

برادر عزیزم اقای دایم الذکر...
من واقعا جلوی روی شما شرمنده ام ... به همین شب قدری گه گذشت قصدم ان چیزی نبود که شما برداشت کردید.
شما به همان مطلبی که نظر دادید مراجعه کنید جوابی دادم ... و جوابی که این جا نوشتمم اصلا به این معنا نبود که خدایی نکرده ان باشد که نوشتید.
من خاک پای براد بزرگترم هم هستم و هر کاری خواهم کرد تا مرا ببخشاید ...