تاریخچه گیوه بافی
قدمت گیوه بافی دراستان كرمانشاه به صد سال پیش برمی گردد، گیوه بافی یا گیوه چینی ازهنرهای سنتی رایج استان كرمانشاه می باشدكه ازگذشته های دورتاكنون به علت شرایط اقلیمی،محیطی وجغرافیایی وهمچنین امكانات موجودمنطقه به تولیدومصرف آن می پردازند.
هنر گیوه بافی ، نمادی ازمقابله ومقاومت زیبایی هنر،ظریف دست دربرابرجاده های سرسخت وسنگلاخی به عبارتی نبردوتقابل هنروطبیعت است.گیوه دراصطلاح محلی به آن كلاش گفته می شود،مركزساخت گیوه دراین استان ،شهرهای پاوه ،هرسین وكرمانشاه می باشد، گیوه ازدوقسمت كفه ورویه تشكیل میشود،كفه معمولاً از لاستیك وچرم ورویی آن نخ یا ابریشم می باشد، تاقبل ازپیدایش صنعت لاستیك سازی،گیوه كش ها زیركلاش ها را ازپوست،گاومیش تهیه می نمودندورویه آن را ازنخ یا ابریشم می بافتندواكثراعیان ازآن استفاده می كردند ، نوع دیگر كلاش معروف به كلاش اورامی وگیوه بافیهای آن منطقه به(دوم) شهرت دارند، آنها زیره گیوه را از پارچه کهنه كوبیده شده که باروده خشك بهم وصل می شدمی ساختند این نوع گیوه به لحاظ شكل وطرح با گیوه های كرمانشاه وهرسین كاملاً متفاوت است.
طراحی ونقوشطراحها ونقوش، رایج درگیوه بافی برگرفته ازموتیوهای سنتی،طرحهای سنتی فرش وگلیم،طرحهای مدرن،طرحهای تلفیقی،مدرن وسنتی،ابداعات جدید وخلاقیتهای ذهنی می باشد كه شخص بافنده آنهارابراساس سلیقه خوددرساخت گیوه بكارمی برد.
گلیم بافی در اغلب نقاط ایران بخصوص در میان قشقائیها، ال‌سونها، كردها، لرها و بلوچها رواج خاصی دارد. بافت گلیم همچون بسیاری از رشته‌های گوناگون صنایع دستی روستایی خاصزنان است و زنان عشایر و روستائی ایران، آفریننده نقشها و رنگ آمیزیهایدلپذیری هستند كه در نوع خود در حد كمال است.
دستگاه گلیم بافی اغلب بصورت افقی روی زمین قرار می‌گیرد، چله‌كشی آنتقریبا شبیه به چله كشی قالی است، تارها اغلب به رنگ سفید و پنبه‌ای وپودها پشمی و رنگین است و نقوش مختلف را با پودهای رنگارنگ بر روی گلیمایجاد می‌كنند. گلیم بافی در ایران شیوه‌های گوناگون دارد و در اغلب نقاط ایران همهشیوه‌ها رایج است، ولی هر نقش و رنگ آمیزی كه بافندگان مناطق مختلف بكارمی‌برند دارای ویژگیهای خاص خود است كه اغلب از روی نقش و رنگ آمیزی یكگلیم، می‌توان به محل تولید آن پی برد.درمنطقه کرمانشاه گلیم یکی ازعمده ترین کف پوش ها است.
