برای امدادرسانی به مجروحین رزمنده به وجود آمد. در این زمینه از افراد آموزش‌دیده و امکانات نسبتاً مناسب استفاده می‌شد. تجهیزاتی که در بهداری رزمی در اختیار قرار می‌گرفت، گاهی از امکانات بیمارستانیِ شهرها هم بالاتر بود.
ممکن بود مدتی در یک سنگر عراقی جا بگیرد؛ یا حتی یک چادر. شده بود که در یک از عملیات، در طول یک روز، سه بار جای پست امداد را عوض کنند تا نزدیک نیروها بمانند. مسلماً این نقل و انتقال‌ها مشکل بود. کل امکانات پست امداد، حدوداً اندازه‌ی بارِ یک کامیون می‌شد. در این زمان‌ها، ماشین برای جابجا کردن وسایل آماده بود.
توصیه می‌شد که سعی کنیم ترکش و گلوله را در پستِ امداد درنیاوریم؛ مگر اینکه خیلی سطحی باشد. گلوله‌ها، یا از طرف دیگر بدن بیرون می‌آمدند، یا داخل می‌ماندند. در نتیجه نیاز به عمل داشتند و آسیب‌های جراحی، بیشتر از خودِ گلوله بود. ترکش که سخت‌تر و حساس‌تر بود. زائده‌هایی داشت که موقع بیرون کشیدن، بقیه‌ی رگ‌ها را هم پاره می‌کرد و منجر به خون‌ریزی و نهایتاً مرگ می‌شد.
متن کامل را در اینجا بخوانید: http://monavvar.blogfa.com/post-17.aspx
