ادامه:
2-2. ناحیه تشعشع
لایه بعد از هسته، [ناحیه تشعشع] است. این منطقه بیش از 32 درصد حجم و 48 درصد جرم خورشید را شامل میشود. این منطقه به این علت منطقه تشعشع نامیده میشود كه انرژی از میان آن بیشتر به شكل تابشی حركت میكند. دما در این منطقه یك میلیون درجه سانتیگراد است. دما و تراكم مواد در ابتدای این ناحیه یعنی نزدیك به هسته زیاد است، ولی با نزدیك شدن به انتهای ناحیه، دما و جرم كاهش پیدا میكند.
ذرات نور در این منطقه باید از لایههای مستحكم گاز عبور كنند. در نتیجه، ممكن است یك میلیون سال بگذرد تا یك فوتون از این منطقه عبور كند.
2-3. ناحیه همرفتی
در لایه خارجی خورشید (تا فاصله 70% شعاع خورشید از هسته که کمی بیش از 2% جرم خورشید را شامل میشود) پلاسمای خورشیدی به اندازه کافی داغ و چگال نیست که بتواند انرژی گرمایی داخل خورشید را به صورت انرژی تابشی از خود گسیل کند. از این رو گرما به وسیله [جریانهای همرفتی] از بخشهای داخلیتر به سطح خورشید (شیدسپهر) انتقال مییابد. هنگامیکه مواد در سطح خورشید سرد میشوند، به طور ناگهانی به داخل آن سقوط میکنند و دوباره به مرکزِ انتقال حرارتی که از همانجا گرما دریافت کرده بودند، بازمیگردند تا دوباره انرژی و گرمای لازم را از این منطقه دریافت کنند. در مواردی که این مواد به شدت گرم شوند، از طریق جریان همرفتی که مانند ستونهایی از دل خورشید تا سطح آن ادامه دارند، ناگهان به سطح خورشید بازگشته و فوران میکنند که در این صورت باعث دانهدانه شدن سطح خورشید میشوند. به بیان سادهتر، این دانهها در واقع همان ستونهای جریانهای همرفتی در خورشید هستند که دائماً مواد داغ و گداختهشده را به سطح خورشید انتقال میدهند.همین جریان متلاطم و آشفته همرفتی در خارجیترین بخش از منطقه وزش گرمایی خورشید باعث تقویت شدن میدانهای مغناطیسی ضعیف در خورشید و در نهایت به وجود آمدن قطبهای مغناطیسی بسیار قوی در قسمت شمالی و جنوبی خورشید میشود.
4-2. شیدسپهر (رخشانكره یا فوتوسفر)
پایینیترین لایه جوّ خورشید یا همان سطح خارجی خورشید که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است، شیدسپهر نامیده میشود که ضخامت آن حدود 500 کیلومتر است. در قسمت بالای شیدسپهر نور مرئی خورشید میتواند آزادانه در فضا منتشر شود.
در این سطح، تمامی انرژی میتواند به راحتی از سطح خورشید بگریزد. تغییر در میزان شفافیت خورشید و کدر شدن آن به علت کاهش میزان یونH- رخ میدهد زیرا كه این یون به راحتی میتواند نور مرئی را جذب نماید.
به عكس، نور مرئیای که ما قادر به دیدن آن هستیم در اثر برخورد و برهمکنش الکترونها با اتمهای هیدروژن به منظور تشکیل یون H- تولید میشود.
به دلیل آنکه بخشهای بیرونی لایه غیرشفاف شیدسپهر خنکتر از بخشهای درونی آن است، تصویر خورشید در مرکز درخشانتر و روشنتر از اطراف آن به نظر میرسد که به این پدیده تاریکی لبه قرص خورشید، اثر [تاریكی لبه] گفته میشود.
نور خورشید تا حدی شامل طیف نوری [جسم سیاه] است و دمای آن به حدود 6000 کلوین میرسد. این طیف نوری از لایههای نازک بالای شیدسپهر همراه با [خط جذب اتمی] به فضا پراکنده میشود.
شیدسپهر دارای [چگالی حقیقی] 1023 m-3 است که این مقدار تقریباً برابر با 1% چگالی حقیقی جوّ زمین در سطح دریا است.
اثر تاریكی لبه خورشید در این تصویر به وضوح دیده میشود
در بررسیهای ابتدایی نتایج [طیفسنجی] شیدسپهر، تعدادی خط جذبی یافت شدند که با هیچیک از عناصر شیمیایی شناختهشده در زمین تا آن زمان مشابه نبودند. در سال 1868 [نورمن لاکیر] اینگونه پنداشت که عامل پیدایش این خطهای جذبی به علت وجود عنصری خاص در ساختار شیدسپهر خورشید است که در زمین یافت نمیشود. او این عنصر را هلیوم نام نهاد (که از نام هلیوس که در یونان باستان به عنوان خدای خورشید شناخته میشد) اقتباس شده بود (25 سال پس از این کشف، هلیوم در زمین کشف شد).