رسوبات اعماق دریاچه‌های زمین، هزاران سال است که محل تجمع و نگهداری بخشی از کربن آزاد شده توسط فرایندهای زیستی است. اما با گرم شدن زمین، دریاچه‌ها دیگر نمی‌توانند کربن را درون خود نگه دارند.
شاید بتوان گفت که مهم‌ترین عامل افزایش دمای زمین یا همان به اصطلاح گرمایش جهانی، افزایش گازهای گلخانه‌ای در جو زمین، به خصوص گازهایی مانند دی‌اکسید کربن و متان است که دست کم یکی از عناصر اصلی تشکیل‌دهنده‌شان عنصر کربن است.
در سال‌های اخیر، میزان گازهای گلخانه‌ای که وارد اتمسفر زمین می‌شود، خیلی خیلی بالاتر رفته است، اما تمام این گازها حاصل کارخانه‌های صنعتی، خودروها و سوخت‌های فسیلی نیست. بلکه تغییر شرایط محیطی زمین، خود باعث فرایندهای جدیدی شده‌اند که بعضا هزاران سال است روی زمین اتفاق نیافتاده‌اند.
یکی از بخش‌های زمین که در خود کربن ذخیره دارد، دریاچه‌ها هستند. دریاچه‌های زمین بخشی از کربن حاصل از فرایندهای زیستی طبیعی را گاه تا هزاران سال در بین رسوبات خود مدفون شده نگه می‌دارند و بخش دیگری را به صورت گازهای متان و دی‌اکسید کربن به اتمسفر می‌فرستند.
بر اساس گزارش ساینس‌دیلی، محققین سوئدی به این نتیجه رسیده‌اند که کربن مدفون در رسوبات ته دریاچه‌ها بسیار به دما حساس است. به نظر می‌رسد حالا که زمین دارد گرم‌تر می‌شود، دریاچه‌ها کم‌تر می‌توانند در اعماق خود کربن را نگه دارند و کربنی که شاید هزاران سال مدفون باقی مانده، حالا دارد آزاد می‌شود.
آزاد شدن کربن، خود بیشتر به گرمایش زمین دامن می‌زند و به نوعی چرخه‌ای به وجود می‌آید که مرتب رو به بدتر شدن اوضاع پیش خواهد رفت.
منبع: www.konjkav.com
