خوشگویى
از شاخههاى دیگر «حسن خلق»، كه رابطهها را استوارتر و پیوندهارا صمیمىتر مىسازد، گفتار دلپذیر و شادىبخش است. متانت درسخن و ادب در گفتار و زیبایى در كلام، خصلت پاكدلان بىكینه استو خلق و خوى اولیاء دین.
ارزش انسان و جوهره وجودىاش را زبان و بیان روشن مىسازد:
یكى تحقیر مىكند، یكى تشویق.
یكى عیبجویى مىكند، دیگرى تحسین و تقدیر.
یكى ملامت مىكند، دیگرى پر و بال مىدهد و امید مىآفریند.
كدام یك خوبتر است؟
شما خودتان چگونه بیان و زبانى دارید؟ تلخ یا شیرین؟ گزنده یامرهم گذارنده؟
آیا با دیگران همانگونه صحبت مىكنید كه دوست دارید دیگرانبا شما آنچنان حرف بزنند و خطاب كنند؟
پذیرایى از دیگران، همیشه با غذا و میوه و شیرینى نیست.
گاهى پذیرایى، با یك كلام خوب و سخن شایسته است. این اكرام،بالاتر از تغذیه و اطعام است، چرا كه گفتار شایسته و زیبا، غذاى روحاست.
گفتن یك «آفرین»، «احسنت»، «باركالله» مگر چقدر هزینه و خرجدارد؟
كسانى هستند كه جان مىدهند، ولى حاضر نیستند یك كلامتشویقآمیز و محبتبار بر زبان جارى كنند. بشنویم از رسولخدا(ص) كه اسوه اخلاق حسنه و الگوى ادب در گفتار و رفتار است كهفرموده است:
«من اكرم اخاه المؤمن بكلمة یلطفه بها و فرج عنه كربته لم یزل فى ظل اللهالممدود علیه الرحمة ما كان فى ذلك»; (4) .
هر كس برادر باایمانش را با گفتن كلامى ملاطفتآمیز و غمزدا،مورد تكریم قرار دهد، تا وقتى او شادمان است، گوینده آن سخنهمواره در سایه رحمت گسترده الهى به سر مىبرد
