تبیان، دستیار زندگی

فضاپیمای کاسینی که اکنون هفتمین سال گردش به دور سیاره زحل را جشن می‌گیرد، علاوه بر اطلاعات ارزشمند از این منظومه سیاره‌ای، تصاویر زیبایی را نیز ارسال کرده است. گزارش تصویری امروز به مرور برترین تصاویر ارسالی کاسینی از این منظومه زیبا در 1.5 میلیارد کیلومتری خورشید می‌پردازد.

پرتره سیاه‌وسفید
این تصویر تماشایی از زحل، نور خورشید را نشان می‌دهد که در بالاترین بخش از جو سیاره پراکنده شده‌اند. خورشید در این عکس دچار کسوف شده است اما نور کافی از آن برای رسیدن به دوربین‌های کاسینی نفوذ می‌کند. مدارگرد کاسینی این تصویر را در 13 فوریه 2010 ثبت کرده بود.



کاسینی و هلوی غول‌پیکر
زحل در این تصویر مانند یک هلوی رنگارنگ غول‌پیکر به نظر می‌رسد. این عکس در 4 می 2009 توسط مدارگرد کاسینی گرفته شده است. حلقه‌های سیاره با تولید سایه‌هایی، رنگ‌های سبز و آبی نیمکره شمالی را از رنگ‌های کرمی نیمکره جنوبی جدا کرده است. این تصویر با ترکیب شش تصویر دیگر ایجاد شده است که از هر طیف قرمز، سبز و آبی دو عکس مورد استفاده قرار گرفته‌است.



آسمان آبی
در این تصویر که در 14 دسامبر 2004 بوسیله کاسینی گرفته شده، نیمکره شمالی زحل به رنگ آبی شفاف دیده می‌شود. نیمکره شمالی زحل تا حدودی عاری از ابر است، بنابراین شعاع‌های نور مسیر طولانی‌تری را در جو طی می‌کنند. نورهای شکسته شده باعث می‌شوند آسمان آبی به نظر برسد.



پنج گروه از حلقه‌های طلایی
در این عکس که در سپتامبر 2006 گرفته شده، کاسینی نگاهی به بخش تاریک زحل انداخته است. نیمکره جنوبی بوسیله نورهای منعکس شده توسط حلقه‌ها روشن شده است. حلقه‌های B و C به علت شکستگی مضاعف نور طلایی به نظر می‌رسند. حلقه‌های داخلی‌تر پیش از محو شدن در تاریکی، تیره‌تر به نظر می‌رسند.



این‌جا مشتری نیست
یک منطقه گردابی در عرض جغرافیایی جنوبی زحل، مشابه گرداب‌های مشتری است. دانشمندان معتقدند ابرهای بالایی زحل متشکل از یخ آمونیاک هستند که به دنبال آن در لایه‌های بالاتر شاهد هیدروسولفید آمونیوم و سپس ابرهای آبی هستیم. این عکس در 13 می 2006 در فاصله 2.9 میلیون کیلومتری کاسینی از زحل گرفته شده است.



زحل نئونی!
این تصویر عجیب با رنگ‌های غیرطبیعی در شرایط روز و شب زحل گرفته شده است. این تصویر از 25 عکس مختلف گرفته شده توسط طیف‌سنج‌های فروسرخ کاسینی تشکیل شده که. رنگ‌های آبی و سبز براق نشان‌دهنده نور در طول موج‌های مختلف هستند. در سمت راست تصویر که قسمت شب است، رنگ قرمز نشان‌دهنده حرارت خود زحل است. این تصویر در 24 فوریه 2007 و طی 13 ساعت متوالی گرفته شده است.



زحل از بالا
برای گرفتن این تصویر که دارای رنگ‌های طبیعی است، کاسینی باید 39 درجه به سمت بالا می‌چرخید. بنابر گفته ناسا از این زاویه، نور بسیار کمی به سمت حلقه‌ها می‌رود و در نتیجه نور کمی به سمت کاسینی منعکس می‌شود. در نتیجه حلقه‌ها تا حدودی تاریک به نظر می‌رسند. این تصویر در 9 می 2007 ثبت شده است



khabaronline.ir

عالی بود
ممنون

با سلام
خواهش میكنم
اما یه سوال :‌ د رمورد اون زحل نئونی كه توی عكس هم مشخصه
فقط اینكه اون گرمایی كه با قرمز مشخص شده، یعنی گرمای داخلی خودش؟
و اینكه آیا این سیاره یا كلا سیاره های دیگه هم مثه زمین گرما دارن؟

موفق باشید.

دمای زحل همیشه از دمای زمین سردتر است زیرا این سیاره از خورشید دورتر است. میانگین دما در بالای ابرها 180- درجه سانتیگراد می باشد.


دما در اعماق ابرها بیشتر می شود. سیاره زحل تقریبا 5/2 برابر حرارتی که از خورشید  دریافت می کند (فاصله متوسط از خورشید ۱/۴۳ میلیارد کیلومتر)  را در فضا  متساطع می نماید. بسیاری از ستاره شناسان معتقدند که این حرارت در فرایند فرو رفتن هلیوم به درون هیدروژن مایع به وجود می آید.

اطلاعاتی در مورد این سیاره:

انحراف محور عمودی این سیاره منجر به اختلاف میزان تابش خورشید به قسمتهای مختلف آن و در نهایت ایجاد فصول شده است. هر فصل در این سیاره 5/7 سال طول می کشد. یک روز کامل در کیوان برابر ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه در زمین می‌باشد و  یک سال آن برابر ۲۹٫۵ برابر سال زمینی می‌باشد.

یک نکته جالب در مورد چگالی و جرم این سیاره:

در بین همه سیارات منظومه شمسی، زحل کمترین چگالی را دارد. چگالی این سیاره تنها یک دهم چگالی زمین و دو سوم چگالی آب است. به همین دلیل یک تکه از این سیاره نسبت به تکه ای برابر از زمین بسیار سبکتر است و در روی آب شناور می ماند.


گرچه چگالی این سیاره بسیار کم است اما وزن آن پس از مشتری، از دیگر سیارات بیشتر است. جرم زحل ۹۵/۱۸ بار از جرم زمین بیشتر می باشد. نیروی گرانش این سیاره اندکی از گرانش زمین بیشتر است [جاذبه(زمین=۱) ۰/۹۳]. یک جسم 100 گرمی در زمین، در زحل 107 گرم می باشد.

تاکنون "گازهای  متان (CH۴)، آمونیاک (NH۳)، اتان (C۲H۶)، فسفین (PH۳)، استیلن (C۲H۲)، متیل استیل (C۳H۴)، پروپان (C۳H۸) و هیدروژن مولکولی (H۲) در جو آن آشکار شده است.

ابرهای کیوان خیلی کمرنگ تر از ابرهای مشتری به نظر می‌رسند.ابرهای مشتری اغلب به رنگ زرد کم رنگ و نارنجی هستند، به این دلیل که دما در کیوان کمتر از مشتری است، ابرهای کیوان در لایه پایین تر جو آن قرار می‌گیرند. درون کیوان احتمالاً ترکیب مشتری را دارد. تخمینهای نظری مقادیر حدود ۷۴٪ هیدروژن، ۲۴٪ هلیوم، ٪۲ عناصر سنگین تر را پیشنهاد می‌کند. این ترکیب تقریباً مشابه ترکیبات خورشید است. کیوان ممکن است یک هسته سنگین کوچک به قطر ۲۰ هزار کیلومتر و جرمی معادل ۲۰Mφ را داشته باشد.

حلقه های زحل (کیوان)

حلقه‌ها یا کمربندهای کیوان در فاصله ۱۱۲۰۰ کیلومتری آن جای گرفته‌اند. حلقه‌های کیوان از تکه‌های یخ و همچنین تکه‌های سنگ و غبار تشکیل شده‌اند برخی به اندازه یک غبار ریز و برخی به اندازه یک خانه. حلقه‌های کیوان پهن هستند ولی بسیار تخت و نازک. پهنای آن‌ها ۲۸۲ هزار کیلومتر است اما کلفتی آنها تنها یک کیلومتر است. بنابراین هنگامیکه از پهلو به کیوان بنگریم حلقه‌ها تیغه باریکی می‌شوند و دیده نمی‌شوند.

مشتری و نپتون و اورانوس هم حلقه دارند اما حلقه کیوان از همه بهتر دیده می‌شود. به باور دانشمندان دلیل درخشانتر بودن حلقه‌های کیوان تازه تر بودن و جوانتر بودن آن هاست. آن‌ها می‌انگارند که این حلقه‌ها در پی نزدیک شدن یک ماهک (قمر) به کیوان و فروپاشی آن ماهک در اثر گرانش کیوان پدید آمده اند. حلقه‌های کیوان به ترتیبی که کشف شده‌اند با حروف الفبا نامگذاری شده اند.

ای، بی، سی، دی، ای، اف و جی A B C D E F G در میان حلقه‌ها سه شکاف وجود دارد به نام‌های انکه Encke،کیلر Keeler و مکسول Maxwell. و یک بازه بزرگ به نام شکاف کاسینی. شکاف کاسینی ۴۷۰۰ کیلومتر پهنا دارد.

نخستین کسی که به حلقه رازآمیز پیرامون کیوان علاقمند شد و آن را کشف کرد گالیله بود. او در سال ۱۶۱۰ به این موضوع پی برد و در آغاز بر این باور بود که این حلقه از جنس جامد می‌باشد. اما امروزه ثابت شده است که این حلقه از قطعات آب یخ زده تشکیل شده است که برخی از آنها در اندازه‌های یک خودروی معمولی می‌باشند. مجموع گرانش (جاذبه) کیوان و گرانش ماهکهای آن حالتی را پدید می‌آورند که این قطعات همواره بصورت حلقه‌های نازک به دور این سیاره به نظر ثابت ایستاده اند.

اقمار زحل  

تعداد قمرهای کشف شده کیوان تا الان 62 عدد میباشد

علاوه بر حلقه ها، زحل دارای 25 قمر به قطر تقریبی 10کیلومتر و چندین قمر کوچکتر نیز می باشد. بزرگترین قمر این سیاره تیتان نام دارد. قطر این قمر 5150 کیلومتر (بزرگتر از سیاره پلوتو) است. تیتان یکی از معدود اقمار موجود در منظومه شمسی است که دارای جو می باشد. اتمسفر این قمر حاوی حجم زیادی نیتروژن است.

بیشتر اقمار زحل دارای چاله های بزرگی هستند. برای مثال قمر میماس ( Mimas ) چاله ای دارد که یک سوم قطر این قمر را پوشانده است. قمر دیگر، لاپتوس ( Iapetus )، دارای یک نیمه روشن و یک نیمه تاریک است. نیمه روشن این قمر 10 برابر بیش از نیمه تاریک آن نور را باز می تاباند. قمر هایپریون ( Hyperion ) بیشتر شبیه به یک استوانه چاق است تا یک کره.

تیتان از لحاظ بزرگی دومین قمر و یکی از سه قمری است که در منظومه شمسی دارای جو هستند. احتمال می‌رود که قسمت اعظم آن از سنگ و بقیه از یخ تشکیل شده باشد. جوی که دائما سطح تیتان را پوشانده است، حاوی نیتروژن و سایر مواد شیمیایی است.

میماس (mimas)

لاپتوس ( Iapetus )

تیتان (titan)

دیون (Dion)

انسلادوس ( Enceladus)

هایپریون ( Hyperion )

تتیس (Tethys)

ممنون سروش خان و نیما خان عزیز
دستتون درد نکنه عالی بود

آقای نیما!
این سیاره زحل را می شود این شب ها در آسمان دید؟
اگر می شود در کجای آسمان باید به دنبالش بگردیم؟

بله

هم‌چنان در صورت فلکی سنبله قرار دارد و پس از غروب خورشید در ارتفاع زیادی از جنوب غرب آسمان قابل مشاهده است.

(ستاره ای نارنجی رنگ است).

محاق عزیز
گمونم اونورترشم مریخه. یعنی بین زهره و زحل قرار گرفته زیر اسد، تقریباً این سه تا سیاره تو یه راستا هستن

درسته
yassi به نکته خوبی اشاره کرد . کم کم این سه سیاره در آسمان در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند و در چند روز آینده شاهد مقارنه زیبای این سه سیاره با ماه خواهیم بود.