نگارگرى
بخشى از برنامهٔ نوسازى فرهنگى به احیاى هنرهاى سنتى و صنایع دستى اختصاص به نگارگری دارد. در این رابطه حرکتى تازه در زمینهٔ نگارگرى آغاز شد. جنبش نگارگرى جدید با هادى تجویدى آغاز شد. او شاگردانى چون على کریمی، محمدعلى زاویه و ابوطالب مقیمى را پرورش داده.
على درودى نیز شاگردانى چون نصرت‌الله یوسفى و عبدالله باقرى در رشتهٔ تذهیب تربیت کرده. از دیگر فعالان این رشته حسین بهزاد، سوروگین، حاج مصورالملکى و میرزا آقا امامى بودند و چندى بعد حسین اسلامیان، کلارا آبکار، حسین الطافى و على مطیع از راه رسیدند.
هنر‌آموختگان هنرستان اصفهان به سرپرستى عیسى بهادرى مى‌توان به نگارگرانى چون جوادرستم شیراز، محمد فرشچیان و هوشنگ خبرى‌زاده اشاره داشت. هنرستان هنرهاى زیبا نیز شعبه‌اى را به هنرهاى سنتى اختصاص داد که حسین طاهرزاده بهزاد سرپرستى آن را برعهده داشت.
از نگارگران نسل بعدى مى‌توان به عباس سوسن‌آبادى و مجید گرگان اشاره کرد. نگارگرى جدید ماهیتاً نگاه به گذشته داشت. محمدعلى رجبی، محمدباقر آقامیری، اردشیر مجرد تاکستانى از نگارگران جدید این سبک مى‌باشند.
نگارگری در اصفهان:
نگارگری در ایران از سابقه ای طولانی برخوردار است. در زمان شاه عباس دوم که اصفهان پایتخت و مرکز هنر ایران شد، نگارگری هم در این شهر تکامل یافت.
معمولاً برای نگارگری از چوب، عاج، فیبر و استخوان استفاده می شود و هر کارگاه رأساً اقدام به تولید می کند ومعمولاً برای دور قاب عکس و جعبه از خاتم و مینا استفاده می شود. ضمن آن که باید گفت عده ای از هنرمندان اصفهانی نیز در زمینه طراحی فرش، تذهیب و تشعیر هم فعالیت دارند.
