چه شبها ، چه شبها

میان بستر آرام ساحل

دل من

دل دیوانهء من

بسان کشتی دریانوردی

ز دریائی عظیم و جاودانه ...

گذر کرد ؛

بیاد موجهائی

- که هنگام توفان -

به فرق و پیکر و پروانه اش خورد ؛

زچشمان خمارم اشک افشاند

ناشناخته

ای ناشناسان !

بیهوده می گوئید:

من با شما ؟

ای ناشناسان!

هر نوشخند مهرتان نیشی به جانم می فشاند

هر کلمهء گفتارتان زهری به خونم می چکاند

باور کنید

باور کنید:

از من جدائید.

ای ناشناسان !

من رنجهای ناشناسی می شناسم

من آسمان را با نگاه دیگری کردم نظاره.

۱

ای خفته در چشم تو ، از خشم تو ، اندوه

ای رسته در خون تو ، از یاد تو ، افسوس

ای با سکوتت سوخته اندیشهء باغ

ای نام تو ، از یاد تو ، گلبوتهء شرم ؛

ازمن گریزانی ، بفکر خویشتن باش .

در یاد خود گر نیستی ، در یاد من باش .

۲

ای جسته در چشم تو ، از خشم تو ، آذر

ای رسته درخون تو ، از یاد تو ، لبخند

ای با خروشت سوخته پندار مرداب

ای یاد تو ، از نام تو شیرین ترین یاد ؛

ای آنکه پنهان منی ، پیدای من باش .

ای آنکه مرداب توام ، دریای من باش .

یکبار دیگر

من رشته هارا پنبه کردم

در خود فر رفتم به خود باز آمدم ، باز

دیدم در آنجائی که بودم ایستاده ام .

در خواب بودم :

دیوارها ، دروازه های بی کلون بود

فرسنگها ، از عقل تا مرز جنون بود .

بیدار هستم :

دروازه ها ، دیوار چین است

هر گام ، از خورشید تا قعر زمین است .

در خواب بودم ؟

بیدار هستم ؟

 آه! ای خاموش 

منکه در خاکستر بادم

منکه تنها مانده با یادم

ای جدا از شاخه ها بی هم

ای همه در خویشتن ها گم

من جدا از خویش افتادم .

لحظه هایم از تو لبریز است .

من جدا از من

کنار تو

من تهی از یادهای من

بیاد یادهای تو

من بدریای سیاه شب

موجها در مشت

چشم در راه قایق لبخندهای تو

من سکوت دردهای من

سرود تو

من جدا از من

ای که در غروب خود طلوع دیگری

من ستایش ترا به باد داده ام.

ای که چون شبح ، چو روح و سایه بامنی

من گریختم زتو که باگریز دشمنی.

من هزار قایق نجات را بدست خود

گر بموجها سپرده غرق کرده ام

چشم من زروشنان ساحلی دمی جدا نماند

من بقدرت عظیم بازوان خویش اعتماد داشتم.

تخته پاره های نجات هیچ بود

من شناگرم : به خویش اعتقاد داشتم.