به گزارش خبرگزاری مهر، تلسکوپ جدید قله آتشفشان "مائویی هالیکالا" آیینه ای 60 اینچی دارد که شاید در مقایسه با تلسکوپ 10 متری "کک" بر فراز قله "مائونا کی" کوچک به نظر بیاید اما دوربین هزار و 400 پیکسلی این تلسکوپ با 1.4 میلیارد پیکسل بر روی تراشه ای 40 سانتیمتری برای تصویربرداری خود کار از آسمان شب، بسیار عظیم بوده و هر شب به جستجوی اخترواره های خطرناک خواهد پرداخت.
به گفته "نیک کایسر" مدیر تلسکوپ شکار اخترواره، مشهور به Pan-STARRS با وجود ابعاد کوچک، این تلسکوپ یکی از پیشرفته ترین تکنولوژی های حال حاضر به شمار می رود. این تلسکوپ می تواند بخشهایی از آسمان را با وسعتی 40 برابر وسعت ماه کامل پوشش دهد. محدوده ای که بسیار وسیع تر از محدوده قابل پوشش هر یک از تلسکوپهای مشابه زمینی یا فضایی به شمار می رود.
شکار اخترواره ها در اصل از 13 می 2010، زمانی که تلسکوپ جدید PS1 جستجوی صخره های فضایی خود را آغاز کرده آغاز شده است. به گفته مقامات این پروژه آغاز این برنامه درست زمانی بود که "جهان به مکانی امن تر برای زندگی تبدیل شد."
اکنون تلسکوپ جدید به ائتلاف علمی PS1 واگذار شده است، گروهی بین المللی از 10 نهاد علمی از آمریکا، آلمان، تایوان، و انگلستان و دانشگاه هاوایی در "مانوا" که ساخت تلسکوپ Pan-STARRS را نیز به عهده داشته است یکی از اعضای آن به شمار می رود. این تلسکوپ نمونه ای آزمایشی از رصدخانه پیشرفته تر P4، تلسکوپی با قدرت چهار برابر تلسکوپ P1 که بر فراز "مائونا کی" در هاوایی قرار خواهد گرفت به شمار می رود. انتظار می رود تلسکوپ P1 طی جستجوی نخستینش برای یافتن اخترواره ها 75 درصد از آسمان را پوشش دهد.
طی سه سال آینده انتظار می رود تلسکوپ جدید 100 هزار اخترواره را شناسایی کرده و میزان خطر ساز بودن هر یک از آنها را برای زمین تعیین کند. این رصدخانه در عین حال باید پنج میلیارد ستاره و 500 میلیون کهکشان را طبقه بندی کند.
این تلسکوپ به گونه ای طراحی شده تا بتواند در طول یک شب بیش از 500 عکس گرفته و چهار ترابایت اطلاعات را که با حجم هزار دی وی دی برابری می کند. به منظور تحلیل و بررسی به مرکز رایانه ای "مائویی" ارسال کند. در این مرکز تصاویر قدیمی و جدید با یکدیگر مقایسه خواهند شد تا اجرامی که به تازگی حرکت کرده و یا درخشش آنها تغییر کرده را شناسایی کنند.
اخترشناسان در عین حال امیدوارند بتوانند از این تلسکوپ در شناسایی کوتوله های قهوه ای، اخترنماهای دور افتاده و انفجارهای ابرنواختری قدرتمند در کهکشانهای دوردست استفاده کنند.
بر اساس گزارش AP، از میان اخترواره های فراوانی که در فضای اطراف زمین در پروازند، تنها 85 درصد از بزرگترین آنها شناسایی شده اند و در عین حال در حدود 15 درصد از اخترواره های بزرگتر از 140 متر که می توانند بر روی زمین تخریبهای منطقه ای وسیعی به بار آورند نیز تا کنون ردیابی و شناسایی شده اند.
منبع : خبرگذاری مهر
