دیشب با رنج نامه و درد نامه ی یکی از طلاب در مورد عدم رسیدگی مراجع تقلید به وضع شهریه طلبه ها مواجه شدم که از درون آزرده خاطر شده، تا پاسی از شب در رختخوابم می غلطیدم و نمی توانستم بخوابم.
نوع نگاه و اندیشه و باور توده مردم در جامعه ما به حوزه های علمیه و طلاب علوم دینی چنین است که وضعیت اقتصادی و معیشتی طلاب توپِ توپ است و در رفاه و آسایش به سر می برند. شاید این باور به روحانیونی که در نهاد و اداره ای مشغول به کار هستند صادق باشد؛ لکن چنین باور و نگاهی به طلبه ای که مشغول تحصیل معارف دینی است و هنوز شغل مناسبی ندارد گناهی نابخشودنی بوده و سرابی بیش نیست.
آری، امروز وضعیت معیشتی طلاب آنچنان مطلوب نیست مخصوصا طلبه ای که ازدواج کرده و مشغول تحصیل باشد که باید بسوزد و بسازد.
حال با وجود وضعیت نامطلوب شهریه طلاب و سختیها و فراز و نشیب های زندگی از طرفی، و بالا رفتن روز به روز تورّم در جامعه امروزی از طرفی دیگر، وظیفه طلابِ پایبند به میثاق طلبگی چیست؟
آیا از کوره در آمدن مشکلی را حلّ می کند؟
آیا وضعیت علمای سلف بهتر از وضعیت کنونی طلاب بود؟!
علمای سلف با آن همه مشکلات و متحمّل شدن آن همه دربه دری و بی پولی و گرسنگی و... چه خدمات بی نظیری را انجام دادند؟! چه کتابهای بی سابقه و بی لاحقه ای نوشتند که هنوز ما از مطالعه کردن و فهمیدن آنها لنگ هستیم!
اگر چه سالها در حوزه هستیم هنوز اندر خم یک کوچه هستیم
زبهر نمره ما تحصیل کردیم تجمّل را به خود تحمیل کردیم
بهتر است کمی عقب گرد کنیم و زندگانی سراسر زحمت و محنت علمای ربّانی را مطالعه کنیم تا مرهمی باشد بر دلهای آزرده و رنج دیده...
ما روحانیّون و طلبه ها که از "وراثت انبیا" دم می زنیم و بالای منبرها با صدای بلند «العلماء ورثة الانبیاء» سر می دهیم، باید این را بدانیم و باور کنیم که انبیا و اولیای الهی درهم و دینار به ارث نگذاشتند.
عن ابى عبدالله علیه السلام : ان العلماء ورثة الانبیاء و ذلك انّ الانبیاء لم یورثوا درهما و لا دینارا و انما اورثوا احادیث من احادیثهم فمن اخذ بشى ء منها فقد اخذ حظا وافرا.(كافى ج1،ص60)
میراث انبیا علم است و عمل، عزت است و آزادگی...
ای کاش مثل انبیا بودیم و بر فقر و تنگدستی مباهات می کردیم و «الفقر فخری» را نماد و سمبل طلبگیمان قرار می دادیم.
ای کاش فقر و نداری را موهبتی الهی می دانستیم و خیر و برکت را در «ما وقع» می پنداشتیم و این موهبت را فخرستان طلب می کردیم نه کفرستان!
ما کجا آسایش و آسودگی ما کجا، دنیا و این الودگی
کمی به خود بیاییم و در اندرون خود مطالعه کنیم...
آیا حقیقت علم و دانش با رفاه و آسایش دست یافتنی است؟ هیهات...
حضرت امیر المومنین(علیه السلام) می فرماید:
«لا یدرک العلم براحة الجسم» علم و دانش با راحتی و تن پروری به دست نمی آید.
ما به بزم علم نامحرم شدیم زهر نوشیدیم و بی مرهم شدیم
بس که بر خوان شکم بنشسته ایم شاهراه علم را برخود بسته ایم
آیا زندگانی چند روزۀ دنیای فانی ارزش این را دارد که به ساحت مراجع عظام تقلید به ویژه قافله سالار علم و عمل، امام خامنه ای اهانت کرده، بی تقوایی کنیم و ابدیت خویش را به خسران تبدیل کنیم؟!
قابل توجه کسانی که قصد ورود به حوزه را دارند
کسانی که با قصد و نیّت غیر الهی و با هدف رسیدن به مادیات و زرق و برق دنیا به حوزه وارد می شوند بدانند که سخت در اشتباهند و بهتر است هر چه زودتر مسیر حرکت خود را تغییر دهند وگرنه خسر الدنیا و الاخرة می شوند.
پا نوشت:
* تکفیر ممنوع!
*هنوز مجرد هستم و طعم شیرین و مزه خوشمزه سختیهای زندگی را نچشیده ام، امیدوارم که بعد ازتأهّل بر گفته هایم پایبند باشم.
* دستورالعملی برای افزایش رزق و روزی: خواندن سوره واقعه هر شب بسیار مجرب می باشد.
نوشته شده توسط محسن دامادی پور
