سه شنبه 4/10/1386 - 19:18
-0 تشکر
20621
سخنی پیرآمون وجود مقدس امام زین العابدین(ع)
|
وجود مقدس زین العابدین (ع) قهرمان معنویت است. (معنویت به معنی صحیح آن). یعنی یکی از فلسفه های وجودی فردی مثل علی بن الحسین این است که وقتی انسان خاندان پیغمبر را می نگرد - هر کدامشان را ، و علی بن الحسین را که یکی از آنهاست- می بیند معنویت اسلام یعنی حقیقت اسلام، آن ایمان به اسلام تا چه حد در خاندان پیغمبر نفوذ داشته است و این خودش مسئله ای است. اهل بیت پیغمبر همه شان اینچنین اند. واقعاً عجیب است. انسان وقتی علی بن الحسین را می بیند ، آن خوفی که از خدا دارد ، آن نمازهایی که واقعاً نیایش بود و واقعاً - به قول الکسیس کارل- پرواز روح به سوی خدا بود.آری انسان وقتی علی بن الحسین را می بیند با خود می گوید این اسلام چیست؟ این چه روحی است؟
زین العابدین پیک محبت بود. این هم عجیب است: راه می رفت ، هرجا بی کسی را می دید ، هرجا غریبی را می دید ، فقیر و مستمندی را می دید ، کسی را می دید که دیگران به او توجه ندارند ، به او محبت می کرد، او را نوازش می کرد و به خانه خودش می آورد.
برای علی بن الحسین فرصتی نظیر فرصت امام اباعبدالله پدر بزرگوارش پیدا نشد، اما برای کسی که می خواهد خدمتگزار اسلام باشد همه مواقع فرصت است ولی شکل فرصت ها فرق می کند. ببینید امام زین العابدین به صورت دعا چه افتخاری برای دنیای شیعه درست کرده؟! و در عین حال در همان لباس دعا امام کار خودش را می کرد. از هر بهانه ای استفاده می کرد که اثر قیام پدر بزرگوارش را زنده نگه دارد. آن گریه ها که می کرد ویادآوری می نمود برای چه بود؟ آیا تنها یک حالتی بود مثل حالت آدمی که فقط دلش می سوزد و بی هدف گریه می کند؟ یا می خواست این حادثه را زنده نگه دارد و مردم یادشان نرود که چرا امام حسین قیام کرد و چه کسانی او را کشتند؟ این بود که گاهی امام گریه می کرد، گریه های زیادی. روزی یکی از خدمتگزارانش عرض کرد: آقا! آیا وقت آن نرسیده است که شما از گریه باز ایستید؟( فهمید که امام برای عزیزانش می گرید.) فرمود : چه می گویی؟! یعقوب یک یوسف بیشتر نداشت ، قرآن عواطف او را این طور تشریح می کند: وَ ابیَضَّت عَیناهُ مِنَ الحُزن.
من جلوی چشم خودم هجده یوسف را دیدم که یکی پس از دیگری بر زمین افتادند. سیری در سیرۀ ائمه اطهار ص 102-99 |
مجتبي
هرچه از دوست رسد نيکوست
