تبیان، دستیار زندگی

کار هر روزش همین بود

جنازه را می‌برد به یکی از خیابان‌های پررفت و آمد

کف خیابان دراز به دراز می‌خواباندش و ملافه‌‌ای که از زور چرکی به خاکستری می‌زد
رویش می‌انداخت

کلاه لبه‌دار کهنه‌‌ی مخملش را به دست می‌گرفت

و برای مردم توضیح می‌داد که انسان خیری است و می‌خواهد این جنازه را به صورت
آب‌رومندانه‌ای دفن کند و پول ندارد و اگر آن‌ها کمک کنند خدا از آن‌ها راضی خواهد
شد

آخر شب پول‌خردها را در جیب راست و اسکناس‌ها را در جیب چپش می‌گذاشت(جیب چپ سوراخ
بود و امکان داشت سکه‌ها از آن بریزند) یک ساندویچ سوسیس می‌گرفت و می‌رفت تا زیر
پل فلزی

ساندویچش را می‌خورد و سر بر سینه‌ی جنازه می‌گذاشت و می‌خوابید.

دی‌شب موقع بلند کردن جنازه دستش کنده شد

ام‌روز حالش خوش نبود

چشم‌هایش مدام پر از اشک می‌شد

و فکر می‌کرد که این‌یکی هم خواهد رفت و تنهایش خواهد گذاشت.