تبیان، دستیار زندگی

از تنبلی ماست كه چیزی خلق نمی‌كنیم 

«متاسفانه خلاقیت در ما قطع شده، همچنان كه سیستم تولید در كشور ما مرده است.» بهرام بیضایی كه شامگاه یكشنبه در نشست رونمایی كتاب فیلمنامه‌ «وقتی همه خوابیم» سخن می‌گفت، در پاسخ به پرسشی درباره هجوم زبان‌های بیگانه به زبان فارسی با بیان این مطلب گفت: تنبلی ماست كه چیزی خلق نمی‌كنیم. زبان‌های بیگانه به ما فشار نیاورده‌اند و ما امروز زبان را هم مانند برخی دیگر از كالاها به كشورمان وارد می‌كنیم.
به گزارش فارس، بیضایی در این مراسم به تشریح كتاب‌های در دست نگارش خود پرداخت و با بیان این مطلب كه قرار بود كتاب «هزار افسان كجاست» 5 سال پیش منتشر شود، گفت: این كتاب مجوز لازم را كسب نكرد و حدودا 8 ماه طول كشید كه مجوز بگیرد، به همین خاطر به این نتیجه رسیدم كه پانویس‌هایم برای خوانندگان متخصص است و اگر خواننده‌ای با این مطالب آشنا نباشد، برایش قابل درك نخواهد بود. وی ادامه داد: از این جهت تصمیم گرفتم با فرصتی كه دارم، كار را گسترش دهم تا برای هر مخاطبی قابل استفاده باشد.

در این فرصت درگیر یك فیلم شدم تا به سرانجام نرسید و یك تئاتر اجرا كردم.بیضایی با اشاره به انتشار كتاب دیوان نمایش گفت: جلد اول این كتاب مربوط به نمایشنامه‌های من تا سال 1349 است. به نظرم زمانی جلد دوم آن را منتشر خواهم كرد كه تمام این نمایشنامه‌ها به صورت جداگانه منتشر شده باشد.

وی افزود: برخی از این نمایشنامه‌ها هنوز به اجرا درنیامده است و در حال حاضر اصراری ندارم بخش دوم كارهایم دربیاید، مگر این‌كه از انتشار تك‌تك آنها به صورت جداگانه منصرف شویم.این كارگردان سینما همچنین درباره انتشار جنگ فیلمنامه‌هایش گفت: 2 دسته فیلمنامه در آثار من وجود دارد؛ آنهایی كه تبدیل به فیلم شدند و آنهایی كه هنوز تبدیل به فیلم نشده‌اند كه فكر می‌كنم بهتر است به صورت جداگانه منتشر شوند.

مدیر انتشارات روشنگران و زنان درباره انتشار كتاب «وقتی همه خوابیم» گفت: ما كتاب فیلمنامه سگ‌كشی را با تصویب منتشر كردیم؛ اما برای انتشار كتاب «وقتی همه خوابیم» دچار اشكالات فنی شدیم و در مواردی هم دست به تغییر عكس‌ها زدیم؛ در نهایت تصمیم گرفتیم این فیلمنامه بدون عكس منتشر شود.

بیضایی در این جلسه خبر از نگارش 2 نمایشنامه داد و گفت: 2 نمایشنامه تازه نوشته‌ام كه یكی از آنها به زبان ویژه‌ای احتیاج داشت كه برای استفاده از این زبان در نمایشنامه‌ام باید احاطه كامل به آن پیدا می‌كردم و این وقت من را كاملا معطوف به خود كرد.

بهرام بیضایی در پاسخ به سوال یكی از حضار مبنی بر این‌كه چرا كتاب «نمایش در ایران» را گسترش نمی‌دهد، گفت: من دستیار و گروه تحقیق ندارم و باید از طرفی زندگی‌ام را اداره كنم. این‌گونه كارها و ادامه روند یك تحقیق نیاز به یك گروه پژوهشی دارد كه من حتی در دوره‌ای آن را تجربه كردم؛ ولی به نتیجه و سرانجام نرسیدم. بهرام بیضایی اظهار امیدواری كرد؛ اگر فرصتی فراهم شود كتاب اساطیر ایران را منتشر كند.

این كارگردان و نمایشنامه‌نویس درباره عدم تمایلش به جشنواره‌های خارجی گفت: لطفا در این نشست درباره سینما صحبت نكنید. بحث این جلسه سینما نیست. من اصولا اهل مهمانی نیستم و بازاریاب نیز نیستم.

هركس می‌خواهد فیلم من را به جشنواره‌های خارجی ببرد، مختار است؛ اما من را قاطی بازی نكنید، شما می‌توانید آنها را به جشنواره ببرید.در انتهای این مراسم، بهرام بیضایی كتاب «وقتی همه خوابیم» را برای برخی حضار به یادگار امضا كرد.

منبع جام جم

بله متاسفانه تنبلی باعث رکود ما در خیلی از زمینه ها شده
البته یکی از دلایل هم ممکنه عجول بودن ما باشه مثلا وقتی با یک مساله ریاضی مواجه می شیم غالبا از روش های معمول استفاده می کنیم و کمتر پیش میاد که مسئله رو از راه حل دیگه ای که ابداع خودمون باشه حل کنیم
یکی دیگه از دلایل هم شاید پایین آمدن میزان ریسک پذیری ما باشه
اینها از آفات خلق آثار جدید و نو هست

مثلا دقت کنید غالب فیلم هایی که ساخته می شه و داستان هایی که نوشته می شه مضامین تکراری رو در قالب های تکراری عرضه می کنند چون راحت تره، زودتر به نتیجه می رسه، احتمال اینکه از طرف مخاطب پذیرش بشه بیشتره چون قبلا آثار مشابه جواب داده

اما اگر نویسندگان ما برای شناسایی موضوعات مورد نیاز جامعه وقت و انرژی لازم رو بگذارند و بر روی فیلمنامه شون خوب تامل کنند و اثر بهتری رو تحویل بدهند قطعا ما فیلم ها و نمایشنامه های قوی تری رو خواهیم داشت و اینکه از عدم استقبال از آثار نو نترسند تولید آثار خلاقانه یا بیان حرف های نو در قالب های نو نیاز به شجاعت داره

لطفا در مورد این موضوع صحبت کنید: خیالبافی
همونطور که می دونید روانشناسان می گویند که دوره نوجوانی دوره تخیل پردازیه اگر برگردید به عقب و دوره نوجوانی خودتونو مرور کنید می بینید که در آن دوران گاهی اشعار می سرودید، داستان هایی در تخیل خودتون می نوشتید، ایده هایی داشتید، گاهی در مورد کشف سیارات جدید و چگونگی آدم فضایی ها فکر می کردید، می خواستید چیزهایی رو اختراع کنید، ....
اما شاید یکی از موانعی که در راه خلاقیت وجود داره اینه که معمولا پدر و مادرا و معلمان خیلی به قوه خیال نوجوان ها در این دوره توجه نمی کنند و گاهی حتی این استعداد سرکوب می شه
یادمه ما بچه تر که بودیم یک کارتنی نشون می داد آنشرلی که تقریبا قوه خیال خوبی داشت یادم نمیاد آخرش چه کاره شد و آخر داستان چی بود ولی آن برادر و خواهری که او رو به فرزندی قبول کرده بودند عکس العملی به حرف های خیال پردازانه آنشرلی نشون نمی دادند اما ما چطوریم ؟ آیا روش آنها رو داریم یا نه؟ دور و بر ما شاید خیلی حرف های نو زده بشه اما معمولا چقدر آنها را جدی می گیریم؟ به چندتاشون می خندیم و از کنارشون رد می شیم؟ چقدر همدیگر رو به نوپردازی تشویق می کنیم؟