به نام حضرت دوست، که هرچه داریم از اوست. به نام او  که با رأفت بیدریغ و رحمت بی حساب به بندگانش قدرت سخن گفتن عطا فرمود.



..............................................سروده هایم تقدیم حضور شما بزرگواران............................................

(چشم افق)

در جـاده‎های  مه آلـود انتـظار

من مانده‎ام با دلی تنگ  و بی‎قرار

 بـا آیـه‎های  عاشــقانه می‎روم

از كوچه  زمستان در پی  بهار

 تصــویـر كاج  كهنــسال آرزو

در قاب چشم افق  مانده یادگار

 آن سـوگلی  با همه مهـربانی‎اش

آید ز مـرز غـزل های ماندگار

 او می‎رسد كنون با خنده‎های ناب

از پلـكان  طـــلایی  افتــخار

 بـا واژه‎های  زلال سـپید عشـق

از پشت قلـه غیبت رسـد نگار

 در مخمل سبز سحر  شـود ‹‹رهـا››

این قامت دریـا كه گشته  رهسپار

 بهروز((رها))

((سایه))
در پس کوچه تنهایی،
سایه توست آویخته بر دیوار.

حتی سایه ات را از خود راندی،
دوباره به سویت می آیم.

وقتی در کنارم هستی شادم.


مگریز از من،
با دیدن دوباره ات،
ترس در گوشه پستوی دلم،
پنهان می شود

بهروز رها

بسیار زیباست
احسنت به شما
موفق باشید

متشکرم عزیزم

خواب شیرینم با رویای تو چه تلخ می شود                                                       چشم غره هایت تنم را می لرزاند
            حساب کار دستم هست
                    دیگر چیزی نمی گویم.

    می گریزم از هیاهوی تلخ نگاهت
                    صدای جغد را می شنوی؟
                         غروب با تو بودن نزدیک است
                   شاید دیگر هیچ.

   بگذار لااقل دستهایمان به هم برسد
        حالا که نفس هایمان در سینه حبس هست
            حالا که پاهایمان شکسته
                       حالا که جدایمان کردند
     بگذار دستهایمان به هم برسد.

بهروز رها

(چشم سپیده)
تو از نسـل عشـقی
تو از جنس خورشید
تو اوج قیــــــامی
تو از رنگ امیــــد

تو ســرشــار خوبی
تو لبـــریز مهــری
به دشت غـزلهــــا
تو تعبــیر شـــعری

تو لطـف خـــدایی
تو از كهكشـــــانی
تو موج صـــــفایی
تو چـون آســـمانی
تو نور نگــــــاهم
به شــــبهای تاری
تو چشــم ســـپیده
تو فصل بهــــاری

تویی بوی نرگــس
تو بوی نیــــــازی
تو عطـــر شــقایق
تو دنیـــــای رازی

بیا ایکه چشـــــمم
برایت نخـــــــفته
گل اشــــــــتیاقم
ز بویت شـــــکفته

بیا چون نمـــــانده
توانی و طــــــاقت
«رهـــا» کن دلم را
ز بنــــــــد فراقت

بهروز رها