به گزارش جام جم آنلاین: کارشناس محیط زیست استان مازندران گفت: به دلیل حفاظت از گونه‌های خاص حیوانات در جنگلهای شمال شکار در طول سال ممنوع شده است. کوروش ربیعی در گفت‌وگو با ایسنا افزود:سرشماری از حیوانات درمناطق مختلف مازندران ازجمله زیستگاه میانکاله ، هزارجریب نکا ، کیاسر و لفور سوادکوه صورت می گیرد. وی ادامه داد : در این سرشماری زیستگاه ها نیز مورد ارزیابی آماری قرار می گیرند .ربیعی خاطرنشان کرد: به دلیل اینکه پرندگان در فصل بهار وتابستان آشیانه سازی و تخم گزاری می کنند هرگونه شکاررا در این فصل ها ممنوع شده است . این کارشناس محیط زیست تصریح کرد : از آغاز فصل بهارما شاهد ورود گونه های تابستان گذران ازجمله خانواده گنجشک سانان ، زنبورخورها ، سبزقبا ، سنگ چشم ، طوقی کوچک ، چوپا و پرستوی دریایی در استان مازندران هستیم.
حال باید از این مسئولین سوال گرد که چرا اینقدر دیر به این فکر افتادند!!؟؟.........
آیا این مسئولین گرامی تاکنون متوجه رو به نابودی رفتن گونه های جانوری در منطقه شمال و بویژه مازندران نشده بودند؟ مگر ما از بی توجهی های سالهای دور نمی بایست تجربه کسب کنیم؟ شاید بپرسید کدام تجربه!؟
از بدترین تجربه های زیست محیطی معاصر در منطقه شمال انقراض ونابودی «ببر مازندران» بوده است که در کنار سایر خسارتهای پیش آمده مانند ازبین رفتن گونه های طبیعی ماهی بومی در رودخانه های شمال ، ازبین رفتن و کم شدن پرندگان بومی ویژه جنگلهای شمال ، از بین رفتن چهارپایانی مانند بزهای کوهی و شوکا و......در مناطق مرتفع و کوهستانی شمال ، بیش از پیش مشهود است!! چندی پیش در خبرها آمده بود که رئیس سازمان حفاظت محیط زیست اعلام کرد که ایران و روسیه با کمک هم دست به احیای نسل منقرض شده ببر مازندران زده اند!!؟ او هدف از این کار را احیای نژاد ببر مازندران دانست و گفت: روس ها مدیریت طرح احیای ببر مازندران را به مدت 5 سال در منطقه میانکاله بر عهده خواهند گرفت.
 |
جالب اینجاست که ببر یاد شده «ببر سیبری» میباشد که به لحاظ ژنتیکی در حقیقت پدر بزرگ «ببر مازندران» یا همان «ببرخزری» است نه خود ببر منقرض شده مازندران!!!!! مسئولین امر اعلام کردند که بواسطه تشابه تقریبا زیاد ژنیتیکی این دوگونه ، ما آنرا تحت عنوان«ببرمازندران» احیا نمودیم اگرچه این اقدام مسئولین را باید به فال نیک گرفت ، اما واضح هست که نباید خودمان را گول بزنیم زیرا گونه های منقرض شده هرگز قابل برگشت نیستند لذا باید تمام همت خود را در حفظ داشته های مانده خود نماییم تا دیگر شاهد چنین رخ دادهایی نباشیم. به واقع ما که از کودکی در شمال بوده ایم به عینه در محیط زندگیمان زیاد دیده ایم که گونه های خاصی از جانوران و بویژه پرندگانی را که در کودکی خود میدیدیم اما هم اکنون تعدادشان آنقدر قدر کم شده است که دیگر به چشم نمیایند و مطمئنا اگر همینطور پیش رود ، دیگر آنها را بجز در خاطره ها نخواهیم یافت...
