تبیان، دستیار زندگی

با سلام

 فكر كنم حرف دل خیلی از بسیجی‌ها و عاشقان شهدا باشه:

«بسم ربّ الشهدا و الصدیقین»
امروز روز تلخی از روزگار زندگی ام بود. شاید متن زیر را كه می خوانید بگوئید كه نویسنده ی آن چه بیكار بوده است كه در این موقعیت تورم، بی پولی و یا در این دوره زمانه مدرن این موضوع را برای خود با اهمیت شمرده است و شاید هم بگوئید كه حق با نویسنده است. حال می خواهم برایتان بنویسم.

در تلویزیون وقتی می شنیدم در شهرستان های تبریز، مازندران، تهران و یا در دانشگاه ها و یا جاهای دیگرشهر تشییع پیكر پاك شهیدان مطهر با حضور ملت شهیدپرور برگزار گردید خیلی متحسر می شدم كه ای كاش من هم می توانستم زیر تابوت آنها را بگیرم و در جوار آنان با شهدا عهدی دوباره ببندم. خیلی با خود كلنجار می رفتم كه حتماً سعادت و لیاقت آن را نداشتم.

با خود گفتم ای كاش در زمان جنگ سن و سالی داشتم و در جوار شهیدان برای جبهه و جنگ كار می كردم.

واقعاً می گویم خیلی ناراحت بودم. تا زمانیكه تشییع پیكرها در شهرستان های دیگر هم آغاز شد لحظه شماری می كردم كه نام شهرستان یا استان ما هم اعلام شود ولی هیچ نشنیدم.

تا اینكه در روز یكشنبه 12 آبان 87 هنگامیكه با تاكسی از منزل به دانشگاه می رفتم دور میدان شهرداری پارچه ای در ابعاد بسیار كوچك مقابل درب شهرداری دیدم كه چنین نوشته بود: «رجعت پاك بسیجی شهید صفر رمضانپور را به خانواده ی محترم و ...»

وقتی آن را دیدم جا خوردم و با خود گفتم مگر شهیدی را آورده اند؟ اگر آورده اند كی تشییعشان می كنند؟ با خود فكر كردم و گفتم كه حتماً پارچه های دیگری در مسیر راهم می بینم و بیشتر از جزئیات، باخبر می شوم ولی هر چه به سمت دانشگاه می رفتم هیچ نمی دیدم جز پارچه ها و بنرهای تبلیغاتی كه این پارچه ی كوچك در مقابل آنها گم شده بود. با خود گفتم حتماً در داخل دانشگاه اطلاع رسانی كرده اند آنجا هم رفتم هیچ نبود گفتم شاید بچه های دانشگاه اطلاع داشته باشند ولی باز جواب منفی دریافت كردم تا اینكه یكی از بچه ها گفت: «تشییع ساعت 9 صبح بود» و الان ساعت 5/9 است.

با خود گفتم مگر می شود شهیدی در داخل شهر تشییع شود و فقط عدّه ی كمی از مردم كه احتمالاً از نزدیكان شهید هستند اطلاع داشته باشند.
اصلاً می شود مهمانی بیاید و میزبان اطلاع نداشته باشد؟ « بله می شود!»

بله! زمانی كه تمامی سازمان ها و ارگانها كارشان جز تبلیغات چیز دیگری نباشد؛ دیگر ورود پیكر پاك و مطهر شهید برای این سازمان ها و ارگان ها آنچنان معنایی ندارد. چون آنها درگیر این هستند كه چطور با تبلیغاتشان مخاطب بیشتری جذب كنند و یا اینكه چطور سرمایه گذاری كنند تا در فلان كشور عربی هتل یا برج برای خود بسازد.

یادم هست و شما هم شاید یادتان باشد منظورم پیاده روی 200000 است كه چطور اطلاع رسانی كردند، حدود دو هفته قبل از پیاده روی بنرهای تبلیغاتی آن را در سطح شهر یا استان زدند، نامه های اداری هم مبنی بر این بود كه كارمندان در روز پیاده روی حتماً شركت نمایند. حال تشییع پاك و مطهر شهید را نگاه كن! مردم ما هیچ اطلاعی نداشتند، اطلاع رسانی آن در حد صفر بود.

اما مسئولین این را فراموش كرده اند كه ما هر چه داریم از شهدا داریم. شاید این جمله كوتاه و ساده باشد اما خیلی عمیق است. یعنی اگر آنها نبودند ما الان دستمال به دست جلوی غربی ها ایستاده بودیم و كفش هایشان را تمیز می كردیم و یا چیزهای دیگر كه نمی خواهم آن را بیان كنم...

این جمله ی «ما هر چه داریم از شهدا داریم» را شاید بزرگترها بهتر درك كنند ولی من كه دانشجو هستم، سنم در حد بسیجی زمان جنگ قد نمی داد، چطور خودم متوجه این مفهوم بشوم یا چطور دیگر دانشجوها را توجیه كنم.

این كار دست مسئولین را می بوسد كه باز آنها این بار كوتاهی كردند یعنی می توانستند مراسمی با حضور مردم در جوار شهیدان با محتوای شبی با شهیدان برگزار نمایند كه این كار شاید روح خفته ی همه ما انسان ها را تكان بدهد و بیدار بكند، ولی این نشد.

در زمان تشییع پیكر پاك و مطهر شهید دانشجوها و اساتید بر سر كلاسها حضور داشتند و كارمندان هم طبق معمول سر كار بودند!!!؟

به نظر شما مسئولیت آن را چه كسی باید به عهده می گرفت؟

اگر بگوییم صدا و سیما كه نمی شود، اگر بگوییم فرهنگ و ارشاد كه نمی شود، اگر بگوییم شهرداری كه نمی شود، بگوییم سپاه، ارتش، بنیاد شهید، بنیاد حفظ آثار و یا فلان سازمان كه نمی شود چون وظیفه ی همه بود كه باز هم، همه كوتاهی كردند.

 بسیجی گمنام

یا علی