تبیان، دستیار زندگی

آقای حمیدی رئیس صداو سیمای استان مازندران در یک مصاحبه با خبرگزاری فارس مطالبی را بیان داشتند که نشان می دهد نگرش مسئولان به زبان و فرهنگ مازندرانی چندان دلسوزانه نیست. ایشان گفته اند که مازندرانی یک لهجه است نه یک زبان و هم چنین مدعی شده اند که مردم غرب مازندران زبان خود را گیلکی می نامند و ساخت برنامه به زبان مازندرانی موجب دلخوری آنان می شود. وی هم چنین گفت که نمی توان به یک زبان خاص در شبکه تبرستان برنامه ساخت. اما من به عنوان یک مازندرانی میگویم:

1-  اینکه مازندرانی زبان است یا لهجه مسئله ای است کاملا روشن. مازندرانی زبان است و دلایل محکمی نیز برای اثبات آن وجود دارند مثل دستور زبان ویژه آن. گیریم که زبان نباشد و لهجه ای از فارسی باشد نباید به لهجه مازندرانی برنامه ساخت. در سیمای استانی یزد و اصفهان چنین کارهایی انجام می شود و حتی  برناهه های آنها در شبکه های سراسری پخش می شود.
2-اینکه زبان مردم غرب مازندران گیلکی است اصلاَ درست نیست. در شهرستانهای تنکابن و رامسر مردم به زبان گیلکی صحبت نمی کنند بلکه ما بین مارنی و گیلکی صحبت میکنند ، و غالب لغات آنها بیشتر طبری میباشد نه کیلکی. هیچ کس نمی تواند این مسئله را انکار کند و همه ما آن را می دانستیم. این مسئله هم راه حل خود را دارد.

3-مگر همین الان در شبکه تبرستان به یک زبان (فارسی) برنامه پخش نمی شود؟ این عدالت است یا پخش همزمان به سه زبان؟

ولی مدتی بعد سخنان آیت الله طبرسی را می‌شنویم:

بنده با این مطلب که«مردم غرب مازندران زبان خود را گیلکی می نامند و ساخت برنامه به زبان مازندرانی موجب دلخوری آنان می شود» کاملا بی اساس و نادرست میدانم. دلیل حرفهایم هم مشاهدات عینی خود بنده و دوستانم از مناطق غرب استان میباشد. چرا که من خود حدود 2 سال در منطقه غرب استان سکونت داشته ام و به این موضوع واقف هستم.
بنده هرگز فراموش نمیکنم خاطرات ایامی را که بواسطه اوردوهای جهادی بسیج ، جهت ایفای خدمات عمرانی و پژوهشی  به منطقه محروم  اشکورات رامسر رفته بودیم.
منطقه اشکورات که دقیقا بین مرز استانهای مازندران و گیلان و قزوین میباشد و حدود یکصدو پنجاه کیلومتر با مرکز شهر رامسر فاصله دارد. از آنجا که من علاقه مند بودم بدانم گویشهای محلی این منطقه چطور است لذا وارد بحث و گفتگو با آنها میشدم. نکته ای که برایم در تمام این گفتگوها جالب بود این است که من کاملا با گویش طبری(مازندرانی) با آنها صحبت میکردم و آنها هم با گویش مازندرانی با بنده صحبت میکردند . حتی  بعضی از مسن ترها  ابیات و شعرهای مازندرانی همانند اشعار «امیر پازواری» را از حفظ بودند و برایم میخواندند. البته من هرگز منکر این مطلب نمیشوم که در صحبتهای آنها لهجه خاصی حاکم است زیرا در مازندران اگر از شهری به شهری دیگر برویم مسلما تغییراتی در لهجه و نحوی ادا کردن کلمات خواهیم دید مانند لهجه آملی ، بابلی، ساروی و..... که این موضوع کاملا طبیعی میباشد و اصلا به اصل واحد بودن زبانهای آنها آسیب وارد نمیسازد.
اما راجع به استقبال مردم از شبکه سیمای محلی مازندران ، باید عرض کنم که ، دقیقا در ایامی که ما به اشکورات رامسر رفته بودیم بخاطر مشکلات پیش آمده در فرستنده آن منطقه ، بعضی از شبکه های سیما به کلی قطع شده بود که از جمله آنها شبکه سیمای محلی مازندران بود. هرگز این مطلب از خاطرم نمیرود که بومیان آن منطقه خیلی اصرار به این مطلب داشتند که حتما این مشکل برطرف شود و حتی ما را سفارش میکردند که از طرف آنها این مورد  را به گوش مسئولین امر برسانیم. وقتی علت را جویا میشدیم  اینطور عنوان میکردند که : «از بزرترین سرگرمیهای خانواده ها پس از یکروز کار سخت در مزارع این است که شب هنگام به اتفاق خانواده بتوانند ویژه برنامه های شبکه ینج سیمای مازندران را ببینند برنامه هایی از قبیل آهنگهاو سرود طبری و نماهنگهای مازندرانی ، برنامه های نمایشی به زبان مازندرانی و........» .
به هر حال اینها چیزهایی بود که بنده و دوستانم در آن روزهای یاد شده ، از مردم غربترین نقطه مازندران(اشکورات رامسر) با چشم خود دیدیم. لذا لازم دانستم آن را در ایجا عنوان نمایم تا سوتفاهمی رخ ندهد.

درسته که مردم چنین افکاری دارند ولی نمایندگان و شهرداران این شهرها به خاطر این که بتوانند خود را نژاد دیگری نشان دهند و در نتیجه استان جدیدی با مرکزیت تنکابن به دست آورند این حرف ها را می زنند تا بگویند به اصطلاح ما مازنی بلد نیستیم و فقط گیلکی هستیم ولی در اصل همه مردم مازندران این زبون رو کاملا بلدن.